TÜRK DİLİNİN TARİHÎ DÖNEMLERİNİ ADLANDIRMA SORUNU

Year 2016, Volume: 5 Issue: 2, 0 - 0, 15.06.2016

Fevzi Karademir

https://doi.org/10.7884/teke.589

Abstract

Her köklü dil gibi Türk dilinin de bir tarihi ve bu tarih içinde bir gelişme, dallanıp budaklanma seyri vardır. Bu seyrin, türlü safhaları ile açık bir şekilde resmedilmesi, konunun sağlıklı olarak öğrenim ve öğretimi açısından önemlidir. Bu çalışma, başlıca iki bölümden oluşmaktadır. Birinci bölümde Türk dilinin tarihî dönemleri ve dallanışı ile ilgili yaklaşımlara dikkat çekilmiştir. İkinci bölümde Türk dilinin tarihî dönemlerini adlandırma sorunu ele alınmıştır. Adlandırma sorunu bağlamında özellikle ilk, ön, ana, eski, orta, yeni, çağdaş / modern / bugünkü gibi sıfatlarla kurulan dönem adlarının durumu tartışılmış, Türk dilinin tarihî dönemlerinin sağlıklı bir şekilde adlandırılması hususunda öneride bulunulmuştur.

References

• ACEHAN, A. (2011). Yeni Türk Edebiyatının Devirleri ve Genç Türk Edebiyatı Birliği.
• Turkish Studies, 6 / 1, 583-596.
• AKALIN, Ş. H. (2009). Türk Dili: Dünya Dili. Türk Dili, 687, 195-204.
• AKAR, A. (2006). Türk Dili Tarihi. İstanbul: Ötüken Neşriyat.
• AYVERDİ, İ. (2006). Misalli Büyük Türkçe Sözlük. İstanbul: Kubbealtı Neşriyatı.
• BANGUOĞLU, T. (1964). Eski Türkçe üzerine. TDAY Belleten, 77-84.
• BANGUOĞLU, T. (2000). Türkçenin Grameri. Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
• BAZIN, L. (1988). Türk Dillerinin Müşterek Tarafları ve Temayülleri. Tarihî Türk Şiveleri.
• Ankara: Türk Kültürünü Araştırma Enstitüsü Yayınları, 15-30.
• BENZING, J. ve MENGES, K. H. (1988). Türk Dillerinin Sınıflandırılması. Tarihî Türk
• Şiveleri. Ankara: Türk Kültürünü Araştırma Enstitüsü Yayınları, 1-14.
• BERBERCAN, M. T. ( 2014). Türk Yazı Dilinin Tarihî Dönemleri ve Orta Türkçenin Yeri
• Meselesi. Tarih Okulu Dergisi, 17, 765-783.
• BİLGEGİL, M. K. (2009). Türkçe Dilbilgisi. Erzurum: Salkımsöğüt Yayınları.
• BURAN, A. ve ALKAYA, E. (2012). Çağdaş Türk Lehçeleri. Ankara: Akçağ Yayınları.
• CAFEROĞLU, A. (2001). Türk Dili Tarihi I-II. İstanbul: Alfa Yayınları.
• CLAUSON, G. (2004). Altay Teorisinin Leksikoistatistiksel Bir Değerlendirmesi (Çeviren:
• İsmail ULUTAŞ). Süleyman Demirel Üniversitesi Fen-Edebiyat Fakültesi Sosyal
• Bilimler Dergisi, 10, 153-174
• DEMİR, N. ve YAZICI, N. (2012). En Güçlü Çağında Türk Dili: Genel Değerlendirme ve
• Beklentiler. 21. Yüzyılda Sosyal Bilimler, 1, 175-197.
• DEMİR, N. ve YILMAZ, E. (2002). Ural-Altay Dilleri ve Altay Dilleri Teorisi. Türkler.
• Ankara: Yeni Türkiye Yayınları, c. I, 394-402.
• DEMİR, N. ve YILMAZ, E. (2005). Türk Dili El Kitabı. Ankara: Grafiker Yayınları.
• ECKMANN, J. (2009). Çağatayca El Kitabı (Çeviren: Günay KARAAĞAÇ). İstanbul: Kesit
• Yayınları.
• EDİSKUN, H. (1999). Türk Dilbilgisi. İstanbul: Remzi Kitabevi.
• EKER, S. (2006). Çağdaş Türk Dili. Ankara: Grafiker Yayınları.
• ERCİLASUN, A. B. (2004). Başlangıçtan Yirminci Yüzyıla Türk Dili Tarihi. Ankara: Akçağ
• Yayınları.
• ERGİN, M. (1985). Türk Dil Bilgisi. İstanbul: Boğaziçi Yayınları.
• GABAIN, A. Von (2000). Eski Türkçenin Grameri (Çeviren: Mehmet AKALIN). Ankara: Türk
• Dil Kurumu Yayınları.
• GENCAN, T. N. (1979). Dilbilgisi. Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
• GÖKDAĞ, B. A. (2013a). Ana Türkçe Dönemi. Yeni Türkiye, 55, 208-219.
• GÖKDAĞ, B. A. (2013b). Türkçe Sıfatların Öğretiminde Terim Seçimi. Yeni Türkiye, 55, 699-
