The literary legacy of Abū al-‘Alāʾ al-Ma‘arrī, one of the most unique and controversial poets of the 10th and 11th centuries, is examined in this article, with a particular focus on the theme of “vision” in relation to his blindness. The fact that the poet, despite being blind, frequently addresses the theme of “vision” in his works makes this topic especially intriguing. The inclusion of elements related to vision by someone who is physically devoid of the ability to see confronts the reader with a profound reflection and paradox. The poet’s blindness transforms into a metaphor for inner vision or sensory awareness, a transformation that is clearly visible in Ma‘arrī’s poetry. In ancient times, blindness was often interpreted in con-nection with supernatural powers, whereas in the Middle Ages, it was frequently used as a form of punishment. During the Renaissance, blind-ness gained a dual significance as both a form of punishment and a symbol of spiritual insight. Despite losing his sight at a young age, Ma‘arrī defied the conventional poetic understanding of his time with his philosophical depth and critical approach, drawing attention for his skeptical thoughts. This article examines how words related to vision in the poet’s divan are conceptualized and how his personal experiences and philosophical inquiries are reflected in his poetry. Moreover, through the metaphor of “vision,” it delves into the poet’s profound exploration of existential ques-tions and the meaning of life, analyzing how this theme shapes Ma‘arrī’s literary persona and intellectual world. The study proves that Ma‘arrî transformed his blindness into a literary and philosophical strength, pre-senting a universal argument on how physical limitations can nurture ar-tistic creativity.
Bu makalede, 10. ve 11. yüzyılın özgün ve tartışmalı şairlerinden Ebü’l-Alâ el-Maarrî’nin edebî mirası incelenmekte ve özellikle kendisinin görme engeli bağlamında eserlerinde işlediği “görme” teması ele alınmak-tadır. Şairin âmâ olmasına rağmen eserlerinde “görme” temasını sıkça iş-lemesi, bu konuyu özellikle ilginç kılmaktadır. Fiziksel olarak gözü görme-yen birinin, eserlerinde bununla ilgili unsurlara yer vermesi, okuyucuyu derin bir tefekkür ve paradoksla karşı karşıya bırakmaktadır. Bu engelinin, şairin içsel bir görme ya da duyusal farkındalık boyutunda nasıl bir meta-fora dönüştüğü, Maarrî’nin şiirlerinde açıkça kendini göstermektedir. An-tik Çağ’da körlük, doğaüstü güçlerle bağlantılı olarak yorumlanırken, Orta Çağ’da sıkça bir ceza yöntemi olarak kullanılmıştır. Rönesans döneminde ise görme engeli, hem bir cezalandırma biçimi hem de ruhanî idrakin bir işareti olarak farklı bir anlam kazanmıştır. Maarrî, küçük yaşta dünya ışı-ğından mahrum olmasına rağmen, felsefî derinliği ve eleştirel yaklaşımıyla döneminin geleneksel şiir anlayışına meydan okumuş ve şüpheci düşünce-leriyle dikkat çekmiştir. Makale, şairin divanındaki görme ile ilgili kelimele-rin nasıl anlamlandırıldığını ve kişisel deneyimleri ile felsefî sorgulamaları-nın şiirlerine nasıl yansıdığını incelemektedir. Ayrıca, “görme” metaforu üzerinden insanın varoluşsal soruları ve hayatın anlamı konusundaki de-rin sorgulamalarına odaklanılmakta ve bu temanın Maarrî’nin edebî kişiliği ve düşünsel dünyasında nasıl şekillendiği analiz edilmektedir. Çalışma, Maarrî'nin görme engelini edebî ve felsefî bir güce dönüştürdüğünü kanıt-lamakta; bu bağlamda, fiziksel sınırların sanatsal yaratıcılığı nasıl besleye-bileceğine dair evrensel bir argüman sunmaktadır.
Primary Language | Turkish |
---|---|
Subjects | Arabic Language and Rhetoric |
Journal Section | Articles |
Authors | |
Publication Date | June 30, 2025 |
Submission Date | January 19, 2025 |
Acceptance Date | April 2, 2025 |
Published in Issue | Year 2025 Volume: 11 Issue: 1 |