Sinema tarihinde kötünün kahkahası her daim kötü karakter ile özdeşleşen ve kötüyü kahramandan keskin bir şekilde ayıran önemli bir olgu olarak var olmuştur. Ancak bu kahkahanın nasıl bir sebepten veya motivasyondan dolayı filmlerde tezahür ettiği, akademik bağlamda yeterince üzerinde durulmamış ve düşünülmemiş bir durumdur. Bu çalışmada Türk sinemasında kötü karakterle/tiple özdeşleşmiş bir aktör olan Erol Taş’ın dört farklı filmde canlandırdığı karakter ve tiplerin kahkahası üzerinden bir inceleme yapılmaya çalışılacaktır. Teorik çerçevesini gülme teorilerinin oluşturduğu çalışmada, Türk sinemasında bulunan karakter/tip ayrımı için de teorik bir perspektif ortaya konulmuş ve Taş’ın seçilen filmlerde canlandırdığı kişiliklerin karakter ve tip ayrımları yapılmıştır. Çalışmada Erol Taş’ın ön plana çıktığını varsaydığımız dört farklı filmi seçilmiştir: Susuz Yaz (Metin Erksan, 1963), Aslan Bey (Yavuz Yalınkılıç, 1968), Çeko (Çetin İnanç, 1970), Yılmayan Şeytan (Yılmaz Atadeniz, 1972). İncelenen filmlerdeki kötü karakterler ve tipler genellikle üstünlük teorisinin ön gördüğü sebeplerden dolayı kahkaha atmaktadırlar. Bununla birlikte bazı durumlarda kötü karakterlerin kahkaha atma sebebi uyumsuzluk ve rahatlama teorileriyle birlikte Henri Bergson’un da gülme teorisini doğrulamaktadır. Çalışmada Erol Taş’ın canlandırdığı kötü karakter kahkahalarının karmaşık bir yapı arz ettiği; öte yandan kötü tiplerin ise nispeten daha basit bir düzlem üzerinden şekillenen kahkahalara sahip olduğu görülmüştür.
Evil laughter has always been a significant element that distinguishes the villain from the hero in cinematic narratives. However, the ontology of this evil laughter, and specifically why and how evil laughter occurs, has never been adequately examined in film studies. This study seeks to examine the ontology of evil laughter in the context of films featuring Erol Taş who was a prominent actor in Turkish cinema renowned for the villains he played. This study thus employs character and type theories to distinguish the characters and types in Taş’s films. Its main theoretical framework, however, is theories of laughter. This study focuses on four films that feature him as a leading villain: Dry Summer (Metin Erksan, 1962), Aslan Bey (Yavuz Yalınkılıç, 1968), Çeko (Çetin İnanç, 1970), and The Deathless Devil (Yılmaz Atadeniz, 1972). Analysis of the four films selected here reveals that the superiority theory is the theory that best clarifies evil laughter, though the incongruity and relief theories have value too, as does Henri Bergson’s laughter theory. The study also finds that the evil laughter of characters is more sophisticated than the evil laughter of types.
Primary Language | Turkish |
---|---|
Subjects | Communication and Media Studies |
Journal Section | Features |
Authors | |
Publication Date | April 15, 2020 |
Published in Issue | Year 2020 Volume: 11 Issue: 1 |
sinecine TR DİZİN ve FIAF tarafından taranmaktadır.