To enhance their influence and as a manifestation of their power, states have a long history of establishing a presence in overseas territories. This practice, which can be traced back to the Peloponnesian War and largely developed during the colonial period, materialized in the 20th century through the establishment of military bases, gaining widespread prevalence. Today, not only global superpowers but also medium-sized regional powers are developing base policies and emphasizing overseas base activities. Developing base policies and establishing overseas bases have become part of Türkiye's foreign policy and national security practices in the evolving international relations environment post-Cold War as a medium-sized regional power. Türkiye has been compelled to develop a base policy primarily due to national security requirements, which later turned into a preference towards owning overseas bases. Türkiye's first experience with owning overseas bases was establishing a base in Qatar as part of counter-terrorism operations in Iraq and Syria. Subsequently establishing bases in Somalia, Libya, and Azerbaijan, Türkiye now stands among countries with base policies and overseas bases worldwide. Through its overseas bases in Qatar and Somalia, Türkiye has quickly gained significant experience in becoming a base owner. Türkiye's pursuit of a base policy and ownership of overseas bases have naturally impacted its national security and foreign policy, with regional and global implications in the context of developments. Within this scope, this study will examine Türkiye’s base policies in Qatar and Somalia through the questions of what general purpose Türkiye's base policy is aimed at and what differences it contains, and will try to determine the widespread impact of this policy in terms of foreign policy. In this context, firstly, information will be provided about the concept of military bases and their historical background, followed by discussions on Türkiye’s basing policy applications and their political implications. Finally, based on the data obtained, conclusions will be drawn regarding Türkiye’s military base policy as a new foreign policy initiative.
Denize kıyısı olan devletlerin, etki kapasitelerini artırmak amacıyla ve güçlerinin bir göstergesi olarak, denizaşırı coğrafyalarda varlık göstermeleri, yüzyıllar öncesine uzanan bir geçmişe sahiptir. Sömürgecilik döneminde geliştirilen bu anlayış, 20. yüzyılda askeri üsler kurmak biçiminde somutlaşmış ve yaygınlık kazanmıştır. Bugün, küresel büyük güçlerin yanı sıra orta büyüklükte bölgesel güç bazı devletler de üs politikaları geliştirmekte ve denizaşırı üs faaliyetlerine önem vermektedirler. Üs politikası geliştirmek ve denizaşırı üs kurmak, Soğuk Savaş sonrasının değişen uluslararası ilişkiler ortamında, orta büyüklükte bölgesel bir güç olan Türkiye’nin de dış politika ve ulusal güvenlik uygulamalarından birisi olmuştur. Türkiye, öncelikle ulusal güvenliğinin gereği olarak üs politikası geliştirmek zorunda kalmış, bu zorunluluk daha sonra denizaşırı üs sahibi olmak yönünde ve biçiminde bir tercihe dönüşmüştür. Irak ve Suriye’de terörle mücadele harekâtı kapsamında üsler oluşturan Türkiye’nin denizaşırı üs sahibi olma konusundaki ilk deneyimi Katar’da kurduğu üs olmuştur. Akabinde Somali, Libya ve Azerbaycan’da üsler kuran Türkiye, bugün, dünyada üs politikasına ve denizaşırı üslere sahip ülkeler arasında yer almaktadır. Türkiye, Katar ve Somali’de sahip olduğu denizaşırı üslerle, kısa bir sürede üs sahibi olma konusunda önemli deneyimler kazanmıştır. Türkiye’nin üs politikası izlemesi ve denizaşırı üs sahibi olması, doğal olarak ulusal güvenliğini ve dış politikasını etkilemiş, bu durumun bölgesel ve küresel gelişmeler bağlamında yansımaları da söz konusu olmuştur.
Primary Language | Turkish |
---|---|
Subjects | Turkish Foreign Policy |
Journal Section | Research Articles |
Authors | |
Early Pub Date | December 31, 2024 |
Publication Date | December 31, 2024 |
Submission Date | June 13, 2024 |
Acceptance Date | December 6, 2024 |
Published in Issue | Year 2024 Volume: 6 Issue: 2 |