YABANCI DİL ÖĞRETİM YÖNTEMLERİNE FELSEFECE BİR BAKIŞ

Yıl 2018, Sayı: 66, 35 - 43, 15.05.2018

Ufuk Özen Baykent

Öz

Eğitim kavramı, öğreten, öğrenen, öğretilen ve öğretim yöntemi olarak sıralayabileceğimiz dört değişken ile yakından ilişkilidir. Bu çalışma, bu dört değişkenden birisi olan öğretim yöntemine yoğunlaşmaktadır. Çalışmanın temel amacı, yabancı dil eğitiminde sıklıkla kullanılan iki öğretim yöntemi olan bilişsel yöntemi ve işitsel- dilsel yöntemi felsefece soruşturmaktır. Adı geçen yöntemlerin sağlıklı incelenebilmesi adına ilk olarak, yöntem kavramı çeşitli yönleri ile tartışılmaktadır. Bu anlamda, yaklaşım, tasarım, izlek ve teknik kavramları çerçevesinde yönteme yönelik kuramsallaştırma çabaları açımlanmaktadır. Bu kavramsallaştırma çerçevesinde, bilişsel yöntem ve işitsel-dilsel yöntem derinlemesine incelenmekte ve her iki yöntemin dayandırılmış olduğu felsefi temeller ile bağlantı kurulmaktadır. Bu ilişkilendirme süreci, araştırmamızı, Platoncu idealist felsefenin ve Aristotelesçi realist felsefenin söz konusu yöntemlere nasıl temel teşkil ettiğini incelemeye sevk etmektedir. Platoncu idealist felsefe açısından, Platon’un zihne yaklaşımına, idealar vurgusuna ve bilgi görüşüne yer verilmektedir. A priori bilgi görüşü ve doğuştan zihinde varolan bilginin hatırlanması iddiası, Devlet adlı eserinde belirttiği eğitime yönelik düşünceleri ile ilişkilendirilerek, idealist eğitim yaklaşımının çerçevesi çizilmektedir. Bu anlamda, yabancı dil eğitiminde kullanılan bilişselci yaklaşım ve Platon’un eğitim felsefesi arasındaki bağlantılar tespit edilerek ortaya konmaktadır. Öte yandan, deneyime yapılan vurgu, a posteriori bilgi kavramı, tümevarımsal çıkarımlar ve duyu deneyiminin öğrenmedeki yeri incelenerek, Aristotelesçi realist yaklaşım ayrıntılı olarak betimlenmektedir. Yabancı dil eğitimi sınıflarında kullanılan işitsel-dilsel yöntem, Aristotelesçi realist yaklaşımda temellendirilmiş ve bağlantılar ayrıntılı olarak kurulmuştur.

Anahtar Kelimeler

Platon, Aristoteles, Eğitim, Bilişsel Yöntem

Kaynakça

• Akarsu, B. (1998). Felsefe Terimleri Sözlüğü. İstanbul: İnkılap Yayınevi. Anthony, E.M. (1963). Approach, Method and Technique. English Language Teaching. 17(2), 63-67. Arslan, A. (2007). İlkçağ Felsefe Tarihi, Aristoteles. İstanbul: Bilgi Üniversitesi Yayınevi. Cevizci, A. (1996). Felsefe Sözlüğü. Bursa: Ekin Yayınları. Chastain, K. (1988). Developing Second Language Skills. Florida: Harcourt Brace Jovanovich Publishers. Chomsky, N. ( 1965). Aspects of the Theory of Syntax. Cambridge: Cambridge University Press. Coleman, J. (1967). The Master Teachers and the Art of Teaching. New York: Pitman Publishing. Çüçen, A.Kadir. (2007). Felsefeye Giriş. Bursa: Asa Kitapevi. Gutek, G. (2001). Eğitime Felsefi ve İdeolojik Yaklaşımlar. (Çev. Nesrin Kale). Ankara: Ütopya Yayınevi. Richards, J. & Rogers, T. (1986). Approaches and Methods in Language Teaching. Cambirdge: Cambridge University Press. Ross, D. ( 1999). Aristoteles. (Çev. Ahmet Arslan). İstanbu: Kabalcı Yayınevi. Shaffer, C. (1989). A Comparison of Inductive and Deductive Approaches to Teaching Foreign Languages The Modern Language Journal. 73(4), 395-403. Smith, P. (1964). Philosophy of Education. New York: Harper & Row. Stern, H. (1983). Fundamental Concepts of Language Teaching. Oxford: Oxford University Press.