Abstract
Türkiye ve Finlandiya’nın Barış İçin Arabuluculuk girişimini 2010 yılında başlatmalarından bu yana, farklı
uluslararası kuruluşlarda, arabuluculuğun bir çatışma çözümü yöntemi olarak öne çıkarılmasına yönelik
çalışmalarda bir artış olmuştur. Birleşmiş Milletler Genel Kurulu, Avrupa Güvenlik ve İşbirliği Teşkilatı ve İslam
İşbirliği Teşkilatı arabuluculuk normlarını, usullerini ve kapasitelerini geliştirmeye dönük çalışmalara girişmiştir.
Bu üç kulvardaki çalışmaların ortak noktası ise Türkiye’nin süreçlerdeki diplomatik liderliğidir. Devletlerin
ve uluslararası aktörlerin çatışmalarda arabuluculuk yapmayı bir dış politika aracı olarak görmeleri sıklıkla
çalışılmakla birlikte, bazı ülkelerin arabuluculuğun uluslararası norm, kurum ve kapasitelerini şekillendiren
süreçlere öncülük etmeleri müstakil bir analitik çerçeveye ihtiyaç duymaktadır. Bu makale, “siyasi girişimcilik”
kavramını kullanarak Türk diplomasisinin 2010-2020 döneminde arabuluculuk alanındaki zemini yeniden
şekillendiren süreçlerdeki rolünü tartışmaktadır.
Keywords
Arabuluculuk Siyasi Girişimcilik Uluslararası Kuruluşlar Türk Dış Politikası Çatışmaların Çözümü
References
- Saadia Touval, “Mediation and Foreign Policy,” International Studies Review, Cilt 5, No 4, 2003, s. 91-95.
- Thomas P. Schelling, The Strategy of Conflict, Cambridge, Harvard University Press, 1980.
- J. Michael Greig, “Stepping into the Fray: When Do Mediators Mediate?”, American Journal of Political Science, Cilt 49, No 2, 2005, s. 249-266.
- Oliver P. Richmond, “A Genealogy of Mediation in International Relations: From ‘Analogue’ to ‘Digital’ Forms of Global Justice or Managed War?”, Cooperation and Conflict, Cilt 53, No 3, 2018, s. 1-19.
Abstract
Since the launch of the Mediation for Peace initiative by Turkey and Finland in 2010, there has been an
upsurge of activities at various international organizations to promote mediation as a conflict resolution
method. The UN General Assembly, Organization for Security and Cooperation in Europe as well as the
Organization of Islamic Cooperation have set out to develop mediation norms, procedures, and capacities.
Turkey’s diplomatic leadership is the common element connecting the work at all three organizations.
Although the assets and motivations of states to mediate in specific conflicts have been studied widely as an
act of foreign policy, the actual role played by specific lead nations in the development of mediation norms
and insitutions at international organizations needs a distinct framework of analysis. This article employs
the concept of “political entrepreneurship” to discuss Turkish diplomacy’s role in the processes that have
redefined the context of mediation in the decade between 2010-2020.
Keywords
Mediation Policy Enterpreneurship International Organizations Turkish Foreign Policy Conflict Resolution
References
- Saadia Touval, “Mediation and Foreign Policy,” International Studies Review, Cilt 5, No 4, 2003, s. 91-95.
- Thomas P. Schelling, The Strategy of Conflict, Cambridge, Harvard University Press, 1980.
- J. Michael Greig, “Stepping into the Fray: When Do Mediators Mediate?”, American Journal of Political Science, Cilt 49, No 2, 2005, s. 249-266.
- Oliver P. Richmond, “A Genealogy of Mediation in International Relations: From ‘Analogue’ to ‘Digital’ Forms of Global Justice or Managed War?”, Cooperation and Conflict, Cilt 53, No 3, 2018, s. 1-19.
Details
| Primary Language | Turkish |
|---|---|
| Journal Section | Research Article |
| Authors | |
| Publication Date | April 17, 2021 |
| Published in Issue | Year 2021 |