The Effect of Some Improvement Methods on the Yield and Quality of the Range

Year 2013, Volume: 22 Issue: 2, 96 - 104, 01.06.2013

Recep Yavuz Refik Karagül

Abstract

 

This study was conducted between 2005-2006 to determine the suitable rangeland improvement method for Düzce Esenli and other unproductive rangelands similar in terms of their characteristics.

At Esenli natural rangeland, which has never been treated before, a control (A) and two different improvement treatment methods were investigated. The treatments comprised fertilization (B) and cultivation-seeding + fertilization (C) methods. More specifically, the study examined the extent to which, if any, fertilization and cultivation-seeding + fertilization improved a natural rangeland compared to the natural rangeland.

The highest hay yield, dry matter, crude protein and crude ash yields were obtained with treatment C at 1489.5, 1405.8, 274.3 and 100.2 kg/ha, respectively. Hay yield, dry matter, crude protein and crude ash yields with treatment A were 193.7, 177, 19, 12.5 kg/ha and with treatment B 845.4, 763.8, 108.8, 60.6 kg/ha, respectively.

In conclusion, the results indicated that due to the flat nature of the rangeland and the soil’s suitability for feed plants, and since it produced the highest yield and nutrient values for the examined aspects, cultivation-seeding + fertilization method was thought to be the most appropriate rangeland improvement method.

Keywords

Rangeland; seeding; fertilization; hay yield; protein yield

Bazı Islah Yöntemlerinin Meranın Verim ve Kalitesine Etkisi

Abstract

2005-2006 yıllarında yürütülen bu çalışma, mevcut bitki örtüsü verimsizleşmiş Düzce Esenli merası ve aynı özelliklere sahip diğer mera alanları için uygun ıslah yöntemlerinin ortaya konması amacıyla yapılmıştır.

Daha önce hiçbir işleme tabi tutulmayan Esenli Köyü doğal mera alanında bir kontrol (A) ve 2 farklı ıslah yöntemi ele alınmıştır. Islah yöntemleri: gübreleme (B) ve sürülerek ekim + gübreleme (C)’dir. Gübrelemenin hiçbir şey yapılmayan meraya göre ne kadar bir iyileşme getirdiği ve sürülerek ekim + gübrelemenin, doğal bir meraya göre ne gibi bir farklılık oluşturduğu araştırılmıştır.

En yüksek kuru ot, kuru madde, ham protein ve ham kül verimi C uygulamasından sırasıyla1489.5, 1405.8, 274.3 ve 100.2 kg/ha elde edilmiştir. Kuru ot, kuru madde, ham protein ve ham kül verimi A uygulamasında sırasıyla 193.7, 177, 19, 12.5 kg/ha; B uygulamasında ise sırasıyla 845.4, 763.8, 108.8, 60.6 kg/da olarak belirlenmiştir.

Araştırma sonuçlarına göre, alanın düz, toprak yapısının yem bitkisi yetiştiriciliğine uygun olması, ot verimi ve kalitesinin belirlenmesi amacıyla incelenen tüm konularda en yüksek değerlerin elde edilmesi nedenleriyle, sürülerek ekim + gübreleme uygulamasının en iyi ıslah yöntemi olabileceği düşünülmektedir.

Keywords

Mera; ekim; gübreleme; ot verimi; protein verimi

References

• Açıkgöz E., 2001. Yem Bitkileri (3. Baskı). Uludağ Üniversitesi Güçlendirme Vakfı Yayınları: 182.
• Akyıldız A. R., 1984. Yemler Bilgisi Laboratuar Kılavuzu, Ankara Üniversitesi Ziraat Fakültesi Yayınları: 895, Ankara.
• Altın M., 1975. Erzurum şartlarında azot, fosfor ve potasyumlu gübrelerin tabii çayır ve meranın ot verimine, otun ham protein ve ham kül oranına ve bitki kompozisyonuna etkileri üzerinde bir araştırma. Atatürk Üniversitesi Yayınları: 326, Erzurum
• Altın M., 1982. Bazı yem bitkileri ile bunların karışımlarının değişik ekim şekillerindeki kuru ot ve ham protein verimleri, türlerin ham protein oranları ve karışımların botanik kompozisyonları. I. Kuru ot ve ham protein verimleri. Doğa Türk Tarım ve Ormancılık Dergisi, 6(2): 93-108.
• Ayan İ., 1997. Samsun yöresi engebeli meralarında değişik ıslah yöntemlerinin etkileri üzerinde bir araştırma. Doktora Tezi, Ondokuz Mayıs Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü, Samsun.
• Bakır Ö., 1985.Çayır ve Mera Islahı, Ankara Üniversitesi Ziraat Fakültesi Yayınları: 947, Ankara.
• Bulgurlu Ş. Ve Ergül M., 1978. Yemlerin fiziksel, kimyasal ve biyolojik analiz metodları. Ege Üniversitesi Ziraat Fakültesi Yayınları: 127, İzmir.
• Gökkuş A. ve Altın M., 1986. Değişik ıslah yöntemleri uygulanan meraların kuru ot ve ham protein verimleri ile botanik kompozisyonları üzerinde bir araştırmalar. Doğa Türk Tarım ve Ormancılık Dergisi, 10(3): 333-342.
• Kacar B., 1984. Bitki Besleme Uygulama Kılavuzu (II. Baskı), Ankara Üniversitesi Ziraat Fakültesi Yayınları: 900, Ankara.
• Koç A., 1991. Güzelyurt Köyü (Erzurum) Meralarında Otlatmaya Başlama ve Son Verme Zamanlarının Belirlenmesi ile Topraküstü Bioması ve Otun Kimyasal Kompozisyonunun Yıl İçerisindeki Değişimi Üzerine Bir Araştırma. Yüksek Lisans Tezi, Atatürk Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü, Erzurum.
• Martin J.H.,Leonard W. H., Stamp D. L., 1976. Prenciples of Field Crop Production Collier Macmillan Publishing Co. Inc. 866, Newyork.
• Tosun F.,Manga İ., Altın M. ve Serin Y., 1977. Erzurum ekolojik şartlarında kıraç mera ıslahı üzerinde bir araştırma. Tübitak V. Bilim Kongresi. Tarla Bitkileri Seksiyonu: 29 Eylül-2 Ekim, 1975, İzmir, s. 247-259.
• Tosun F. ve Altın M., 1986. Çayır – Mera Yayla Kültürü ve Bunlardan Faydalanma Yöntemleri, Ondokuzmayıs Üniversitesi Yayınları: 5, Samsun.
• Tükel T., Hatipoğlu R., Hasar E., Çeliktaş N. ve Can E., 1996. Azot ve fosfor gübrelemesinin Çukurova Bölgesinde tüylü sakalotunun (Hyparrheniahirta (L.) Stapf) dominant olduğu bir meranın verim ve botanik kompozisyonuna etkileri üzerinde bir araştırma. Türkiye 3. Çayır- Mera ve Yem Bitkileri Kongresi, 17-19 Haziran, 1996, Erzurum, s. 59-65.
• Yavuz R., 2013. Mera ıslahında herbisit ve gübre uygulamaları (Düzce Köprübaşıömerefendi örneği).Doktora Tezi, Düzce Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü, Düzce.