A NEW MODEL SUGGESTION IN POLITICAL LEADERSHIP: CASE OF RECEP TAYYİP ERDOĞAN

Yıl 2019, Cilt: 18 Sayı: 3, 1058 - 1080, 02.07.2019

Oğuz Göksu

https://doi.org/10.21547/jss.491824

Cited By: 1

Öz

This article aims
to provide a political leadership model peculiar to
Turkey via the specific case of Recep Tayyip Erdoğan by examining different
leadership styles primarily through Max Weber's typology of leadership.  The study is based on the premise that
Erdoğan has an emotional bond with citizens. The question raised in this study
is as follows: “What sort of a political leadership model would society
bond with depending on the political culture in Turkey?” The study covers the period
starting from 1994, when Erdoğan presented himself as a candidate for Mayor of
Istanbul Metropolitan Municipality, to April 16, 2017 referendum. Erdoğan's
political life and the fact that he is still alive is the biggest challenge in
this study. In-depth interviews were conducted with the experts of the research
as ‘arbitrators’. The interviews used a semi-structured questionnaire. As a
result of the research, it could be mentioned that Erdoğan has established an
emotional bond with the citizens, through which is created the link between the
social legitimacy and voter loyalty. According to the findings, there is no valid political leadership model in
Turkey; however, getting approval from the public majority, various leadership
styles have come into existence being subject to the conditions of the period,
society's expectations and the qualities of the leader. As a result of the
study, “Erdoğan style
leadership” is formed in political leadership. The elements that distinguish Erdoğan style leadership typology
from others are as follows: Emotional bonds, social legitimacy, identification,
political communication and organizationalism. Erdoğan’s
leadership style represents the leader who is able to legitimize Muslim
lifestyle in public yet still unable to achieve conservatism-secular peace,
strategic in using political communication, accepted as a leader but has a
weakness for tolerance.

Anahtar Kelimeler

Political leadership, Recep Tayyip Erdoğan, emotional bond

SİYASAL LİDERLİKTE YENİ BİR MODEL ÖNERİSİ: RECEP TAYYİP ERDOĞAN ÖRNEĞİ

Öz

Çalışmada
başta Max Weber’in liderlik tipolojileri olmak üzere modern liderlik tarzları
incelenerek Recep Tayyip Erdoğan örneği üzerinden Türkiye’ye özel bir siyasal
liderlik modeli geliştirmek amaçlanmaktadır. Çalışma
Erdoğan’ın vatandaşlarla duygusal bağ kurduğu ön kabulünden hareket etmektedir.
Çalışmanın sorunsalı: “Türkiye’deki siyasal kültüre bağlı olarak toplum nasıl bir
siyasal liderlik modelini kendisine yakın bulmaktadır?” Çalışma, Erdoğan’ın İstanbul Büyükşehir Belediye Başkan adayı
olarak siyasette kendisini hissettirdiği 1994’ten başlayarak 16 Nisan 2017
Referandumuna kadar olan süreci kapsamaktadır. Erdoğan’ın siyasal hayatının
devam etmesi ve yaşayan bir lider olması çalışmada karşılaşılan en büyük
zorluktur. Araştırma farklı alanlardan uzmanlarla
yapılan derinlemesine görüşmelerle gerçekleştirilmiştir. Görüşmelerde yarı
yapılandırılmış soru formu kullanılmıştır. Araştırma sonucunda Erdoğan’ın vatandaşlarla duygusal bağ kurduğu,
toplumsal meşruiyetini ve seçmen sadakatini bu bağla sağladığı belirlenmiştir.
Araştırma bulgularına göre, Türkiye’de geçerli olabilecek bir siyasal liderlik
modelinin olmadığı, dönemin koşulları, toplumun beklentileri ve liderin niteliklerinin
örtüşmesiyle halkın büyük çoğunluğundan onay alabilecek liderlik tarzlarının
ortaya çıktığı tespit edilmiştir. Çalışma neticesinde siyasal liderlikte
‘Erdoğan tarzı liderlik’oluşturulmuştur. Erdoğan tarzı liderliği diğer liderlik
tipolojilerinden ayıran unsurlar: Duygusal bağ, toplumsal meşruiyet,
özdeşleşme, siyasal iletişim ve teşkilatçılıktır. Bu liderlik tarzında Erdoğan;
Müslümanca yaşam tarzını kamusal alanda meşrulaştıran, muhafazakar-seküler
barışmasını henüz sağlayamamış, siyasal iletişimi stratejik biçimde kullanan,
liderliği kabul gören fakat, hoşgörü zafiyeti olan bir liderliği temsil
etmektedir.

