Impulse Control and Forensic Sciences: A Review with Case Studies

Yıl 2022, Cilt: 4 Sayı: 1, 19 - 32, 13.10.2022

Zühre Neslihan İçin

Öz

Impulse control disorders are expanded in DSM 5 as disruptive,
impulse control and conduct disorders. It includes oppositional defiant
disorder, intermittent explosive disorder, conduct disorder, pyromania,
kleptomania, and other specified and unspecified disruptive, impulse-control,
and conduct disorders. Individuals with one of these diagnoses act impulsively
with the effect of increased pleasure anticipation and increased
tension, and less likely to exert self-control even if they are aware of the
negative consequences. Individuals with impulse control disorders may often
commit crimes due to the prominence of aggression and the defining
characteristics of kleptomania and pyromania diagnoses. These diagnoses,
which can lead to restrictions, fines and even imprisonment that may result
in experiencing difficulties such as the deterioration of interpersonal relationships,
economic difficulties due to job loss and divorce. In impulse control
disorders, criminal liability does not disappear due to impaired cognitive
reasoning, but these diagnoses can be considered as a mitigating factor
for legal punishments. Therefore, expert witness testimonies from mental
health professionals may plan a crucial role in due criminal procedures.

Anahtar Kelimeler

Impulse, Impulse Control Disorders, Forensic Sciences, Criminal Liability

Dürtü Denetimi ve Adli Bilimler: Örnek Olgular ile Derleme Çalışması

Öz

Dürtü kontrol bozuklukları, DSM 5’te yıkıcı bozukluklar, dürtü denetimi
ve davranım bozuklukları ismiyle yer almaktadır. Bu tanı grubunda
karşı olma, karşıt gelme bozukluğu, aralıklı patlayıcı bozukluk, davranım
bozukluğu, piromani ve kleptomani tanıları yer almaktadır. Bu tanılara sahip
kişiler, yükselen haz beklentisi ve gerginliğin etkisi ile dürtüsel olarak
eylemde bulunmakta, sonuçlarının olumsuz olduğunun farkında olsalar
dahi öz-kontrol sergileme ihtimalleri daha düşüktür. Gerek bu tanı grubunda
agresyonun ön planda olmasından, gerekse kleptomani ve piromani
tanılarının belirleyici özelliklerinden dolayı dürtü kontrol bozukluğu olan
bireyler sıklıkla suç işleyebilmekte ve adli makamlarca yargılanabilmektedir.
Kısıtlama cezası, para cezası ve hatta hapis cezasına neden olabilen
bu tanılar, kişilerarası ilişkilerin bozulması, iş kaybı nedeniyle ekonomik
zorluklar ve boşanma gibi zorlayıcı yaşantılara sebep olabilmektedir. Dürtü
kontrol bozukluklarında bilişsel muhakemenin bozulmaması nedeniyle cezai
sorumluluğun ortadan kalkması söz konusu olmamaktadır ancak cezada
hafifletici sebep olarak bu tanılar değerlendirilebilmektedir. Bu nedenle
alanında uzman kişilerin bilirkişiliğine başvurulması, yargılama sürecinin
sağlıklı bir şekilde işleyebilmesi açısından kritik bir öneme sahiptir.

