Abstract
“men”inden yuḫarı ŞalḫmaŞ, özünü başŞalarında tapmaŞ ne böyük seadetdir. Öz esrinde dayanıb [kendi zamanında durup] gelecek esrlere salam véren Yunus İmrenin yaşını soruşsalar, déyerem, onun yaşı helelik esri ile esrimiz arasındadır.O, 700 il yaşamışdır. 700 il yaşayan adamın bundan sonra beşeriyyetin ömrü Şeder yaşamaŞ haŞŞı vardır. Ona göre ki, o, bir ḫalŞın bağrından Şopub, beşeriyyete oğul oldu. Ona göre ki, o, yalnız özünün, öz ḫalŞının derdlerini déyil, beşeriyetin, bütün insanlığın derdini ötdü [dile getirdi]. Buna göre de ne Şeder ki, yér üzünde ḫéyrḫahlıŞ, insanlıŞ, heŞiŞet ve merifet, gözellik ve neciblik var, Yunus İmre de var. İnsanı ucaldan bu gözel insani kéyfiyyetleri başa düşüb deyerlendirmek var, Yunus İmre de var.O heyatı sévdi, amma ölümden Şorḫmadı, çünki ölümde heyatın ölmezliyini tapdı, heyatın yénileşmesini gördü. Çünki heŞiŞeti ve merifeti - dinler dini, şeriet ve teriŞeti ise yalnız o ulu dine géden yol hésab étdi
Keywords
Details
| Primary Language | Turkish |
|---|---|
| Journal Section | Articles |
| Authors | |
| Publication Date | August 1, 2011 |
| Published in Issue | Year 2011 Issue: 31 |