Suça sürüklenen çocuklarla ilgili yapılan yayınların incelenmesi

Yıl 2021, Cilt: 2 Sayı: 3, 79 - 86, 30.12.2021

Yavuz Aslan

https://doi.org/10.29228/anatoljhr.53877

Cited By: 1

Öz

Amaç: Bu çalışmada Türkiye’de 1980-2020 yılları arasında suça sürüklenen çocuklar ile ilgili yapılan makale ve tez türündeki çalışmalarda ortaya koyulan yaklaşım ve fikirlerin tartışılması amaçlanmaktadır.
Yöntem: Çalışmada nitel araştırma yöntemlerinden döküman incelemesi yöntemi kullanılmıştır. Bu doğrultuda Dergipark, Google Scholar, Ulakbim, Asos İndeks ve Ulusal Tez Merkezli gibi birçok kaynak taranmıştır. Literatür taraması sonucu ulaşılan 64 çalışma suça sürüklenen çocukların özellikleri, çocukların suça sürüklenmesinde etkin risk faktörleri ve çocukların sürüklenmesine yönelik önleyici tedbirler şeklinde temalara ayrılarak analiz edilmiştir.
Bulgular: Yapılan analizler neticesinde suça sürüklenen çocukların çoğunun düşük gelir ve düşük eğitim düzeyine sahip ailelere sahip olduğu, cinsiyet bakımından erkek çocukların suça daha fazla sürüklendiği ve çocuklar arasında hırsızlık/gasp gibi suçların ön plana çıktığı anlaşılmıştır. Çocuk ihmal ve istismarı, yoksulluk ve boşanma gibi faktörlerin çocukların suça sürüklenmesinde önemli faktörler olmuştur. Olumlu ebeveyn-çocuk ilişkisi, etkili eğitim programları ile davranış kazandırılması ve suça sürüklenen çocuklara yönelik etkili rehabilitasyon programlarının uygulanması çocukların suça sürüklenmesinde önleyici tedbirler olarak görülmüştür.
Sonuçlar: Suça sürüklenen çocukların sosyo-demografik özellikler bakımından benzer özellikler gösterdiği ve suça sürüklenme nedenlerinin benzer olduğu kanaatine varılmıştır. Çocuk suçluluğunun önlenmesi için alınması gereken tedbirler konusunda ise birçok çalışma benzer öneriler geliştirmiş olsa da farklı öneriler geliştiren çalışmalara da rastlanmıştır. Ancak genel olarak suça sürüklenen çocuklar ile ilgili yapılan çalışmaların yeterli olmadığı kanaatine varılmıştır.

Anahtar Kelimeler

çocuk, suç, çocuk suçluluğu

Examining the publications on juveniles driven to crime

Öz

Aim: This study, it is aimed to discuss approaches and ideas of articles and thesis studies which made in Turkey between the years 1980-2020 about delinquent children.
Methods: In the study, the document analysis method, one of the qualitative research methods, was used. In the study, it has been reached 64 studies after screening many sources such as Dergipark, Google Scholar, Ulakbim, Asos İndeks and National Thesis Center.
Results: As a resutl of the analyzes made, it was understood that most of the children delinquent had families with low income and low education level, boys were more driven to crime in terms of gender, and crimes such as theft/extortion came to the fore among children. Factors such as child neglect anda buse, poverty and divorce have been important factors in the delinquency of children. Positive parent-child relationship, effective education programs and behavior gain and implementation of effective rehabilitation programs for delinquent children are seen as preventive measures in delinquency.
Conclusion: In the analyzes, it was concluded that smilar results were reached in terms of the characteristics of the children driven to crime and the resoans for being driven to crime. Although many studies offered similar recommendations on the measures to be taken for the preventation of juvenile delinquency, there are also studies that offered different recommendations. However, it was concluded that the studies on the delinquent children in general are not sufficient.

