Öz
Development includes an individual’s lifelong, continuous and consistent development and change. Though there may be individual differences between people, they are generally expected to reach a certain development level at different times in life. Many factors, a major one of which is families, may affect development either positively or negatively in the critical preschool period. Socio-emotional development is especially important during this period for children to be able to develop a healthy personality and establish a constructive interaction with those around them. The quality of such socio-emotional development is closely tied to the relationship between parents and children. Supportive parental behavior may play a major role in raising self-confident, creative, independent and assertive, cooperative, peaceful, balanced and adaptable children.
Anahtar Kelimeler
Socio-emotional development preschool period parent-child interaction.
Kaynakça
- Aral, N., Baran, G., Bulut, Ş. ve,Çimen, S. (1981). Çocuk Gelişimi. 65–68. YA-PA. İstanbul
- Aydın, A. (2000). Gelişim ve Öğrenme Psikolojisi. 1–101. Alfa Basım, Bursa.
- Bakırcıoğlu, R. (2002). Çocuk Ruh Sağlığı ve Uyum Bozuklukları. 110–113. Anı Yayıncılık. Ankara.
- Caulfield, R. (2001). İnfants Toddlers. 211-268.New Jersey:Prentice Hall,
- Çağdaş, A.,Seçer, Z. (2002). Çocuk ve Ergende Sosyal ve Ahlak Gelişimi. 34-71. Nobel Yayınevi, İstanbul.
- Denham, S., Blaır, K., Demlılder,E.,Levitas, J., Sawyer., K., Auerbach, S. and Queenan, P. (2003). Preschool Emotional Competence : Pathway to Social Competence. Child Development, January / February, 74(1), 238-256.
- Dirim, A. (2003). Çocuk Ruh Sağlığı. Esin Yayınevi. İstanbul.26-35.
- gun ve sağlıklı birer özdeşim modeli olacak şekilde
- Saarnı, C. (2001). Cognition, Context and Goals : Significant Components in Social-Emotional Efffectiveness. Social Development, 10 (1), 125- 127.
- Sailor, D. (2004).Supporting Children in Their Home, School and Community. Boston: Pearson Press, 288-292.
- Senemoğlu, N. (2001). Gelişim Öğrenme ve Öğretim. Gazi Kitabevi, Ankara.78-239.
- Sonuvar, B. (1999). Çocuk Ruh Sağlığı Yönünden Koruyucu Etkenler. (Ed: Aysel Ekşi).Ben Hasta Değilim. Nobel Yayınevi, İstanbul. 85-88.
- Şener, Ş. ve Karacan, E. (1999). Anne-Bebek Çocuk Etkileğiminde Olumlu ve Olumsuz Özellikler. (Ed: Aysel Ekşi). Ben Hasta Değilim. Nobel Yayınevi, İstanbul.35–44.
- Topçugil, N. (2002). Ankara Defterdarlığı Gündüz Çocuk Bakım Evine Devam Eden 3–6 Yaş Grubundaki Çocukların Aile İşlevselliğinin ve Aile İşlevlerinin Çocukların Psikolojik, Sosyal ve Fiziksel Gelişimleri Üzerindeki Etkisi. Gazi Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Ankara.
- Yavuzer, H. (2001). Yaygın Anne-Baba Tutumları. Ana Baba Okulu. Remzi Kitapevi, İstanbul: 115–132. Press, (7), 49-62.
