Toplumsal bir olgu olarak din, içerisinde hayat bulduğu sosyal ve kültürel ortamla sürekli bir etkileşim hâlindedir. Bu etkileşim, kültürel hayatın farklı örneklerinde görülebilmektedir. Bu çalışmamızda, Türk Sinemasında din, dindarlık ve din adamı olgusu, kronolojik sinema dönemlendirmesiyle üç döneme ayrılarak değerlendirilecektir. Çalışmamızın birinci bölümünde, “İlk dönem Türk sinemasında” 1922–1960 din, dindarlık ve din adamı olgusu, “dışlanmış excluded ” bir yaklaşımla değerlendirilirken, ikinci bölümde, “Geleneksel Türk Sinemasında” 1960–1996 “daraltılmış consricted ” bakış açısıyla ele alınmıştır. Dışlanmış ve daraltılmış olarak ifade edilen bu iki dönemde de din, dindarlık ve din adamı olgusu “indirgemeci reductive ” bir zihniyetle kullanılmış obje” olarak değerlendirilme eğilimi göstermiştir. Üçüncü ve son bölümde, 1996 yılından günümüze “Yeni Türk Sineması” olarak adlandırılan dönemde ise din, dindarlık ve din adamı olgusu, gündelik hayat içerisinde kendisini tezahür ett irdiği sosyal bir gerçeklik olarak “kabullenilmiş adopted ” bir yaklaşımla değerlendirilmiştir. Buna göre din ve dini unsurlar, “kullanılmış obje” konumundan farklılaşarak “toplumsal’ın bir parçasına” dönüşmektedir
Religion, as a social case, is in an ongoing interaction with the social and cultural environment in which it aroused. This interaction can be seen in the diff erent samples of the cultural life. In this study, the case of religion, religiousness and religious functionary in Turkish Cinema will be analyzed by dividing them into three terms using the chronological cinema order. In the fi rst part of our study, while the case of religion, religiousness and religious functionary in “The First Term Turkish Cinema 1922–1960 ” is analyzed in an excluded approach, it is discussed with a constricted point of view in the second part which is “Traditional Turkish Cinema 1960–1996 ”. The case of religion, religiousness and religious functionary, which was stated as excluded and constricted in these two terms, has shown the tendency to be analyzed as “abused object with a reductive mentality”. In the third and last part, from 1996 till today, the case of religion, religiousness and religious functionary in the term called “New Turkish Cinema” has been analyzed with an adopted approach appearing in daily life as a social reality. According to this, religion and religious factors turn into “a part of social” diff erentiating from “the abused object”.
Primary Language | Turkish |
---|---|
Journal Section | Research Article |
Authors | |
Publication Date | July 25, 2022 |
Published in Issue | Year 2014 Volume: 5 Issue: 28 |