Bu çalışma, Saraybosna ve etrafının 1463’te fethinden sonra Osmanlılar’ın
önceden var olan Bosnalı tarımsal soylu tabakasını yavaş yavaş asimile ettikleri
konusundaki başat düşünceyi sorgulamaktadır. İsa Bey’in büyük ölçüde Bosnalı
olmayan yeniçeriler ve etnik Türkler’den oluşan Osmanlı hudut birliklerinin,
eski soylu kesimin yerini aldıklarını tartışmaktayım. Bu tür bir değişiklik
bölgedeki en stratejik askeri atamaların özellikle ikisi için geçerlidir: merkezi
Bosna garnizonlarının timar sahibi üyeleri ve yerel olarak atanmış büyük ölçüde
düzenli olmayan toprak sahipliğinin (çiftlikler) askeri hizmet karşılığında
verildiği askeri/idari memuriyetlerden oluşan eşkencilerdir. Gerçekten de
Osmanlılar Bosnalı soyluları kendi aralarına seçmeyi kabul ettiler. Fakat
Osmanlılar bu göreceli az bulunur durumlarda daha az öneme sahip garnizon
olmayan timarları bahşettiler. Her ne kadar bu eyaletteki atamaların Osmanlı
yönetimini pekiştirmek mahiyetinde önemli bir sembolik değeri olsada, miras
yoluyla gelecek kuşaklara intikal etmiyordu. Böylece, Bosna toplumunun
imparatorluğa dahili daha çok küçük soylular (voynuklar ve akıncılar), ve
genelde köylülerle sınırlıydı.
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Bölüm | Makaleler |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 1 Aralık 2008 |
Gönderilme Tarihi | 4 Şubat 2019 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2008 Sayı: 9 |