Bu makale Soğuk Savaş sonrasında NATO’nun genişlemesine odaklanıyor. Yeni Gerçekçi, Yeni Liberal ve inşacı yaklaşımların, NATO’nun genişlemesinin sebeplerini açıklamadaki başarısızlıkları vurgulanıyor. NATO’nun genişlemesinin zamanlamasını ve mahiyetini, ABD ve Rusya’nın iç siyasal dinamiklerinin çakışması çok daha iyi açıklıyor. ABD’de, 1994’te Kongre’yi ve 2000 yılında başkanlığı ele geçiren Cumhuriyetçilerin yükselişi ve yazarın Amerikan siyasetindeki “Doğu Avrupa Lobisi” olarak adlandırdığı zümrenin etkisi, NATO’nun genişlemesinin iç siyasal sebebini oluşturdu. Rusya’da, Komünistlerin ve aşırı milliyetçilerin Duma’daki gücü ve siloviki olarak adlandırılan asker ve güvenlik kökenli kadroların yürütme erkinde yükselişi, Rus-Amerikan ilişkilerinin kutuplaşmasında belirleyici rol oynayarak NATO’nun daha fazla genişlemesini tetikledi.
This article focuses on NATO’s expansion after the Cold War. Neorealist, neoliberal, and constructivist approaches and their failures in explaining the causes of NATO’s expansion are highlighted. The timing and the nature of NATO’s expansion are much better explained by the concatenation of specific domestic political dynamics in the United States and Russia. In the United States, the rise of the Republicans who captured the Congress in 1994 and the presidency in 2000 provided the impetus for NATO’s expansion, along with the influence of what the current author calls the “East European Lobby” in U.S. politics. In Russia, the strength of the Communists and the ultranationalists in the Duma, and the rise of the siloviki, cadres with a military-security background, to positions of executive power, was of decisive importance in the polarization of Russian-American relations, which motivated further NATO expansions
Other ID | JA37HE47BK |
---|---|
Journal Section | Research Article |
Authors | |
Publication Date | June 1, 2012 |
Published in Issue | Year 2012 Volume: 9 Issue: 34 |