Anahtar Kelimeler

child, crime, juveline delinquency

Kaynakça

• Akbaş, E., & Atasü, R. (2009). Modern çocukluk paradigmasının oluşumu, eleştirel bir değerlendirme. Toplum ve Sosyal Hizmet, 20 (1), 95-103.
• Aksu, H., Karakoç, S., Özgür, B., & Gün, B. (2013). Aydın ilinde bir yıldaki çocuk ve ergen adli olguların değerlendirilmesi. Anadolu Psikiyatri Dergisi, 14, 369-377.
• Akyüz, E. (2000). Ulusal ve Uluslararası Hukukta Çocuğun Haklarının ve Güvenliğinin Korunması Yayın No: 3395. Milli Eğitim Basımevi, Ankara.
• Altun, H., Şahin, N., Fındıklı, E., & Sınır, H. (2016). Suça sürüklenen çocukların suç tipleri, sosyodemografik ve klinik özellikleri. Adli Tıp Dergisi, 30(3), 196-204.
• Aslan, M. Y. (2008). Çocuk suçluluğu hakkında uluslararası ve ulusal hukuk düzenlemeleri. Ankara Barosu Dergisi, 4, 88-96.
• Bal, H. (2004). Çocuk Suçluluğu. Fakülte Kitabevi, Isparta.
• Becker-Blease, K.A., Finkelhor, D., & Turner, H. (2008). Media exposure predicts children’s reactions to crime and terrorism. Journal of Trauma & Dissociation, 9(2), 225-248.
• Bilici, İ. (2017). İnformal öğrenme, çocuk ve suç olgusu. Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 37, 21-31.
• Bülbül, S., & Doğan, S. (2016). Suça sürüklenen çocukların durumu ve çözüm önerileri. Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Dergisi, 59, 31-36.
• Demir, M., & Bademci, H.Ö. (2016). Suça sürüklenen bir gencin bakış açısıyla çocuk suçluluğu: olgu sunumu. Atatürk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 20(1), 17-26.
• Dizman, H., Gültekin, G., & Cantürk, G. (2005). Aile ilişkilerinin çocuk suçluluğuna etkisi. Adli Psikiyatri Dergisi, 2, 9-15.
• Dubonoski, R.A., Inaba, M., & Gerkewicz, K. (1983). Corporal punishment in schools: myths, problems and alternatives. Child Abuse & Neglect, 7, 271-278.
• Duyan, V. (2011). Çocuk Suçluluğunun Önlenmesinde Ailenin ve Okulun Önemi, Suça Sürüklenen ve Mağdur Çocuklar (Ed. Hançerli, S., Sevinç, B., Gürer, C., Öner, M.C.). Yayın No: 35, Sabev Yayınları, Ankara.
• Ediz, A., & Türe, H. (2015). Ankara ilinde çocuk suçluluğuna yönelten sebeplerin CHAID analizi ile incelenmesi. Elektronik Sosyal Bilimler Dergisi, 14(24), 247-250.
• Engin, E., & Kesgin, M. (2013). Yerel yönetimlerin çocuk suçluluğunun önlenmesinde ilgili kurumlarla etkileşimi. Dumlupınar Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 37, 13-32.
• Fantuzzo, J., Brouch, R., Beriama, A., Atkins, M., & Marcus, S. (1997). Domestic violence and children: prevalence and risk in five major U.S. cites. Child Adolesencent Psychiatry, 36, 116-122.
• Fırat, S. İltaş, Y., & Gulmen, M. K. (2016). Adana’da suça sürüklenen çocukların sosyodemografik özellikleri. Adli Tıp Bülteni, 21(2), 86-92.
• Gültekin, G. Akduman, B., & Cantürk, G. (2007). Ergen suçluluğunda bazı kişisel ve ailesel özelliklerin incelenmesi. Turkish Archives of Pediatrics, 42, 156-161.
• Gültekin, A. G. (2007). Suça Karışan 12-15 Yaş Grubundaki Çocuklarda Akran İstismarı ve Kendilik Algısının Karşılaştırmalı Olarak İncelenmesi. Doktora Tezi, Ankara Üniversitesi.
