Yoğun Bakım Hemşireleri: Ölümün İlk Tanıkları

Year 2024, Volume: 28 Issue: 2, 133 - 137, 24.08.2024

Esra Özkan , Halil İlhan Aydoğdu

https://doi.org/10.62111/ybhd.1474513

Abstract

Ölüm, yaşamın ve fiziksel varlığın sona erdiği bir durumu ifade eder. Klinik ölüm, hücresel ölüm, agoni (can çekişme), yalancı ölüm ve beyin ölümü gibi kavramların ayırt edilmesi sağlık çalışanları için önem arz etmektedir. Bu kavramların bilinmemesi dolaşım ve solunum durmadığı halde hatalı ölüm tanısının konulması neden olabilmektedir. Ölüm öncesi fiziksel ve zihinsel değişikliklerin olduğu bir süreci tanımlayabilme bireyin ölüme yaklaşma durumunun tespitinde özellikle yoğun bakım ünitesinde tedavi ve bakım veren hemşire için önemlidir. Ölüm hali ile en sık yoğun bakım ünitelerinde karşılaşılmaktadır. Yoğun bakım ünitelerinde görev yapan hemşireler ölüm vakaları ile sürekli karşılaşmakta olup; yaşamın sonunda olan hastalara bakım vermede önemli role sahiptirler. Dolayısı ile ölümü yaklaşan hastalarda meydana gelen değişiklikleri bilmek, tanımak ve ölüm tanısının değerlendirilmesinde hekim ile işbirliği sağlamak yoğun bakım hemşireleri için önem arz etmektedir. Yoğun bakım hemşireleri ölüme yakın tanıklık eden sağlık çalışanları olarak bu değişikliklerin saptanması ile de beyin ölümünü erkenden belirleyebilme konusunda önemli bir fonksiyon oluşturmaktadır. Bu bilgiler, sağlık profesyonelleri için önemlidir çünkü ölümle ilgili değişiklikler tıbbi müdahalelerin seyrini etkileyebilir ve hukuki delil niteliği taşıyabilir. Bu derleme özellikle özel bir dal hemşireliği olan yoğun bakım hemşireleri ve diğer sağlık çalışanlarının ölümle ilgili bilgi sahibi olması ve bu bilgileri doğru bir şekilde yorumlaması adına teorik bir çerçeve oluşturmak amacı ile sentezlenmiştir.

Keywords

Hemşire, hukuki delil, klinik ölüm, ölüm sonrası değişiklikler, yoğun bakım

Ethical Statement

Derleme makale olması sebebi ile Etik izinlere gerekli değildir.

Supporting Institution

Destekleyen bir kurum yoktur.

Project Number

Yok

Intensive Care Nurses: The First Witnesses of Death

Abstract

Death refers to a situation where life and physical existence come to an end. It is important for healthcare professionals to distinguish concepts such as clinical death, cellular death, agony, pseudo-death and brain death. Failure to know these concepts may lead to an incorrect diagnosis of death even though circulation and respiration have not stopped. Being able to define a process in which physical and mental changes occur before death is important for nurses who provide treatment and care, especially in the intensive care unit, in determining the individual's approach to death. Death is most commonly encountered in intensive care units. Nurses working in intensive care units constantly encounter death cases; They have an important role in caring for patients at the end of life. Therefore, it is important for intensive care nurses to know and recognize the changes that occur in patients approaching death and to cooperate with the physician in the evaluation of the diagnosis of death. As healthcare professionals who witness near death, intensive care nurses play an important role in detecting brain death early by detecting these changes. This information is important for healthcare professionals because changes related to death can affect the course of medical interventions and serve as legal evidence. This review was synthesized with the aim of creating a theoretical framework for intensive care nurses, a special branch of nursing, and other healthcare professionals to have information about death and to interpret this information correctly.

Keywords

Nurse, legal evidence, clinical death, postmortem changes

Project Number

Yok

References

• 1. Yurtseven Ş, Arslan S, Deniz Doğan S, et al. Yoğun bakım hemşirelerinde ölüm algısı. KSU Medical Journal. 2023;18:1–9.
• 2. Sutton M. Is palliative cytotoxic chemotherapy ever indicated? The Lancet 1982; 319: 106.
• 3. Emiral E, Arif Garbioğlu. Ölüm ve Otopsi. İçinde: Hancı H, Erdem Y, Polat S, eds. Adli Hemşirelik. Seçkin Yayıncılık; 2020: pp.511-525.
• 4. Yorulmaz DS, Karadeni̇z H. Terminal dönem ve iyi ölüm sürecinde hemşirelik bakımı. Yoğun Bakım Hemşireliği Dergisi. 2020;24:134–138.
• 5. Erdemir F, Türk G. Hemşirelik Tanıları El Kitabı. İstanbul: Nobel Tıp Kitabevleri; 2021.
• 6. Can R, Tambağ H, Öztürk M, et al. Yoğun bakım hemşirelerinin ötanazi, ölüm ve ölümcül hastaya karşı tutumları. Mersin Üniversitesi Tıp Fakültesi Lokman Hekim Tıp Tarihi ve Folklorik Tıp Dergisi. 2020;10:190–200.
• 7. Arslan MN, Koç S. Ölüm belirtileri. Turkiye Klinikleri J Foren Med-Special Topics. 2016;2:12–19.
• 8. Güven T. Adli Tıp, Ölüm, Ölü Muayenesi ve Otopsi. İçinde: Kalfacıoğlu EA, Köprülü ŞA, Hazmzaoğlu N, Eds. Adli Hemşirelik. 2019.
• 9. Sasson C, Hegg AJ, Macy M, et al. Prehospital termination of resuscitation in cases of refractory out-of-hospital cardiac arrest. JAMA. 2008;300:1432–1438.
• 10. Rady MY, Verheijde JL. Lazarus phenomenon and clinical practice guidelines for death diagnosis: Regaining public trust in medical practice. Resuscitation. 2014;85:e63.
• 11. Özcengiz D. Beyin ölümünün hukuki boyutu legal aspects of brain death. Turk J Intensive Care. 2023;21:37–39.
• 12. Altinsoy S, Özdemir EŞ, Baran İ, et al. Evaluation of patients with brain death diagnosis and the effect of new regulation on the duration of diagnosis. Turk J Intensive Care. 2020;18:21–7.
• 13. Mengi T, Kaçmaz M, Şirin H. Nörolojik izlem protokolü kullanımının beyin ölümü tanı oranlarına etkisi. DEÜ Tıp Fakültesi Dergisi. 2023;36:277–285.
• 14. Henßge C, Madea B. Estimation of the time since death in the early post-mortem period. SSI. 2004;144:167-175.
• 15. Meshram SK, Waghmare SA, Bhoi SB, Kamle RA, Gupta SS. Estimation of time since death from algor mortis-still a golden method in the modern era. Medico-Legal Update. 2017;17(2):118–123.
• 16. Kori S. Time since death from rigor mortis: Forensic prospective. JFSCI. 2018;9(5):555771.
• 17. Tanrıverdi D, Bekircan E, Koç Z. The relationship between psychache and suicide risk with spiritual well-being levels of patients diagnosed with depression. JAPNA. 2024;30:132–140.