Anahtar Kelimeler

Dürtü, Dürtü Denetimi Bozuklukları, Adli Bilimler, Cezai Sorumluluk

Kaynakça

• Aebi, M., Barra, S., Bessler, C., Steinhausen, H. C., Walitza, S. ve Plattner, B. (2016). Oppositional defiant disorder dimensions and subtypes among detained male adolescent offenders. Journal of child psychology and psychiatry, 57 (6), p. 729-736. doi: https://doi.org/10.1111/jcpp.12473
• American Psychiatric Association. (2013). Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (5th ed.). Arlington, VA: American Psychiatric Publishing.
• Arman, A. R. (2019). Karşıt Olma Karşı Gelme Bozukluğu ve Davranım Bozukluğunda İzlem ve Süreç, Prognostik Faktörler ve Erken Tedavinin Etkisi. Turkiye Klinikleri Child Psychiatry-Special Topics, 5 (1), ss. 76-81.
• Ayaz, M., Ayaz, A. B., ve Soylu, N. (2012). Çocuk ve ergen adli olgularda ruhsal değerlendirme. Klinik Psikiyatri Dergisi, 15 (1), ss. 33-40.
• Biederman, J., Petty, C. R., Monuteaux, M. C., Mick, E., Parcell, T., Westerberg, D. ve Faraone, S. V. (2008). The longitudinal course of comorbid oppositional defiant disorder in girls with attention-deficit/hyperactivity disorder: Findings from a controlled 5-year prospective longitudinal follow-up study. Journal of Developmental & Behavioral Pediatrics, 29(6), p. 501-507. doi: https://doi.org/10.1097/DBP.0b013e318190b290
• Çelik, F. H., Aktepe, E. ve Kocaman, O. (2014). Çocuk ve Ergenlerde Patolojik Yangın Çıkarma Davranışı. TAF Preventive Medicine Bulletin, 13 (3). ss. 245-256. doi: http://dx.doi.org/10.5455/pmb.1-1362244765
• Demmer, D. H., Hooley, M., Sheen, J., McGillivray, J. A. ve Lum, J. A. (2017). Sex differences in the prevalence of oppositional defiant disorder during middle childhood: a meta-analysis. Journal of abnormal child psychology, 45(2), p. 313-325.doi: https:// doi.org/10.1007/s10802-016-0170-8
• Dell’Osso, B., Altamura, A. C., Allen, A., Marazziti, D. ve Hollander, E. (2006). Epidemiologic and clinical updates on impulse control disorders: a critical review. European archives of psychiatry and clinical neuroscience, 256(8), p. 464- 475. doi: https://doi.org/10.1007/s00406-006-0668-0
• Deniz, D. (2017). Suç davranışına etki eden psikopatolojik süreçler. Aydın İnsan ve Toplum Dergisi, 3(2), ss. 1-8.
• Dixon, M. R., Hinman, J. M. ve Johnson, T. E. (2020). Impulse-control disorders. Functional Analysis in Clinical Treatment, p. 479–500. doi: https://doi.org/10.1016/ B978-0-12-805469-7.00020-6
• Dolan, M., Holloway, J., Bailey, S. ve Kroll, L. (1996). The psychosocial characteristics of juvenile sexual offenders referred to an adolescent forensic service in the UK. Med Sei Law; 36(4): p. 343-52. doi: https://doi.org/10.1177/002580249603600414
• Fariba, K. ve Gokarakonda, S. B. (2020). Impulse Control Disorders. In StatPearls. StatPearls Publishing.
• Galovski, T., Blanchard, E. B. ve Veazey, C. (2002). Intermittent explosive disorder and other psychiatric co-morbidity among court-referred and self-referred aggressive drivers. Behaviour Research and Therapy, 40(6), p. 641–651. doi: https://doi.org/10.1016/S0005-7967(01)00030-4
• Gannon, T. ve Pina, A. (2010). Firesetting: Psychopathology, theory and treatment. Aggression and Violent Behavior. 15. p. 224-238. doi: https://doi.org/10.1016/j.avb.2010.01.001
