CLASSICAL AND MODERNIST APPROACHES TO THE MIRACLES IN THE QUR’AN: A DIACHRONIC REVIEW

Year 2019, , 468 - 479, 31.08.2019

Ahmet Özdemir

https://doi.org/10.26791/sarkiat.578205

Abstract

In the last
two centuries, an increasing number of Muslim scholars have adopted a
modernist/decontextualisation approach to the interpretation of the Quran. This
adoption is attributable to their worldviews or philosophical approaches that
have changed over time. Instead of looking for primary and contextual meanings
of words and miraculous events addressed in the Qur’an, they prefer to look at
the connotative meanings, which are out of the context. This review argues that
such decontextualized interpretations substantially contradict Quranic
principles and contextual meanings of miracles. Muslim and non-Muslim,
classical and modernist approaches to the Quranic miracles need to be
reconsidered, so as to avoid or reduce misinterpretations. For this aim, the
author has applied a diachronic (semantic) method of reviewing different
approaches to definitions or conceptions of miracles in Arabic dictionaries,
Islamic literature, classical standpoints, and modernist viewpoints.

Keywords

Quran, Tafsir, Miracle, Semantic, Diachronic Review

CLASSICAL AND MODERNIST APPROACHES TO THE MIRACLES IN THE QUR’AN: A DIACHRONIC REVIEW

Abstract

In the last two centuries, an increasing number of Muslim scholars have adopted a modernist/decontextualisation approach to the interpretation of the Quran. This adoption is attributable to their worldviews or philosophical approaches that have changed over time. Instead of looking for primary and contextual meanings of words and miraculous events addressed in the Qur’an, they prefer to look at the connotative meanings, which are out of the context. This review argues that such decontextualized interpretations substantially contradict Quranic principles and contextual meanings of miracles. Muslim and non-Muslim, classical and modernist approaches to the Quranic miracles need to be reconsidered, so as to avoid or reduce misinterpretations. For this aim, the author has applied a diachronic (semantic) method of reviewing different approaches to definitions or conceptions of miracles in Arabic dictionaries, Islamic literature, classical standpoints, and modernist viewpoints.

