Humour and Fate in Tom Stoppard's Play Rosencrantz and Guildenstern are Dead

Year 2016, Issue: Ek1 - Yıl: 2016 Sayı: Ek1, 74 - 86, 01.12.2016

Ayça Ülker Erkan

Abstract

The purpose of this study is to discuss physical humour arising from the characters’ quest for identity and to depict how the themes of death/ chance/ fate/ reality/ illusion function in the existentialist world of Rosencrantz and Guildenstern. Humour plays a significant role in the analysis of this tragicomedy. The theatre of the Absurd expresses the senselessness of the human condition, abandons the use of rational devices, reflects man’s tragic sense of loss, and registers the ultimate realities of the human condition, such as the problems of life and death. Thus the audience is confronted with a picture of disintegration. This dissolved reality is discharged through ‘liberating’ laughter which depicts the absurdity of the universe. Stoppard uses verbal wit, humour and farce to turn the most serious subjects into comedy. Humour is created by Guildenstern’s little monologues that touch on the profound but founder on the absurd. The play has varieties of irony, innuendo, confusion, odd events, and straight-up jokes. Stoppard’s use of the ‘play in play’ technique reveals the ultimate fate of the tragicomic characters Rosencrantz and Guildenstern. They confront the mirror image of their future deaths in the metadramatic spectacle performed by the Players. As such, the term “Stoppardian” springs out of his use of style: wit and comedy while addressing philosophical concepts and ideas.

Keywords

The theatre of the Absurd, humour, identity confusion, fate, the theme of death, wit and comedy

Tom Stoppard'ın Rosencrantz ve Guildenstern Öldüler Adlı Oyununda Mizah ve Kader

Abstract

Bu çalışmanın amacı karakterlerin kimlik arayışından kaynaklanan fiziksel mizahı tartışmak ve oyundaki ölüm/şans/kader/gerçeklik/yanılsama gibi temaların Rosencrantz ve Guildenstern’nin varoluşçu hayatlarında nasıl işlediğini göstermektir. Mizah, bu trajikomedinin analiz edilmesinde önemli bir rol oynar. Absürd Tiyatro, insanlık durumundaki saçmalığı ifade eder, rasyonel aygıtların kullanımını terk eder, insanın trajik kaybolmuşluk duygusunu yansıtır ve insanlık durumu olan hayat ve ölümle ilgili insanlık hali sorunlarının nihai gerçekliklerini kaydeder. Böylece, seyirci parçalanmış bir resimle karşılaşır. Bu çözünmüş gerçeklik evrenin absürdlüğünü ortaya koyan ‘özgürleştirici’ kahkaha yoluyla serbest bırakılır. Stoppard, en ciddi konuları bile komediye dönüştürmek için nükte, mizah ve fars kullanır. Mizah, derin ama boşa çıkan absürdlüğe değinen Guildenstern’nin ufak monologları sayesinde ortaya çıkar. Oyun, ironi, ima, karışıklık, tuhaf olaylar ve ciddi şakalarla çeşitlendirilir. Stoppard’ın “oyun içinde oyun tekniği” kullanımı trajikomik karakter olan Rosencrantz ve Guildenstern’nin nihai kaderlerini ortaya çıkarır. Onlar, oyuncular tarafından sahnelenen metadramatik piyesde gelecekteki ölümleri ile karşı karşıya bırakılırlar. Aslında, ‘Stoppardian’ terimi yazarın stil kullanımından ortaya çıkar: Nükte ve komedi filozofik kavramlar ve fikirlere hitap eder.

Keywords

Absürd tiyatro, mizah, kimlik karmaşası, kader, ölüm teması, nükte ve komedi