• Gümüştaş, F., Yulaf, Y., Gökçe, S., Sağlam, S., & Kütük, E. (2014). Adıyaman ilinde çocuk ve ergen psikiyatri polikliniğine yönlendirilen adli olguların bir yıllık geriye dönük incelenmesi. Cukurova Medical Journal, 39(2), 280-289.
• Güngör, M. (2008). Evrensel bir sorun olarak çocuk suçluluğu ve sokakta çalışan ve yaşayan çocuklar. Adıyaman Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 1(1), 25-43.
• Göcek, G. (2009). Suç Faili Olan Çocuklar Açısından Çocuk Suçluluğu ve Çocuklara Uygulanan Ceza ve Güvenlik Tedbirleri. Yüksek Lisans Tezi, İstanbul Üniversitesi, Adli Tıp Enstitüsü, İstanbul.
• Kaplan, B., Çalışkan, Z., Evgin, D., & Caner, N. (2016). Evrensel bir sorun: suça sürüklenen ve suç mağduru olan çocuklar. Gümüşhane Üniversitesi Sağlık Bilimleri Dergisi, 5(2), 10-15.
• Karataş, Z. (2015). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri. Manevi Temelli Sosyal Hizmet Araştırmaları Dergisi, 1(1), 62-80.
• Küçük, A. (2019). Türkiye’de Sosyal ve Siyasal Değişim: 1980 ve Sonrası. Econharran Harran Üniversitesi İİBF Dergisi, 3(4), 20-45.
• Loeber, R., & Stouthamer-Loeber, M. (1986). Family factors as correlates and predictor of juvenile conduct problems and delinquency. Tony, M., Morris, N. (Ed.), Crime and Justice, (s. 29-149). Chicago: University of Chicago Press.
• Perry, A., McDougall, C., & Farrington, D. P. (2005). Reducing Crime: Effectiveness of Criminal Justice Interventions. West Sussex, England.
• Sağlam, M., & Aral, N. (2017). Yargılama süreci devam eden suça sürüklenen çocuklara yönelik hazırlanan destek eğitim programının çocukların duygu ve düşüncelerine etkisi. Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi, 10(50), 572-588.
• Şen, S., Karbeyaz, K., Toygar, M., & Akkaya, H. (2012). Eskişehir’de suça itilen çocukların sosyodemografik değerlendirmesi. Adli Tıp Dergisi, 26, 146-155.
• Şirin, M. R. (2011). Şiddet, Televizyon ve Çocuk Dostu Medya, 1. Türkiye Çocuk Hakları Kongresi Bildiri Kitabı. İstanbul, Çocuk Vakfı Yayınları, Yayın No: 88, 163-182.
• Topçuoğlu, T. (2014). Çocuk suçluluğu ve gelişimsel (risk-odaklı) suç önleme. KMÜ Sosyal ve Ekonomik Araştırmalar Dergisi, 16(Özel Sayı 1), 217-226.
• Tunceroğlu, Z. (2015). Suça Sürüklenen Çocuklarda Mükerrerliğin İrdelenmesi. Doktora Tezi, İstanbul Üniversitesi, Adli Tıp Enstitüsü, İstanbul.
• Uluğtekin, S. (1991). Hükümlü Çocuk ve Yeniden Toplumsallaşma. Bizim Büro Basımevi, Ankara.
• Yavuzer, H. (2006). Çocuk ve Suç. 11. Baskı, Remzi Kitabevi, İstanbul.
• Yıldırım, A. (1999). Nitel araştırma yöntemlerinin temel özellikleri ve eğitim araştırmalarındaki yeri ve önemi. Eğitim ve Bilim, 23(112), 7-17.
• Yıldız, Ö. (2009). Toplumsal Değişme Sürecinde Çocuk Suçluluğunda Yeni Boyutlar. VI. Ulusal Sosyoloji Kongresi, Adnan Menderes Üniversitesi, Aydın.
• Yörükoğlu, A. (1989). Değişen Toplumda Aile ve Çocuk. 3. Baskı, Özgür Yayın Dağıtım, İstanbul.
• Zengin, E., & Kesgin, M. (2013). Yerel yönetimlerin çocuk suçluluğunun önlenmesinde ilgili kurumlarla etkileşimi. Dumlupınar Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 37, 13-32.