Milorad Pavic’in sözlük romanı Hazar Sözlüğü, tarihi ve edebi anlatıların arasındaki sınırı sorgulama çabasında olan bir tarihi üst kurmaca örneğidir. Eser, tarihi/kurgusal bir olay olan “Hazarların Din Değiştirmesi”ni, birbirinin tarih temsilini kabul etmeyen farklı referanslar aracılığıyla anlatmaktadır. Ayrıca, özdüşünümsel bir metin olan roman, güçlü bir biçimde yazarın rolünü vurgulamaktadır. Birçok kurgusal yazar, otoriter anlatıcının baskınlığını ortadan kaldırmakta ve eseri, postmodern edebiyatın seçkin bir örneği haline getirmektedir. Diğer taraftan, biz, herbir toplumun postmodern durumu farklı şekilde tecrübe ettiğini iddia ediyor ve edebi bir eserin anlaşılması için bunun hesaba katılması gerektiğini düşünüyoruz. Bu yüzden, bu çalışmada Pavic’in romanı 1980’lerin Yugoslavya’sından bir postmodern edebiyat örneği olarak okunmaktadır. Bize göre, metin, biçimsel özellikleriyle yapısalcılık sonrası dil ve edebiyat teorilerinin etkisini taşıyan seçkin bir postmodern edebiyat eseridir; fakat aynı zamanda, roman milliyet sorunuyla sıkı bir biçimde bağlıdır ve Yugoslav varlığının temellerini sorgulamaktadır. Hazarların hikayesi, Sırplar ve onların tarihi deneyimleriyle, özellikle Tito dönemi Yugoslavya’sındaki varlıklarıyla birçok paralellik içermektedir. Böylelikle, kitabın eğlenceli ve fantastik dili, ayrıca Sırp milletinin mağduriyetini ve baskı altına alınmasına dair aşırı milliyetçi bir söylemi de gizlemektedir. Bu söylem, romanda Tito’nun çok-etnili devletinin satirik parodilerinde açıkça görülmektedir. Ayrıca roman, farklı öğelerin bir araya getirilmesiyle oluşturulmuş Yugoslavya gibi yapıların doğal olmadığı ve yok olmaya mahkum olduklarını gösteren imgelerle Yugoslav varlığını sorgulamaktadır. Yugoslav üst anlatısının başarısızlığıyla ilgili romandaki temel referans ise metnin biçimidir, çünkü bu yapı farklı anlatıların bir araya gelmesini açıkça reddetmekte ve uyumlu bir bütünlüğe ulaşmanın imkansızlığını ortaya koymaktadır.
Milorad Pavic’s lexicon novel Dictionary of the Khazars is an example of historiographic metafiction which attempts to question the line between the historical and literary narratives. The book narrates the historical/fictional event “Conversion of the Khazars” via various references none of which acknowledges the others’ representation of history. Also, the self-reflexive text strongly emphasizes the role of the reader. Many fictional authors break the domination of the authoritative narrator and make the novel a crucial example of postmodern literature. On the other hand, we argue that each society experiences the postmodern differently and this must be considered in interpreting a literary work. Thus, in this study, Pavic’s novel is interpreted as an example of postmodern literature from Yugoslavia in the 1980s. For us, the formal aspects of the text make it a distinguished postmodern work influenced by post-structuralist theories of language and literature, but the novel is also strongly tied with the national question and it problematizes the basis of Yugoslav existence. The story of the Khazars has many parallels with the Serbian people and their historical experience especially in Titoist Yugoslavia. Thus, the playful, fantastic language of the book also covers an ultra-nationalistic rhetoric of Serbian victimization and suppression. This rhetoric is clearly seen in satirical parodies of Tito’s multiethnic state. In addition, the novel problematizes the Yugoslav context via impressive images showing that assembled structures like Yugoslavia are not natural and they are doomed to be demolished. It must also be pointed out that the main reference to the failure of the Yugoslav metanarrative is the form of the novel which overtly denies the combination of diverse narratives and indicates the impossibility to reach a harmonious totality.
Primary Language | English |
---|---|
Subjects | Linguistics |
Journal Section | World languages, cultures and litertures |
Authors | |
Publication Date | November 21, 2020 |
Published in Issue | Year 2020 Issue: Ö8 |