Keywords

Kur’an, Tefsir, Mucize, Semantik, Art-Sürem Yöntem

References

• Abduh, Muhammed. 1986. Tevhid Risalesi. Çev. Sabri Hizmetli. Ankara: Fecr Yayınevi.
• Abdulcebbâr, Kâdî. 1962. el-Muğnî fî ebvâbi’t-tevhîd ve’l-‘adl,. Neş. Taha Hüseyin ve İbrahim Mudkur. 20 c. Kahire.
• Abū Zayd, Naṣr Ḥāmid. 2009. Reformation of Islamic Thought: A Critical Historical Analysis. 10. Amsterdam: Amsterdam University Press.Akkuş, Süleyman. 2016. “Kur’an’da Ayet Kavramı”. Usûl İslam Araştırmaları 14 (14): 7-24.
• Armstrong, Karen. 1998. Tanrı’nın Tarihi. Çev. O. özel, H. Koyukan, ve K. Emiroğlu. Ankara: Ayraç.
• Aydın, Hayati. 2015. “İslâm İnançları Açısından Mucize, Kerâmet, Sihir ve İstidrac Kavramları Üzerine Bir İnceleme”. Sakarya Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi 17 (32): 106-37.
• Aydın, Mehmet. 2000. Din Fenomeni. Konya: Din Bilimleri Yayınları.
• Bâkıllânî, Ebû Bekir Muhammed b. Tayyib. 1958. el-Beyân ‘ani’l-fark beyne’l-mu’cizât ve’l-kerâmât ve’l-hiyel ve’l-kehâne ve’s-sihr ve’n-nârincât. Thk. Richard J. Mccarthy. Beyrut.
• Baş, Erdoğan. 2008. “Mustafa İslamoğlu’nun Hayat Kitabı Kur’an Adlı Eserinde Rasyonel Yorum”. Usûl İslam Araştırmaları 10 (28): 78-106.
• Bayam, Emine Gören. 2015. “Açık Teizmin Geleneksel Tanrı Tasavvuru Ve Süreç Teizmi ile İlişkisi”. S B A R D, sy 25: 253-69.
• Cürcanî, Seyyid Şerîf. 2015. Şerhu’l-Mevâkıf: Mevâkıf Şerhi. Thk. Ömer Türker. İstanbul: Türkiye Yazma Eserler.
• Çevik, Mustafa. 2012. “David Hume’da Mucize ve Nedensellik”. Beytu’l-Hikme Dergisi 2 (2): 3-16.
• Damegânî, Hüseyin b. Muhammed. 2010. el-Vücuh ve’n-Nazâir. Editör Abdülhamit Ali Arabî. Beyrut.
• Esed, Muhammed. 2010. Kur’an mesajı: Meal-Tefsir. Çev. Cahit Koytak. İstanbul: İşaret Yayınları.
• Firûzabâdî, (ö. 816/1414), Ebû Tâhir Mecdüddîn Muhammed bin. Yâkûb. 2008. Kamûsu’l-Muhît. Thk. Enes Muhammed eş-Şâmî ve Zekeriya Cabir Ahmed. Kahire: Dâru’l-Hadîs.
• Goldmann, Lucien. 2009. the Philosophy of the Enlightenment. New York: Routledge.
• Gündüz, Şinasi. 1998. Din ve İnanç Sözlüğü. Ankara: Vadi Yayınları.
• Hazard, Paul. 1981. Batı Düşüncesinde Büyük Değişme. Editör Erol Güngör. İstanbul: Yüksel Matbaası.
• Hume, David. 2014. İnsanın Anlama Yetisi Üzerine Bir Soruşturma. Editör Münevver Özgen. Bursa: Biblos Kitabevi.
• İbn Teymiyye, Takiyyüddin Ebu’l-Abbas Ahmed. 1983. Kitabu’l Tevhid’ir-Rububiyye. Thk. Abdurrahman b. Muhammed b. Kasım el-Asımî. Kahire.İslamoğlu, Mustafa. 2008. Hayat Kitabı Kur’an, Gerekçeli Meal-Tefsir. İstanbul: Düşün Yayıncılık.
• ———. 2012. Nüzûl Sırasına Göre Hayat Kitabı Kur’ân. İstanbul: Düşün Yayıncılık.
• Kaplan, İbrahim. 2016. “Nübüvvet Anlayışı”. İnsan ve Toplum Bilimleri Araştırmaları Dergisi 5 (4): 739-65.
• Kılıç, Recep. 2000. Modern Batı Düşüncesinde Vahiy. Ankara: Ankara Ünv. İlahiyat Fakültesi Yayınları.
• Küçüker, Mümtazer Uğur. 2001. “Aydınlanma Felsefesînde Dîn Anlayışı”. (Unpublished Master Thesis), İstanbul: Marmara.
• Maturîdî (ö. 333/944), Ebû Mansûr. 1979. Kitâbu’t-tevhid. Thk. Fethullah Huleyf. İskenderiye: Daru’I-Camiati’l-Mısriyye.
• Nesefî (h.508/1115, Ebu’l-Muîn. 1990. Tebsıratu’l-edille fî’l-kelâm. Editör Claude Salame. II c. Dımaşk.
• Rahman, Fazlu. 2000. Ana Konularıyla Kur’an. Ankara: Anakara Okulu Yayınları.
• Russell, Bertrand. 2016. Din İle Bilim. İstanbul: Yapı Kredi.
• Shertûnî, Sa’id al-Hûrî al-Lubnânî. 1983. Eqreb al-Mewârid. Qum.
• Siddiqui, Mazharuddin. 1967. “Religious Thought of Sir Sayyid Ahmad Khan”. Islamic Studies VI (3): 289-308.
• Swinburne, Richard. 2009. Mucize Kavramı. Çev. Aydın Işık. İstanbul: İz Yayıncılık.
• Taftazanî, Sadeddin et-. 1998. Şerhü’l-Makâsıd. Beyrut: Âlemü’l-Kütüb.
• Tarakçı, Muhammed. 1986. St. Thomas Aquinas. Ankara: Fecr Yayınevi.
• The Holy Qur’an-English meanings. 2004. London: Al-Muntada Al-Islami.
• Topaloğlu, Aydın. 2011. “Teizm”. Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi (DİA). c. 40. Ankara: Türkiye Diyanet Vakfı.