JANE AUSTEN’IN SAĞDUYU VE DUYARLIK ROMANINDA İKİLİ KARŞITLIK TEORİSİNE DAYALI İRONİ İÇİN ÇİFT İZLEYİCİ/DİNLEYİCİ KAVRAMI

Year 2023, , 411 - 420, 22.05.2023

Tülay Dağoğlu

https://doi.org/10.30794/pausbed.1198265

Cited By: 1

Abstract

İroni, yazarların sözcükleri, amaçlanan anlamı gerçek anlamlarından farklı olacak şekilde kullanmalarının, ya da basitçe ifade edersek, görünüş ile gerçek arasında bir fark koymasının önünü açan bir söz sanatıdır. Bu farklılıkların kurgulanması, ironinin ortaya çıktığı temel olan ikili karşıtlıklar biçiminde oluşturulur. Bu çalışma, Jane Austen'in Sağduyu ve Duyarlık adlı romanındaki ironi kullanımıyla ikili karşıtlığı yan yana getirme tekniğine odaklanacaktır. Jane Austen'ın bu romandaki başlıca tekniği, toplumsal ikiyüzlülüğü ve insan ilişkilerini öne çıkararak, karakterler, kişilikleri, duyguları ve hatta hikâyenin geçtiği yerler gibi tüm olgularını ironik tavrıyla karşıtlıklar üzerine odaklamasıdır. Austen'in romanlarına bakıldığında, baskın olan teknik, kültürlü ve eğitimli karakterlerin varlığından daha sık olarak sosyal gelenekler ve tutarsızlıklarla ilgili bilmeceler oluşturan ironidir. Bunun nedeni, Austen'ın zamanının kadın yazarlarının, yalnızca beklentileri karşılamak için değil, aynı zamanda da yerleşik normlar tarafından yönetilen toplumların ahlaki dayatmalarına meydan okumak için kasıtlı olarak ders verici kahramanları yaratmalarıdır. Austen'ın yaygın tekniğinin yalnızca ustaca ironi kullanımı olmadığı; ayrıca, zıt kutupları yan yana getiren ikili karşıtlıklar biçiminde çalıştığı ileri sürülmektedir. Yapısalcı bir bakış açısıyla, romancının romanındaki bazı unsurların ikileme içermesi ile birlikte ironi tekniğini de ikilik biçimine dayandırdığı görülmektedir.

Keywords

Jane Austen, ironi, ikili karşıtlık, Sağduyu ve Duyarlık

THE CONCEPT OF DOUBLE AUDIENCE FOR IRONY BASED ON THE THEORY OF BINARY OPPOSITION IN SENSE AND SENSIBILITY BY JANE AUSTEN

Abstract

Irony is defined as a figure of speech that allows authors to use words in a way that their intended meaning deviates from their actual meaning, simply put a difference between appearance and reality. The organization of these differences is established in the form of binary oppositions, which is the base where irony arises. This study will focus on Jane Austen's different technique, which is to juxtapose the two polar opposites with the use of irony in her novel Sense and Sensibility. By highlighting social hypocrisy and human relations, Jane Austen's major technique in this novel is to center all her phenomena such as the characters, their personality, feelings, and even the settings on oppositions with her ironic attitude. In the context of Austen's novels, the predominant technique is irony, which riddles with social conventions and incongruities more often than not with the presence of cultivated and educated characters. The reason is that the female writers of Austen's time intentionally created didactic heroines not only to meet the expectations but also to challenge the moral indoctrination of their societies operated by the established norms. It is suggested that Austen's dominant technique is not subtly the use of irony; furthermore, it also operates in the form of binaries that juxtaposes the polar opposites. From a structuralist perspective, it is observed that the novelist predicated the technique of irony on the form of binaries with the implications of the doubling of certain elements in her novel.

Keywords

irony, Jane Austen, Sense and Sensibility, Binary Opposition

References

• Austen, J. (2004). Sense and Sensibility. (1811). New York: Oxford University Press Inc.
• Baker, J. E. (1982). Ibsen, Joyce, and the Living-Dead. English Studies. 63 (5), 531-34.
• Barthes, R. (2005). The Neutral: Lecture Course at the College de France 1977-1978 . (trans. R. E. Hollier). New York : Colombia University Press.
• Brown, M. (2010). The Cambridge Companion to British Romanticism. S. Curran (Ed.). Cambridge, UK: Cambridge University Press.
• Finlay, M. (1988). The Romantic Irony of Semiotics: Friedrich Schlegel and The Crisis of Representation. Berlin : Mouton de Gruyter & Co.
• Fowler, H. W. (1965). A Dictionary of Modern English Usage. Oxford : Oxford University Press.
• Galloway, P. (1996). Structuralism and Sense and Sensibility. (11. 04. 2021) http://www.cyberpat.com/essays/austen1.html.
• Greimas, A. J. (1989). “On Meaning”, New Literary History, 20, 1989, 539-50.
• Hawkes, T. (2003). Structuralism and Semiotics. New York : Routledge.
• Kaufer, D. S. (1983). Irony, Interpretive Form, and the Theory of Meaning. Poetics Today, The Ironic Discourse, 4(3), 451-64. DOI:10.2307/1772026.
• Kuwahara, K. K. (1993). Jane Austen at Play. New York: Peter Lang.
• Makaryk, I. R. (1993). Encyclopedia of Contemporary Literary Theory: Approaches, Scholars, Terms. Ontaria: University of Toronto Press.
• Marsh, N. (1998). Jane Austen: The Novels . London: The Macmillan Press Ltd.
• Martinez Del Castillo, J. G. (2015). Message from the President: Austen's Irony of Caring . Universidad Almeria-The Free Library . (26. 09. 2021) https://www.thefreelibrary.com/Message+from+the+President%3a+Austen%27s+irony+of+caring.-a089381598.
• Mudrick, M. (1968). Jane Austen: Irony as Defense and Discovery. California: University of California Press.
• Rallo, L. C. (2003). Sense and Sensiblity Revisited: Emma Tennant's Elinor and Marianne . (Electronic Theses and Dissertations). Paper 2003. Retrieved, June 14, 2021, http://www.ual.es/odisea/Odisea04_Lara.pdf.
• Ruiz, J. H. (2009). Understanding Tropes: At the Crossroads Between Pragmatics and Cognition. New York: Peter Lang .
• Swinburne, A. C. (1868). William Blake, A Critical Essay. London: John Camden Hotten.
• Watt, I. (1981). Persuasion: Jane Austen and The Traditions of Comic Aggression: Sense and Sensibility. Jane Austen Society of North America Stanford University, 3, 14-15, 24-28. (04. 04. 2021) http://www.jasna.org/persuasions/printed/number3/watt.htm.
• Wordsworth, W., Coleridge, S. T. (1967). Lyrical Ballads. (1798). Oxford: Oxford University Press.