Öz
Dünya sinemasında, kendi kuşağının önemli yönetmenlerinden biri olarak kabul edilen Terrence Malick, kırk yılı aşkın yönetmenlik kariyeri boyunca -belgesel ve kısa filmleri dışarı tutulduğunda- toplam yedi film gerçekleştirmiştir. Onun filmleri, genellikle, doğal dünyanın panteist görüntüleri eşliğinde, karakterlerinin kişisel ve varoluşsal krizleriyle mücadele ettiği öyküler üzerine kurulmuştur. Malick, her karesini birer tablo güzelliği içinde oluşturduğu görüntüleri, sinematografik birer oyun olarak değil, Tanrı ile evreni bir, aynı ve özdeş kabul eden, onun doğada, nesnelerde ve insan dünyasında olduğunu ileri süren görüşünün yansıması olarak kullanmaktadır. Malick filmleri, benzersiz ve son derece kendi olan, özgün -bir anlamda özgül- nitelikler taşır. Çünkü bu filmler geleneksel sinema estetiğinin sınırlarının dışına taşan -veya sınırlarında dolaşan- anlatı yapılanmalarına sahiptirler. Bu filmlerin her birinin, son derece çok farklı hissedilmesine karşın, aynı zamanda, hepsi bir bütünün, birer parçası gibi görünüp okunabilme özelliğini de üstlerinde taşırlar. Filmlerin özelliklerinden başta geleni, ses tasarımlarının dramaturjik olarak, anlatımın oluşturulmasında başat birer öğe olarak yer almalarıdır. Bu çalışmada, Malick sinemasının yedi filminden, ilk altı tanesi ele alınıp, ses evrenini oluşturan bileşenlerin, nasıl düzenlendiği (anlatı temelinde, işitsel, görsel, metinsel bağıntıların nasıl oluşturulduğu) ve bunun anlamsal boyuta getirdiklerine yönelik bir irdeleme gerçekleştirilmiştir.
Anahtar Kelimeler
Malick filmleri ses evreni içsel konuşmalar tasarım söylem dramaturgi.
Öz
Terrence Malick, one of the most eminent directors of his generation, has made seven films excluding documentary and short films - throughout his career spanning over forty years now. Along with panteistic appearances of natural world, his films are generally based on the stories in which characters struggle with personal and ontological crises. Malick uses the motion pictures, every frame of which is composed by him not as a result of a cinematographic play but in order to reflect the beauty of a painting, as reflections of his view which sees God and the universe in unity, considers them as same and identical, and suggests that God exists in nature, in objects and in human world. Malicks films have unique, in a sense peculiar, characteristics which are extremely itself. Because these films have narrative structurations that transcend, or at least push, the limits of traditional cinema aesthetics. Although every one of these films feel extremely different from each other, they can also be seen and read as if they are parts of the same entity. Main characteristic of his films is that sound designs are dramaturgically used as major elements in composing the narration. This study, focusing on the first six out of his seven films, elaborates on how components of universe of sound are organized (the way audial, visual and textual links are built on the basis of narration) and its influence of semantic dimension.
Anahtar Kelimeler
Malicks films universe of sound self-talk design discourse dramaturgy.
Ayrıntılar
| Diğer ID | JA59ZJ29UP |
|---|---|
| Bölüm | Araştırma Makalesi |
| Yazarlar | |
| Yayımlanma Tarihi | 1 Ağustos 2015 |
| Gönderilme Tarihi | 1 Ağustos 2015 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2015 Sayı: 52 |