Klasik
fıkıh kitaplarının kendi sistematiği içerisinde ele alınan vakıflar konusu, 19.
Yüzyıl sonlarına doğru meydana gelen kanunlaştırma anlayışının da etkisiyle
daha yerli ve islâm hukukuna dayalı kanun yapma düşüncesi ile yapılan bazı
çalışmalar arasında yerini almıştır. Bu meyanda Osmanlı ve Mısır’da yapılan son
derece değerli çalışmalar olmuştur. Bunlardan özellikle Ömer Hilmi’nin yazmış
olduğu “İthâfü’l-Ahlâf fi Ahkâmi’l-Evkâf” ile, Mısır’da Kadri Paşa’nın
hazırladığı “Kânunu’l-Adl ve’l-İnsâf fi’l-Kâzâi alâ Müşkilâti’l-Evkâf”
resmi olarak yürürlüğe girmemiş olsalar da, uygulamada kendilerinden yargıda ve
diğer alanlarda istifade edilmiştir. Onlardan daha sonra ve özellikle Ömer
Hilmi’nin kitabına vurgu da yaparak, öncekilerin eksiklerini ve zaman içerisinde
oluşmuş güncelleme ihtiyacını da karşılamak üzere Mecelle şârihlerinden Ali Haydar
Efendi, “Tertîbü’s-Sunûf fi Ahkâmi’l-Vukûf” adlı diğerlerinden daha
kapsamlı eserini kaleme almıştır. Ele aldığımız vâkıfın şartları bahsi de
kitaplarda konunun ilgilendirdiği alanlara göre farklı yerlerde ele alınmış
olmakla birlikte, ağırlıklı olarak müstakil iki fasılda işlenmiştir. Başta “Tertîbü’s-Sunûf”
olmak üzere bahsettiğimiz diğer iki kitapla da mukayese edilerek, ilgili hukuki
literatürün de yardımıyla şart-ı vâkıf konusu ele alınmıştır. Vakıf kurucusunun
şartlarının şer’i hükümlere uygun olması aranmakla beraber, bazı hallerde şartların
geçersiz addedilerek vakfın devamına imkan veren veya maslahat gereği şartlara
uyulmaması mümkün olan haller ortaya konulmaya çalışılmıştır.
Primary Language | Turkish |
---|---|
Subjects | Law in Context |
Journal Section | KAMU HUKUKU |
Authors | |
Publication Date | December 28, 2018 |
Acceptance Date | December 10, 2018 |
Published in Issue | Year 2018 |