Öz
Gelişim kişinin yaşamı boyunca geçirdiği düzenli, uyumlu, sürekli ilerlemeyi ve değişmeyi ifade eden bir kavramdır. Bireyler göreli olarak farklı özellikler göstermekle birlikte, her bireyin yaş değişkenine göre belli bir gelişim evresine ulaştığı kabul edilmektedir. Gelişimin kritik dönemi olarak kabul edilen okul öncesi dönemde başta aileler olmak üzere birçok faktör elverişli ve elverişsiz durumlar yaratarak, sürekli ve kalıcı sonuçlara neden olabilmektedir. Özellikle okul öncesi dönemde, sosyal ve duygusal gelişim çocuğun sağlıklı bir kişilik yapısı geliştirmesi ve çevresiyle olumlu bir etkileşim kurabilmesinde önemli rol oynamaktadır. Sosyal ve duygusal gelişimin niteliği anne baba ve çocuk etkileşimi ile yakından ilişkilidir.Anne babaların çocuklarının sosyal ve duygusal gelişimini desteklemeye yönelik davranışları; onların kendilerine güvenen, yaratıcı, bağımsız ve kendi haklarını korumasını bilen, başkalarıyla işbirliği ve dayanışma içerisine girebilen, kendisiyle ve çevresiyle barışık, dengeli ve uyumlu bir kişilik yapısı geliştirmelerinde etkili olabilmektedir.
Anahtar Kelimeler
Sosyal duygusal gelişim okul öncesi dönem anne-baba-çocuk etkileşimi
Kaynakça
- Aral, N., Baran, G., Bulut, Ş. ve,Çimen, S. (1981). Çocuk Gelişimi. 65–68. YA-PA. İstanbul
- Aydın, A. (2000). Gelişim ve Öğrenme Psikolojisi. 1–101. Alfa Basım, Bursa.
- Bakırcıoğlu, R. (2002). Çocuk Ruh Sağlığı ve Uyum Bozuklukları. 110–113. Anı Yayıncılık. Ankara.
- Caulfield, R. (2001). İnfants Toddlers. 211-268.New Jersey:Prentice Hall,
- Çağdaş, A.,Seçer, Z. (2002). Çocuk ve Ergende Sosyal ve Ahlak Gelişimi. 34-71. Nobel Yayınevi, İstanbul.
- Denham, S., Blaır, K., Demlılder,E.,Levitas, J., Sawyer., K., Auerbach, S. and Queenan, P. (2003). Preschool Emotional Competence : Pathway to Social Competence. Child Development, January / February, 74(1), 238-256.
- Dirim, A. (2003). Çocuk Ruh Sağlığı. Esin Yayınevi. İstanbul.26-35.
- gun ve sağlıklı birer özdeşim modeli olacak şekilde
- Saarnı, C. (2001). Cognition, Context and Goals : Significant Components in Social-Emotional Efffectiveness. Social Development, 10 (1), 125- 127.
- Sailor, D. (2004).Supporting Children in Their Home, School and Community. Boston: Pearson Press, 288-292.
- Senemoğlu, N. (2001). Gelişim Öğrenme ve Öğretim. Gazi Kitabevi, Ankara.78-239.
- Sonuvar, B. (1999). Çocuk Ruh Sağlığı Yönünden Koruyucu Etkenler. (Ed: Aysel Ekşi).Ben Hasta Değilim. Nobel Yayınevi, İstanbul. 85-88.
- Şener, Ş. ve Karacan, E. (1999). Anne-Bebek Çocuk Etkileğiminde Olumlu ve Olumsuz Özellikler. (Ed: Aysel Ekşi). Ben Hasta Değilim. Nobel Yayınevi, İstanbul.35–44.
- Topçugil, N. (2002). Ankara Defterdarlığı Gündüz Çocuk Bakım Evine Devam Eden 3–6 Yaş Grubundaki Çocukların Aile İşlevselliğinin ve Aile İşlevlerinin Çocukların Psikolojik, Sosyal ve Fiziksel Gelişimleri Üzerindeki Etkisi. Gazi Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Ankara.
- Yavuzer, H. (2001). Yaygın Anne-Baba Tutumları. Ana Baba Okulu. Remzi Kitapevi, İstanbul: 115–132. Press, (7), 49-62.
Ayrıntılar
| Birincil Dil | Türkçe |
|---|---|
| Bölüm | Makaleler |
| Yazarlar | |
| Yayımlanma Tarihi | 1 Eylül 2008 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2008 Sayı: 14 |