Öz
Günümüzde hızla gelişen teknolojik imkânlar genel öğrenme süreçlerini de etkilemektedir. Alışılagelmiş öğrenme yöntemleri yerine çok sayıda uyarıcı barındırarak, duyuların hemen hepsine hitap eden, öğrenme sürecinde istenmeyen durumları en aza indiren ve uyarıcı ve pekiştireç niteliğindeki dijital araçların işe koşulduğu modellerin kullanımı her geçen gün artmaktadır. İş sağlığı ve güvenliği eğitimi gibi disiplinler arası bilgi ve uygulama gerektiren alanlar, hedef kitleye daha verimli ve kalıcı bir öğrenme imkânı sağlayabilmesi için eğitim teknolojileri ile iş birliğine ihtiyaç duymaktadır. Çalışmanın amacı, eğitim teknolojisinin iş sağlığı ve güvenliği eğitimlerine katkısının neler olduğunu irdelemek ve bu disiplinlerle nasıl iş birliği yapılması gerektiğini ortaya koymaktır. Bu çalışmada iş sağlığı ve güvenliği eğitimi süreçleri eğitim teknolojisinin temel ögeleri açısından ele alınmış olup, çalışma yöntemi betimsel olarak ele alınmış ve kaynakçada belirtilen literatür çerçevesindeki veriler ışığında eğitim teknolojisi disiplini ile iş sağlığı ve güvenliği eğitimi süreci tanıtılmakta, bu disiplin de eğitim teknolojilerinin temel ögeleri yönüyle incelenmektedir. Çalışmamızda, iş sağlığı ve güvenliği eğitimi süreçlerinin etkili oluşunun, yararlanılan eğitim teknolojisi bakımından kapsamlı özellikler gösterdiği, mevcut bilgi-iletişim ortamında, teknolojik yüzyılda vasıflı ve üreten toplumu oluşturmak üzere bilgi, üretim ve teknolojiye dikkat çeken vizyon anlayışının değer kazanması eğitim teknolojilerine olan gereksinimi irdelediği, eğitim teknolojisinden elverişli şartlarda uygun disiplin ile faydalanıldığında, öğrenmeye ilgi çekme, dikkatleri artırma ve yararlanıcıları aktif tutma gibi faydaları oluşturduğu bulgularına ulaşılmıştır. Çalışmamızda, eğitim teknolojilerini teşkil eden ögelerin iş sağlığı ve güvenliği eğitimi süreçlerinde sistem bütünlüğü içinde uygulanması, yararlanıcıların hazır bulunuşluk düzeylerinin yükseltilmesi ve bunlara bağlı olarak da yaratıcılık ve üretkenlik yeteneklerini ortaya çıkarmak için özel tasarımlar oluşturulması önerilmektedir.
Anahtar Kelimeler
Kaynakça
- Aktan, C.C., Tunç, M. (1998). Bilgi Toplumu ve Türkiye. Yeni Türkiye Dergisi, 118-134.
- Aktan, C.C., Vural, İ. (2016). Bilgi Toplumu, Yeni Temel Teknolojiler ve Yeni Ekonomi. Yeni Türkiye Dergisi, 88(1), Bilim ve Teknoloji Özel Sayısı.
- Alkan, C., Deryakulu, D. ve Şimşek, N. (1995). Eğitim Teknolojisine Giriş: Disiplin Süreç Ürün. Ankara: Önder Matbaacılık.
- Alkan, C. (2011). Eğitim Teknolojisi. Ankara: Anı Yayıncılık.
- Alpar, D., Batdal, G., Avcı, Y. (2007). Öğrenci Merkezli Eğitimde Eğitim Teknolojileri Uygulamaları. Hasan Ali Yücel Eğitim Fakültesi Dergisi, s.7 (2007-1), 19-31.
- APA. (1994). Publication Manual. Fourth Edition. USA: Washington, DC 20002. American Psychological Association.
- Atıcı, B. (2004). Sosyal Bilgi İnşasına Dayalı Sanal Öğrenme Çevrelerinin Öğrenci Başarısı ve Tutumlarına Etkisi. Doktora Tezi. Fırat Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü. Eğitim Bilimleri Anabilim Dalı. Elâzığ.
- Balkır, Z.G. (2012). İş Sağlığı ve Güvenliği Hakkının Korunması: İşverenin İş Sağlığı ve Güvenliği Organizasyonu. Sosyal Güvenlik Dergisi, s.1, 56-91.
- Boldt, D. J., Gustafson, L. V., ve Johnson, J. E. (1995). The Internet: A curriculum warehouse for social studies teachers, Social Studies, Sayı 86, 105-116.
- ÇSGB. (2012). 6331 sayılı İş Sağlığı ve Güvenliği Kanunu. Ankara: Art Ofset Matbaacılık.
- Doğan, D., Küfrevioğlu, R., Reisoğlu, İ., Göktaş, Y. (2011). Sanal Ortamların Eğitim Amaçlı Kullanılabilirliğinin Değerlendirilmesi. 5th International Computer & Instructional Technologies Symposium, 22-24 September 2011, Fırat University, ELAZIĞ.
- Drucker, P. (1993). Post-Capitalist Society. Abington, Oxon: Routledge.