Anahtar Kelimeler

Siyasal liderlik, Recep Tayyip Erdoğan, duygusal bağ

Kaynakça

• Akdur, R. (2014). İktidar, güç ve otorite, Retrieved 22 October 2017 from http://www.ilk-kursun.com/haber/170422/prof-dr-recep-akdur-iktidar-guc-ve-otorite/
• Araoz, C. F. (2011). Doğru kararlar, doğru liderler (Ö. Tüzel Akal, Trans.). İstanbul, Turkey: Boyner Yayınları.
• Çapcıoğlu, İ., Şahin, C. M. & Erdoğruca, N. (2010). Max Weber sosyolojisinde karizmatik otorite ve dini liderlik. Türkiye Sosyal Araştırmalar Dergisi, 14(2), 51-76.
• Çelik, İ. (2013). Liderlik. In S. Gültekin (Ed.), Organizasyon teorileri, (pp. 209-252). Ankara, Turkey: Seçkin Yayınları.
• Çiftçi, A. &Yılmaz, N. (2013). İbn Haldun’un siyaset teorisi ve siyasal sistem sınıflandırması. Turkish Studies, 8(7), 83-93.
• Dağ, İ. & Göktürk, T. (2014). Sınıf yönetiminde liderlik ve liderliğin sınıf yönetimine katkıları, The Journal of Academic Social Science Studies, 27, 171-184.
• Demir, O. Ö. (2009). Nitel araştırma yöntemleri. In K. Böke (Ed.), Sosyal Bilimlerde Araştırma Yöntemleri (p. 287-318). İstanbul, Turkey: Alfa Yayınları. Eraslan, L. (2006). Liderlikte post-modern bir paradigma: dönüşümcü liderlik. Uluslararası İnsan Bilimleri Dergisi, (1)1, 1-32.
• Ergil, D. (1986). Muhafazakar düşüncenin temelleri, Ankara Üniversitesi SBF Dergisi, 41(1), 269-292.
• Gazali, İ. (2004). Devlet başkanına öğütler, İstanbul, Turkey: İlke Yayıncılık.
• Gordon, T. (2013). Etkili liderlik eğitimi (O. Aytolu, Trans.). İstanbul, Turkey: Profil Yayıncılık.
• Heywood, A. (2013). Siyaset (B. Berat Özipek et al. Trans.). İstanbul, Turkey: Adres Yayınları.
• Kağıtçıbaşı, Ç. (2006). Yeni insan ve insanlar (10th ed.). İstanbul, Turkey: Evrim Yayınevi.
• Kellerman, B. (2008). Kötü liderlik (F. Kahya Trans.). İstanbul, Turkey: Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları.
• Kouzes, J. & Posner, B. (2014). Olağanüstü liderlik (M. Benveniste, Trans.). İstanbul, Turkey: Mediacat.
• Közleme, O. (2013). Liderlik, siyasal otorite tipleri ve karizma. Toplum Bilimleri, 7(13), 239-250.
• Machiavelli, N. (2016). Prens (K. Atakay, Trans). İstanbul, Turkey: Can Yayınları.
• Özbudun, E. & Hale, W. (2010). Türkiye’de islamcılık, demokrasi ve liberalizm AKP olayı. (E. Özbudun & K. Göksel, Trans.). İstanbul, Turkey: Doğan Kitap.
• Mencütekin, M. (2006). Karizmaya giriş: Modifikasyon, Weber ve sonrası. Anadolu Bil Meslek Yüksekokulu Dergisi, 1(4), 47-62.
• Özev, M. H. (2016). Meşruiyet kavramının dönüşümü Retrieved , 22 December 2016 from bisav.org/Files/yayinlar/makaleler
• Özdemir, G. (2014). The relationship between authority and legitimacy in Turks from a Weberian perspective. Journal of Academic Inquiries, 9(2) 69-90.
• Özipek, B. B. (2011). Muhafazakarlık. İstanbul,Turkey: Timaş Yayınları.
• Sennett, R. (2014). Otorite (K. Durand, Trans.). İstanbul, Turkey: Ayrıntı Yayınları.
• TDK. (2018). Lider ve liderlik, Retrieved 11 Jaunary 2018 from http://www.tdk.gov.tr/
• Yavaşgel, E. (2002). Çağdaş yönetimlerde stratejik liderlik vizyonunun ilk koşulu; gelecekle uyumlu olmak/eğişimi yönetebilmek, İstanbul Üniversitesi İletişim Fakültesi Hakemli Dergisi, 15, 377-392.
• Yıldırım, A. & Şimşek, H. (2013). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri. Ankara, Turkey: Seçkin Yayıncılık.
• Yıldız, M. (2002). Liderlik yaklaşımları ve Türk kamu yönetiminde liderlik araştırmaları. Türk İdare Dergisi, 435, 221-246.
• Weber, M. (2005). Bürokrasi ve otorite (H. Bahadır Akın, Trans.). Ankara, Turkey: Adres Yayınları.
• Wofford, J. C. (1999). Laboratory research on charismatic leadership: Fruitful or futile. Leadership Quarterly, 10(4), 523-529.