KARAR VERME TEKNİKLERİ YÖNÜYLE PERFORMANS ÖLÇÜM YÖNTEMLERİ

Yıl 2020, Cilt: 2 Sayı: Özel Sayı, 20 - 29, 28.10.2020

Adem Babacan

Öz

Organizasyonlar da insanlar gibi içinde yaşadığı dünyaya göre şekillenir. Performans insanın doğasında vardır. Bu sebeple hem bireyler hem de organizasyonlar performans ölçümünden kaçınamazlar. Performans ölçümü organizasyonlar için hayatidir. Organizasyonlar amaçlarını gerçekleştirirken performans ölçüm ve değerlendirmesinden yararlanmaktadır. Bu makalenin amacı hangi performans değerlendirme yöntemlerinin kullanıldığını belirlemektir.
Performans ölçüm yöntemleri geleneksel ve modern performans ölçüm metotları olarak ikiye ayrılabilir. Bu makalede performans ölçüm sistemleri dört sınıfa ayrıldı. Sonraki adımda 1970 yılında geliştirilen ancak Türkiye’de çok fazla kullanım alanı bulamamış olan Amaç Matrisi (Omax) Yöntemi tanıtıldı. Yöntem 1970 yılında J.L.Riggs tarafından Oregon verimlilik merkezinde geliştirilmiştir. Yöntemde ağırlıklandırma kullanılarak bir toplam performans göstergesi elde edilir. Bu göstergeye göre dereceleme yapılır.

Anahtar Kelimeler

Performans, Amaç Matrisi Yöntemi, Omax

Kaynakça

• Allport, F. H. (1924). Social psychology. Boston: Houghton Mifflin.
• Barutçugil, İ.(2004). Stratejik İnsan Kaynakları Yönetimi, Kariyer Yayıncılık, İstanbul.
• Dashiell, J. F. (1930). An experimental analysis of some group effects. Journal of Abnormal and Social Psychology, 25, 190-199.
• Dashiell, J. F. (1935). Experimental studies of the influence of social situations on the behavior of individual human adults. In C. Murchison (Ed.), A handbook of social psychology (pp. 1097-1158). Worcester, MA: Clark University.
• Davis, J. H. (1969). Group performance. New York: Addison-Wesley
• Goethals George R. and John M. Darley (1987). Social Comparison Theory: Self-Evaluation and Group Life. Theories of Group Behavior. Edited by Brian Mullen and George R Goethals Springer
• Gürüz, D., Gaye. Özdemir Yaylacı. (2007). İletişimci Gözüyle İnsan Kaynakları Yönetimi, MediaCat Yayınları, 3. Baskı, İstanbul.
• Harkins, S.G. & Szymanski, K. (1989). Social Loafing and Group Evaluation. Journal of Personality and Social Psychology, 56(6), 934-941.
• Hill, G. W. (1982). Group versus individual performance: Are N + 1 heads better than one? Psychological Bulletin, 91, 517-539.
• Kravitz, D.A. & Martin, B. (1986). Ringelmann Rediscovered: The Original Article. Journal of Personality and Social Psychology, 50(5), 936-941.
• Laughlin, P. R. (1980). Social combination processes of cooperative problem-solving groups on verbal intellective tasks. In M. Fishbein (Ed.), Progress in social psychology (Vol. 1, pp. 127-155). Hillsdale, NJ: Erlbaum
• Sabuncuoğlu, Z., (1994). Personel Yönetimi Politika ve Yönetsel Teknikler, Bursa, Furkan Yayınları, s. 165-166
• Seta, J., C. Seta, J. Crisson, and M. Wang. 1989a. Task Performance and Perceptions of Anxiety: Averaging and Summation in an Evaluative Setting. Journal of Personality and Social Psychology 56(3): 387-396.
• Stroebe, W. (2012). The Truth About Triplett (1898), But Nobody Seems to Care. Perspectives on Psychological Science, 7(1), 54-57.
• Triplett, N. (1898). The dynamogenic factors in pacemaking and competition. American Journal of Psychology, 9, 507-533.
• Üzüm B., Seher Uçkun. (2018). Performans Değerlendirme Yöntemleri Üzerine Nitel Bir Araştırma: Kocaeli İli Örneği. İşletme Araştırma Dergisi. 10/2 , 254-275
• Zajonc, R. B. (1965). Social facilitation. Science, 149, 269-274.