This research aims to examine the historical development and academic structuring of the interior architecture discipline within higher education institutions in Turkey. Positioned at the intersection of architecture and fine arts disciplines, interior architecture gradually transformed into an independent academic identity throughout the 20th century. The discipline has evolved into a critical educational field that aims to impart analytical and contemporary design skills through multidisciplinary approaches and pedagogical diversity. The research focuses on three founding state universities that pioneered the institutionalization of interior architecture education in Turkey: Mimar Sinan Fine Arts University, Marmara University, and Hacettepe University. In the study, the phenomenon of "academic inbreeding," which affects academic staff structures and institutional continuity, has been addressed through the current faculty. In the study conducted using a qualitative research method, semi-structured interviews were held with academics considered "inbred" in terms of their educational background and career journey; the obtained data were evaluated using the descriptive analysis method. The themes created by the authors in the interview questions were systematically organized with codes and sub-themes based on the interviewees' discourses. The findings reveal that interior architecture education is not limited to the mere transfer of technical knowledge; it also serves as a carrier of institutional culture, corporate continuity, and a sense of belonging. Academic inbreeding provides an advantage in preserving traditional structures; however, it can create limiting effects in terms of innovation, diversity, and openness. The research offers a original contribution by addressing academic specialization specifically within the discipline of interior architecture and provides recommendations for future studies.
Bu araştırma, Türkiye’de yükseköğretim kurumları bünyesinde iç mimarlık disiplininin tarihsel gelişimini ve akademik yapılanmasını incelemeyi amaçlamaktadır. Mimarlık ve güzel sanatlar disiplinlerinin kesişiminde konumlanan iç mimarlık, 20. yüzyıl boyunca giderek bağımsız bir akademik kimliğe dönüşmüştür. Disiplin, çok disiplinli yaklaşımlar ve pedagojik çeşitlilik aracılığıyla analitik ve çağdaş tasarım becerileri kazandırmayı hedefleyen eleştirel bir eğitim alanına evrilmiştir. Araştırma, Türkiye’de iç mimarlık eğitiminin kurumsallaşmasına öncülük eden - Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi, Marmara Üniversitesi ve Hacettepe Üniversitesi - üç kurucu devlet üniversitesi üzerine odaklanmaktadır. Çalışmada, akademik kadro yapılanmalarını ve kurumsal sürekliliği etkileyen “akademik kendileşme” (academic inbreeding) olgusu mevcut kadrolar üzerinden ele alınmıştır. Nitel araştırma yöntemiyle yürütülen çalışmada, eğitim geçmişi ve kariyer yolculuğu açısından “kendileşmiş” kabul edilen akademisyenlerle yarı yapılandırılmış görüşmeler yapılmış; elde edilen veriler betimsel analiz yöntemiyle değerlendirilmiştir. Yazarlar tarafından görüşme sorularında oluşturulan temalar görüşmecilerin söylemleri doğrultusunda oluşturulan kodlar ve alt temalarla sistematik hale getirilmiştir. Bulgular, iç mimarlık eğitiminin yalnızca teknik bilgi aktarımıyla sınırlı kalmadığını; aynı zamanda kurum kültürünün, kurumsal sürekliliğin ve aidiyetin taşıyıcısı olduğunu ortaya koymaktadır. Akademik kendileşme, geleneksel yapının korunmasında avantaj sağlarken; yenilikçilik, çeşitlilik ve dışa açıklık açısından sınırlayıcı etkiler yaratabilmektedir. Araştırma, iç mimarlık disiplini özelinde akademik kendileşmeyi ele alan özgün bir katkı sunmakta ve gelecek çalışmalara önerilerde bulunmaktadır.
Primary Language | Turkish |
---|---|
Subjects | Interior Architecture |
Journal Section | Research Articles |
Authors | |
Early Pub Date | September 16, 2025 |
Publication Date | September 20, 2025 |
Submission Date | May 8, 2025 |
Acceptance Date | August 19, 2025 |
Published in Issue | Year 2025 Volume: 9 Issue: 2 |
Content of this journal is licensed under a Creative Commons Attribution NonCommercial 4.0 International License