Abstract
Polychlorinated biphenyls (PCBs) were discovered in the late of the 19th century and their usefulness for industry, because of their physical properties, was recognized early. The PCBs have been used commercially, since 1930, as dielectric and heat-exchange fluids and in a variety of other applications. They have become widely distributed in the environment throughout the world, and are persistent and accumulate in food webs. PCBs accumulate in the fatty tissues of humans and other animals and have caused toxic effects in both, particularly if repeated exposure occurs. The major organisms in which contamination with PCBs need consideration are fish and shellfish. The level for the most PCB-containing organism is: fish, 10-500 µg/kg, on a fat basis. Certain fish species (eel) or fish products (fish liver and fish oil) contain much higher levels, up to 10 mg/kg. Median levels in fish reported in various countries, are of the order of 100 μg/kg (on a fat basis). Bioconcentration factors are high for PCBs taken up by aquatic invertebrates exposed to either pure chlorinated biphenyl isomers or commercial mixtures in the water. For organisms living on or in, sediment, uptake can take place from the sediment, via food organisms that have absorbed the PCBs, and from interstitial water or water immediately above the sediment layer. Fish of all life stages have been shown to take up PCBs readily from water; bioconcentration factors are high. PCB body burden tends to increase with age and levels are higher in fish with a greater lipid content. Depending on the species, habitat, and behaviour, PCBs can be taken up from the water, sediment, or food to different degrees. When comparisons have been made, it appears that the levels of PCBs in fish are slowly decreasing.
Abstract
Poliklorlu
bifeniller insanların ve diğer hayvanların yağlı dokularında birikim yapar ve
özellikle de tekrarlanan maruziyet sözkonusu olduğunda toksik etki
oluştururlar. Yılan balığı gibi bazı balık türleri ve balık karaciğeri veya
yağı gibi balıkçılık ürünleri daha yüksek seviyelerde PCB içerebilirler. Suda
saf klorlu bifenil izomerlerine veya ticari karışımlara maruz kalan sucul
omurgasızların PCB’lere ilişkin biokonsantrasyon faktörleri yüksektir.
Sedimentin üzerinde veya içinde yaşayan organzimalar için PCB’lerin vücuda
alımı sediment ile, PCB’leri absorbe etmiş organizmalar yolu ile, su yolu ile
veya sedimentin hemen üstündeki su yolu ile olmaktadır. Balıklar yaşamlarının
her döneminde sudaki PCB’leri vücutlarına alırlar ve biokonsantrasyon
faktörleri yüksektir. Vücuttaki PCB yükü yaşa bağlı olarak artma eğiliminde
olup, vücuttaki lipid oranı yüksek ise PCB kontaminasyon seviyesi de yüksek
olur. Türlere, habitata, davranışlara bağlı olarak, PCB’ler su, sediment ve
gıda yolu ile farklı derecelerde vücuda alınabilir. Karşılaştırmalar
yapıldığında balıklardaki PCB seviyelerinin yavaş da olsa düştüğü
gözlemlenmiştir.
Details
| Primary Language | Turkish |
|---|---|
| Journal Section | Biology |
| Authors | |
| Publication Date | April 1, 2010 |
| Published in Issue | Year 2010 Volume: 5 Issue: 3 |