Bu makale, Dokuz Eylül Üniversitesi Güzel Sanatlar Fakültesi’nin 50. kuruluş yılı kapsamında, 1987–2003 yılları arasında aynı kurumun Geleneksel Türk Sanatları Bölümü’nde lisans, yüksek lisans ve sanatta yeterlik düzeylerinde eğitim almış bir mezunun kişisel deneyimlerini, gözlemlerini ve akademik katkılarını yazılı hâle getirerek bölümün tarihsel gelişimi çerçevesinde kurumsal belleğe katkı sunmayı amaçlamaktadır. Fakültenin Alsancak yerleşkesindeki ilk yıllarından başlayarak Narlıdere’ye taşınma sürecine, fiziksel olanakların sınırlı olduğu ancak yoğun bir öğrenme-üretme kültürünün yaşandığı dönemlere tanıklık edilmiştir. Sanat eğitiminin çok-disiplinli yapısı içinde şekillenen bu süreçte, seramik ve çini öğrencilerinin ortak atölye deneyimleri, teorik altyapının güçlendirildiği dersler ve eğitmen kadrosunun bireysel yaklaşımları bu dönem öğrencilerinin mesleki kimliklerini biçimlendirmiştir. Bu süreçte Sevim Çizer, İsmail Öztürk, Yavuz Seçkin, Zeliha Mete, Alp Çam, İbrahim Armağan, İhsan Turgut, Binnur Gürler, Ahmet Sipahioğlu ve Mehmet Demirağlı gibi değerli hocaların katkıları, sanat eğitiminin farklı yönlerine ışık tutmuştur. Ayrıca, çini restorasyonu alanında gerçekleştirilen lisans tezinden başlayarak, yüksek lisans ve sanatta yeterlik çalışmalarına kadar uzanan akademik yolculuk da bu anlatının temelini oluşturmaktadır. Bu bağlamda çalışma, kişisel bir deneyimi kurumsal belleğe dönüştürmenin, sanat eğitimi tarihine tanıklık etmenin ve katkı sunmanın bir aracı olarak sadece bireysel bir anlatı değil, aynı zamanda kurumsal hafızaya tanıklık eden ve geleceğe aktaran belgesel bir metin işlevi görmektedir.
Geleneksel Türk Sanatları Sanat Eğitimi Tarihi Kurumsal Bellek Çini Restorasyonu Akademik Anlatı
This article has been prepared within the scope of the 50th anniversary of the Faculty of Fine Arts at Dokuz Eylul University. It aims to contribute to the institutional memory of the department by documenting the personal experiences, observations, and academic contributions of a graduate who studied in the Department of Traditional Turkish Arts between 1987 and 2003, at the undergraduate ,graduate, and proficiency in art levels. The narrative spans from the early years of the faculty’s Alsancak campus to its relocation to Narlıdere, highlighting a period characterized by limited physical resources yet a vibrant culture of learning and production.
within this interdisciplinary process of art education, shared workshop experiences between ceramics and tile students, theory-based courses, and the individual pedagogical approaches of the instructors significantly shaped the professional identities of the students. The contributions of esteemed instructors such as Sevim Çizer, İsmail Öztürk, Yavuz Seçkin, Zeliha Mete, Alp Çam, İbrahim Armağan, İhsan Turgut, Binnur Gürler, Ahmet Sipahioğlu, and Mehmet Demirağlı provided multifaceted insights into art education.
Furthermore, the academic journey—beginning with a bachelor's thesis in the field of tile restoration and extending through graduate studies and proficiency in art studies—forms the backbone of this narrative. In this context, the study serves not only as a personal account but also as a documentary text that transforms individual experience into institutional memory, bearing witness to the history of art education and offering a contribution to its future transmission.
Traditional Turkish Arts Art Education History Institutional Memory Tile Restoration Academic Narrative
| Primary Language | Turkish |
|---|---|
| Subjects | Fine Arts |
| Journal Section | Değerlendirme Makaleleri |
| Authors | |
| Early Pub Date | September 29, 2025 |
| Publication Date | October 27, 2025 |
| Submission Date | June 30, 2025 |
| Acceptance Date | August 21, 2025 |
| Published in Issue | Year 2025 Issue: 50.Yıl Özel sayısı |