• Gelegen, V. ve Tamam, L. (2018). Prevalence and clinical correlates of intermittent explosive disorder in Turkish psychiatric outpatients. Comprehensive psychiatry, 83, p. 64-70. doi: https://doi.org/10.1016/j.comppsych.2018.03.003
• Greenberg, H.R. (1966). Pyromania in a Woman. The Psychoanalytic Quarterly, 35 (2), p. 256-262. doi: https://doi.org/10.1080/21674086.1966.11926385
• Hamilton S.S. ve Armando, J. (2008). Oppositional defiant disorder. American Family Physician. 78, (7), p. 861-866.
• Hocaoğlu, Ç. ve Tosun, A.F. (2018). Az bilinen bir konu ‘Kleptomani’: Bir Olgu Sunumu. Klinik Tıp Bilimleri, 6 (1), ss. 31-35.
• Karakuş, G., Tamam, L., Öztürk, Z., Eroğlu, M. Z., Bahalı, K., Nebioğlu, M., Turhan, N. ve Çakmak, S. (2011). Bir Grup Üniversiteye Hazırlık Öğrencisinde Dürtü Kontrol Bozukluğu, Nöropsikiyatri Arşivi, (48), ss. 238-242. doi: http://dx.doi.org/10.4274/npa.y5934
• Kaplan, Y. (2007). Epilepsy and kleptomania. Epilepsy & Behavior, 11 (3), p. 474–475. doi: https://doi.org/10.1016/j.yebeh.2007.07.016
• Krakowski, M. (2003). Violence and serotonin: influence of impulse control, affect regulation, and social functioning. The Journal of neuropsychiatry and clinical neurosciences, 15 (3), p. 294-305.doi: https://doi.org/10.1176/jnp.15.3.294
• Lindberg, N., Holi, M.M., Tani, P. ve Virkkunen, M. (2005). Looking for pyromania: characteristics of a consecutive sample of Finnish male criminals with histories of recidivist fire –setting between 1973 and 1993. BMC Psychiatry 5,p.47. doi: https://doi.org/10.1186/1471-244X-5-47
• Loeber, R., Burke, J. ve Pardini, D. A. (2009). Perspectives on oppositional defiant disorder, conduct disorder, and psychopathic features. Journal of Child Psychology and Psychiatry, 50 (1-2), p. 133-142. doi: https://doi.org/10.1111/j.1469-7610.2008.02011.x
• Marco, J. H., García-Palacios, A. ve Botella, C. (2013). Dialectical behavioural therapy for oppositional defiant disorder in adolescents: A case series. Psicothema, 25 (2), p.158-163.
• Mashalaba, E. ve Edwards, D. (2005). A successful cognitive-behavioural intervention that failed: A case study of adolescent conduct disorder at a school for the disadvantaged. Journal of Child and Adolescent Mental Health, 17 (2), p. 69-78. doi: https://doi.org/10.2989/17280580509486603
• Moffitt, T.E., Arseneault, L., Jaffee, S.R., Kim-Cohen, J., Koenen, K.C., Odgers, C.L., Slutske, W.S. ve Viding, E. (2008). DSM-V Conduct Disorder: Research needs for an evidence base. Journal of Child Psychology and Psychiatry, 49, p. 3-33. doi: https://doi.org/10.1111/j.1469-7610.2007.01823.x
• Özen M. ve Yeşilbursa, D. (2011). Adli psikiyatride travmatik beyin hasarının değerlendirilmesi. Psikiyatride Güncel, 1(1), ss. 57-62.
• Pobocha J. (2012). Impulse control disorders in forensic psychiatry. Sveikatos Mokslai, 22, p. 114-118.
• Riley, M., Ahmed, S. ve Locke, A. (2016). Common questions about oppositional defiant disorder. American family physician, 93(7), p. 586-591.
• Saha A. (2010). A case of intermittent explosive disorder. Industrial Psychiatry Journal, 19 (1). p. 55-57. doi: https://doi.org/10.4103/0972-6748.77639
• Satıcı, S. A., Kayiş, A. R., Yılmaz, M. F. ve Eraslan-Çapan, B. (2019). Üniversite öğrencilerinde karanlık üçlü kişilik özellikleri ile dürtüsellik ve heyecan arama davranışları arasındaki ilişkilerin incelenmesi. Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi, 9 (54), ss. 857-881.
