Osmanlı şehirlerinin kültürel özellikleri kadar, fizikî unsurları da önceki İslam şehirlerinden kendisine miras kalmıştır. İslâm medeniyeti tarihi çalışanlara göre İslâm şehrinin üç temel öğesi vardır: Cami, pazar ve hamam. Türk kültürünün renkli bir parçası olan hamamlar, günümüze kadar fiziki olarak kısmen değişikliğe uğramış olsalar da halen varlıklarını devam ettirmektedirler. Hamamlar, insanların kişisel temizlik ihtiyaçlarını karşılaması yanında toplumsal ilişkilerini de geliştirdiği mekânlardır. Osmanlı dönemi tarih araştırmalarında esnaf grupları ile ilgili birbirinden kıymetli çalışmalar bulunmaktadır. Hamamlar hakkında yapılan çalışmalar incelendiğinde daha çok hamamların mimari ve sanat özellikleri üzerinde durulmaktadır. Hamam çalışanları hakkında ise detaylı bir çalışma bulunmamaktadır. Ayrıca hamam çalışanları Osmanlı toplumunda, özellikle İstanbul’da, esnaf gruplarının başında gelmekte, yaptıkları işin niteliği sebebi ile sosyal ve ekonomik hayatta oynadıkları rol ayrıca incelenmesi gerekmektedir. İncelemeye konu olan dönemde Eyüp, nüfusu dikkate alındığında hamam yönünden zengin bir yerleşim birimiydi. Çalışmada XVIII. yüzyıl Eyüp kaza merkezi ile çevresinde yer alan hamamlar ve bu hamamlarda çalışanlar ele alınmaktadır. Temel kaynak olarak ise 1735 (h.1147) tarihli ve 1766 (h.1180) tarihli İstanbul hamam defterleri kullanılmıştır. Ayrıca Hüseyin Ayvansarayî’nin kaleme almış olduğu Hadîkatü’l-Cevâmi adlı eser ile XVII. yüzyıl İstanbul’u için önemli bilgiler veren Evliya Çelebi Seyahatnamesi de önemlidir. Söz konusu kaynaklardan başka İstanbul hamamları hakkında yapılmış muhtelif çalışmalardan da yeri geldikçe istifade edilmiştir. Kaynaklarda verilen bilgilerden yola çıkılarak Eyüp ve çevresinde yer alan hamamların ve hamam çalışanlarının demografik özelliklerinin belirlenmesi hedeflenmiştir.
The physical structure of Ottoman cities as well as their cultural features are the legacy of previous Islamic cities. According to the historians of Islamic civilization, there are three basic elements in an Islamic city; the mosque, the marketplace and the public bath. A colorful feature of the Turkish culture, the public baths survived until today despite undergoing partial physical changes. Public bathrooms are spaces where people develop their social relations as well as fulfilling their needs of personal hygiene. There are several valuable historical studies on craftsmen groups on the Ottoman period. A literature review on studies concerning public bathrooms would demonstrate that they are mainly on architectural and artistic specifications of these buildings. There are no comprehensive studies on the bathroom employees. However, Turkish bath workers, especially in Istanbul, are among the leading groups of craftsmen in Ottoman society and their role in social and economic life should be examined separately due to the job they professed. During the period of interest, Eyüp was a residential area rich with public bathrooms established in the neighborhood. This study would concentrate on the public bathrooms established in Eyüp township and environs in the XVIIIth Century and their employees. Istanbul public bathroom records dated 1735 (I. 1147) and 1766 (I. 1180) were used as the basic reference. Furthermore, Hadîkatü’l-Cevâmi (History of the Mosques in Istanbul) by Hüseyin Ayvansarayî and the Travelogue by Evliya Çelebi, which provides significant information on XVIIth Century Istanbul was utilized. In addition to the above mentioned resources, various studies on Istanbul public bathrooms of different periods were also referenced. The study aimed to determine the demographical features of the public bathrooms and their employees in Eyüp and environs.
Primary Language | Turkish |
---|---|
Journal Section | Araştırma Makaleleri |
Authors | |
Publication Date | December 1, 2016 |
Published in Issue | Year 2016 Volume: 80 Issue: 289 |
Belleten is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License (CC BY NC).