Bu
çalışmada 20. yüzyılın önemli sosyal bilimcilerinden biri olan Erich Fromm’un
modernite eleştirisi ele alınmıştır. Fromm, dünyayı derinden sarsan birinci ve ikinci
Harbi Umuminin öncesini, savaş esnasını ve sonrasını bu savaşlardan en çok
etkilenen merkezlerde şahit olup yaşamıştır. Eleştirel düşünce geleneği içinde
önemli bir yer tutan Fromm, modern toplumu farklı ve kendine has bir bakış
açısıyla irdeler. O, modernitenin doğuşunu batı insanının despot kilisenin
tekelinden kurtuluşuna dayandırır. Ona göre kilisenin tekelinden özgürlüğe
giden yolda insanlık bütün zamanların en kötü koşullarını kendisinde barındıran
modernitenin kucağına düşmüştür. O, moderniteyi insani özellikleri birer birer
ortadan kaldıran sistemler bütünü olarak görür. Fromm’a göre modernite
insanları başarılı bir şekilde istediği şekle dönüştürmektedir, kurulan
modernite sistemi öylesine muazzam bir şekilde işlemektedir ki bu sistemi
durduracak bir güç görünmemektedir. O, modernitenin hâkim olmaya başladığı
toplumlarda bilumum herkes bu çarkın ağzına girdiğinden dolayı bu çarkın
yanlışlarını görecek nazarların kalmayacağı (kalmadığı) kanaatindedir. Fromm’un
modernite de eleştirdiği temel konuların başında; makineleşme, aynılaşma,
cansıza yönelme, karar verememe, iletişimsizlik, tüketicilik, vb. gelir.
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Konular | Sosyoloji |
Bölüm | Makaleler |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 30 Aralık 2019 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2019 Cilt: 4 Sayı: 2 |