• Sivrikaya, P. ve Hocaoğlu, Ç. (2019). Epilepsi Cerrahisi Sonrası Geç Başlangıçlı Kleptomani: Bir Olgu Sunumu. Sakarya Tıp Dergisi, 9 (4), ss.727-734. doi: https://doi.org/10.31832/smj.597729
• Soloff, P. H., Meltzer, C. C. ve Greer, P. J. (2000). A fenfluramine-activated FDG-PET study of borderline personality disorder. Biological Psychiatry, 47 (6), p. 540–547. doi: https://doi.org/10.1016/S0006-3223(99)00202-4
• Soysal, H. (2012) Adli Psikiyatri Güncellenmiş Basım. İstanbul: Özgür Yayınları. Soysal, H. (2015). Dürtü kontrol bozukluklarının adli psikiyatrik yönleri. Psikiyatride Güncel Yaklaşımlar, 7 (1), ss. 16-29. doi: https://doi.org/10.5455/cap.20141108010848
• Spinella, M. (2004). Neurobehavioral correlates of impulsivity: evidence of prefrontal involvement. International Journal of Neuroscience, 114 (1), p. 95-104. doi: https://doi.org/10.1080/00207450490249347
• Steiner, H., Remsing, L., ve Work Group on Quality Issues (2007). Practice parameter for the assessment and treatment of children and adolescents with oppositional defiant disorder. Journal of the American Academy of Child and Adolescent Psychiatry, 46 (1), p. 126–141. doi: https://doi.org/10.1097/01.chi.0000246060.62706.af
• Tamam, L., Bican, M., ve Keskin, N. (2014). Impulse control disorders in elderly patients. Comprehensive psychiatry, 55 (4), p. 1022-1028. doi: https://doi.org/10.1016/j.comppsych.2013.12.003
• Tamam, L. ve Döngel, B. (2018). Yıkıcı bozukluklar, dürtü kontrol ve davranım bozuklukları. Temel ve Klinik Psikiyatri. Ankara: Güneş Yayınevi.
• Tamam, L., Eroğlu, M. Z. ve Paltacı, Ö. (2011). Aralıklı patlayıcı bozukluk. Psikiyatride Güncel Yaklaşımlar, 3 (3), ss. 387-425. doi: https://doi.org/10.5455/cap.20110318
• Tamam, L., Özpoyraz, N. ve Ünal, M. (1997). Kleptomani: Bir gözden geçirme. Türk Psikiyatri Dergisi, 8(1), ss.36-44.
• Tamam, L., Zengin, M., Karakus, G. ve Ozturk, Z. (2008). Impulse control disorders in an inpatient psychiatry unit of a university hospital. Klinik Psikofarmakoloji Bulteni. 18, ss. 153-161.
• Torales, J., González, I., Castaldelli-Maia, J.M. ve Ventriglio A. (2020) Kleptomania as a neglected disorder in psychiatry, International Review of Psychiatry, 32 (5-6), p. 451-454. doi: https://doi.org/10.1080/09540261.2020.1756635
• Türkbay, T., Erman, H., Cöngöloğlu, A. ve Söhmen, T. (2003). Dikkat eksikliği aşırı hareketlilik bozukluğu ve binişik karşıt olma karşı gelme bozukluğu olan çocuklar ve ergenlerin anne-babalarının psikiyatrik özelliklerinin karşılaştırılması. Gülhane Tıp Dergisi, 45(1), ss. 4-9.
• Ulu, E. (2018). Çocuklar için Saldırganlık Ölçeği Öğretmen Formunun geçerlilik ve güvenilirlik çalışması. Anatolian Journal of Psychiatry/Anadolu Psikiyatri Dergisi, 19, (1), ss. 59-67. doi: https://doi.org/10.5455/apd.277472
• Weinstein, A. ve Dannon, P. (2015). Is impulsivity a male trait rather than female trait? Exploring the sex difference in impulsivity. Curr Behav Neurosci Rep 2, p. 9-14. doi: https://doi.org/10.1007/s40473-015-0031-8
• Yazıcı K. ve Yazıcı A.E. (2010). Dürtüselliğin nöroanatomik ve nörokimyasal temelleri. Psikiyatride Güncel Yaklaşımlar, 2, ss. 254-280