• GÖKDAĞ, B. A. (2013c). “Klâsik Türk Edebiyatı” Terimi Üzerine (“Klâsik” Kelimesinin
• Semantiğinden Hareketle). Muzaffer Akkuş Armağanı, Konya: Kömen Yayınları, 85-90.
• GÜLENSOY, T. (2007). Türkiye Türkçesindeki Türkçe Sözcüklerin Köken Bilgisi Sözlüğü.
• Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
• GÜNEŞ, S. (2002). Türk Dil Bilgisi. İzmir: Altındağ Matbaası.
• HEYET, C. (2008). Türk Dilinin Ve Lehçelerinin Tarihî Seyri (Çeviren: Mürsel ÖZTÜRK).
• Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
• JOHANSON, L. (2001). Türk Dünyasının Sınırları: Türk Topluluklarının Gelişmesinde
• Bağlayıcı Ve Ayırıcı Unsurlar (Çeviren: Nurettin DEMİR). Türkbilig, 2, 168-177.
• KARAAĞAÇ, G. (2012). Türkçenin Dil Bilgisi. Ankara: Akçağ Yayınları.
• KOÇ, N. (1996). Yeni Dilbilgisi. İstanbul: İnkılâp Yayınları.
• KORKMAZ, Z. (2003). Türkiye Türkçesi Grameri (Şekil Bilgisi). Ankara: Türk Dil Kurumu
• Yayınları.
• KÖKSAL, M. F. (1998). Belâgat Kitaplarında İki Sanat: Tecâhül-İ Ârif-İstifhâm. Türklük Bilimi
• Araştırmaları, 7, 83-97.
• KURAT, A. N. (2013). Türk Tarihinin Karanlık Devri (Yayıma Hazırlayan: Serkan ACAR).
• Tarih İncelemeleri Dergisi, 2, 417-428.
• KURT C. vd. (2012). Yeni Hitit Yabancılar İçin Türkçe Öğretmen Kitabı 1 (Editör: N. Engin
• UZUN). Ankara: Ankara Üniversitesi Basımevi.
• ÖLMEZ, M. (2003). Türkçe’nin ve Türk Dillerinin Yaşı Konusu. Toplum ve Bilim, 96, 62-74.
• ÖNER, M. (1998). Bugünkü Kıpçak Türkçesi (Tatar, Kazak ve Kırgız Lehçeleri Karşılaştırmalı
• Grameri). Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
• ÖZÇELİK, S. ve ERTEN, M. (2011). Türkiye Türkçesi Dilbilgisi, Diyarbakır.
• ÖZKAN, M. (2000). Türk Dilinin Gelişme Alanları ve Eski Anadolu Türkçesi. İstanbul: Filiz
• Kitabevi.
• ÖZYETGİN, M. (2006). Tarihten Bugüne Türk Dili Alanı. (Conference) Chinese Academy of
• Social Science, Sino-Foreign Relationship Department of Institute of History, Beijing
• (CHINA) (23 January 2006). www.eurasianhistory.com.
• RÓNA-TAS, A. (2013) Türkolojiye Giriş (Çeviren: İsa SARI). Ankara: Nobel Yayınları.
• SAMOYLOVİÇ, A. (2007). Türk Dillerinin Sınıflandırılmasına Dair Bazı Eklemeler (Çeviren:
• Mehman Musaoğlu). Dil Araştırmaları Dergisi, 1, 175-184.
• SEBEOK, A. T. (1993). Ural Altayca'nın Anlamı (Çeviren: Günay KARAAĞAÇ). Türk Dili ve
• Edebiyatı Araştırmaları Dergisi, VII, 195-214.
• TAVKUL, U. (2003). Türk Lehçelerinin Sınıflandırılmasında Bazı Kriterler. Kırım Dergisi, 12 /
• , 23-32.
• TEKİN, T. (1989). Türk Dil ve Diyalektlerinin Yeni Bir Tasnifi. Erdem, 13, 141-168.
• TEKİN, T. ve ÖLMEZ, M. (2003). Türk Dilleri-Giriş. İstanbul: Yıldız Dil ve Edebiyat
• Yayınları.
• TEMİR, A. (1992). Ural-Altay Dilleri Teorisi. Türk Dünyası El Kitabı 2. Cilt Dil-Kültür-San’at,
• Ankara: Türk Kültürünü Araştırma Enstitüsü Yayınları. 3-7.
• TUNA, O. N. (1992). Altay Dilleri Teorisi. Türk Dünyası El Kitabı 2. Cilt Dil-Kültür-San’at,
• Ankara: Türk Kültürünü Araştırma Enstitüsü Yayınları. 7-58.
• UĞURLU, M. (2004). Oğuzca ve Anadolu Merkezli Oğuz Türkçesi. Turkish Studies, 6 / 1, 123-
• ÜSTÜNER, A. (2015). Türkçenin Tarihî Gelişmesi. İstanbul: Bilge Kültür Sanat Yayınları.
• ZÜLFİKAR, H. (1991). Terim Sorunları ve Terim Yapma Yolları. Ankara: Türk Dil Kurumu
• Yayınları.
• http://odsgm.meb.gov.tr / kurslar /
• http://www.tdk.gov.tr / index.php?option=com_bts&view=bts
• https://tr.wikipedia.org