- Dursun, F. (2006). Öğretim Sürecinde Araç Kullanımı. İlköğretmen Dergisi, s.1, 8-9
- Ergül, M. (2006). İş Güvenliği ve Risk Değerlendirme Uygulamaları. Bursa: Martı Ajans.
- Ertürk. S. (2017). Eğitimde Program Geliştirme. Ankara: Edge Akademi.
- İbret, B.Ü., Avcı, E.K., Recepoğlu, S. (2016). Proje Tabanlı Öğrenmede Teknolojik Araç Gereçlerin Kullanımına İlişkin Sınıf ve Sosyal Bilgiler Öğretmenlerinin Görüşleri. Kastamonu Eğitim Dergisi, s.24 (4), 2105-2122.
- İşman, A. (2014). Teknolojinin Felsefi Temelleri. Sakarya Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 0(1).
- Kabakçı, I., Odabaşı, H.F. (2004). Teknolojiyi Kullanmak ve Teknogerçekçi Olabilmek. Sosyal Bilimler Dergisi, s.1, 19–28.
- Kaptan, S. (1991). Bilimsel Araştırma Teknikleri ve İstatistik Teknikleri. Ankara: Tekışık Yayıncılık.
- Karaağaçlı, M. (2000). Öğretmen Yetiştirme Programında Yer Alan Öğretim Teknolojileri ve Materyal Geliştirme Etkinliklerinde Öğretmen Adaylarının Teknolojiden Yararlanmaları. II. Ulusal Öğretmen Yetiştirme Sempozyumu Bildirileri 10-12 Mayıs. Çanakkale: Onsekiz Mart Üniversitesi Eğitim Fakültesi.
- Karaağaçlı, M. (2001). Açıköğretim Lisesi Yapısal İşleyiş Süreçlerinde Teknoloji Kullanımı ve Etkileşimli Teknolojiler Gereksinimi. Uluslararası Eğitim Teknolojileri Sempozyumu ve Fuarı 28-30 Kasım 2001.Bildiriler. Sakarya Üniversitesi Eğitim Fakültesi.
- Karaağaçlı, M. (2011). Öğretimde Materyaller ve Teknolojiler. Ankara: SAGE Yayıncılık.
- Karadeniz, O. (2012). Dünya’da ve Türkiye’de İş Kazaları ve Meslek Hastalıkları ve Sosyal Koruma Yetersizliği. Çalışma ve Toplum Dergisi, s.3.
- Karasar, N. (2020). Bilimsel Araştırma Yöntemi: Kavramlar İlkeler Teknikler. Ankara: Nobel Yayıncılık.
- Karasar, Ş. (1999). İnternet Ortamında Eğitim. Kuram ve Uygulamada Eğitim Yönetimi Dergisi, 18.
- Korkmaz, A., Avsallı, H. (2012). Çalışma Hayatında Yeni Bir Dönem: 6331 Sayılı İş Sağlığı ve Güvenliği Yasası. Süleyman Demirel Üniversitesi Fen-Edebiyat Fakültesi Sosyal Bilimler Dergisi, s.26, 153-167.
- Küfrevioğlu, R., Topu, F.B., Çoban, M. ve Göktaş, Y. (2012). 3 Boyutlu Sanal Dünyalarda Buradalık ve Sosyal Buradalık. 4. Eğitim Araştırmaları Birliği Kongresi, 4-7 Mayıs 2012, Yıldız Teknik Üniversitesi, İstanbul.
- Özerbaş, M.A. (2001). Eğitim Teknolojisi Ögelerinin Sistem Kuramları Açısından Değerlendirilmesi. Kazım Karabekir Eğitim Fakültesi Dergisi, s.11.
- Özkılıç, Ö. (2005). İş Sağlığı ve Güvenliği Yönetim Sistemleri ve Risk Değerlendirme Metodojileri. Ankara: Türkiye İşveren Sendikaları.
- RTÜK. (2018). Televizyon İzleme Eğilimleri Araştırması. Ankara: RTÜK 2018/1.
- Seferoğlu, S.S. (2014). Öğretim Teknolojileri ve Materyal Tasarımı. Ankara: Pegem Akademi.
- Topçuoğlu, H., Özdemir, Ş. (2007). İş Sağlığı ve Güvenliğinde Davranış Değişikliği Yaratma Süreci. Mühendis ve Makina Dergisi, s.567.
- Toroğlu, A., İçingür, Y. (2007). Üç Boyutlu Bir Animasyon Sisteminin Tasarımı ve Teknoloji Eğitiminde Kullanılması. Politeknik Dergisi, Cilt:10 Sayı: 3, s.247-252.
- Tuncer, M., & Taşpınar, M. (2008). Sanal ortamda eğitim ve öğretimin geleceği ve olası sorunlar. Sosyal Bilimler Dergisi,10(1), 125-144.
- Yalın, H.İ. (2001). Öğretim Teknolojileri ve Materyal Geliştirme. Ankara: Nobel Yayıncılık.
Ayrıntılar
| Birincil Dil | Türkçe |
|---|---|
| Bölüm | Derleme Makale |
| Yazarlar | |
| Yayımlanma Tarihi | 31 Aralık 2022 |
| Kabul Tarihi | 11 Ekim 2022 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2022 |