Öz
Amaç: Bu çalışmada, ortopedik özürlerin tüm toplumdaki sıklığını belirlemek için örnek teşkil edebilecek bir bölgedeki özürlü kişilere ait veriler çıkarıldı.
Çalışma planı: Çalışma Afyon’un Çay ilçesinde iki aşamalı saha çalışması olarak yapıldı. İlk aşamada ön tarama ile bölgedeki tüm ortopedik özürlü bireyler belirlendi; daha sonra ortopedi ve travmatoloji uzmanları tarafından bu bireylerin sorgulamaları ve muayeneleri yapıldı. Gerektiğinde radyolojik incelemeye başvuruldu. Süreklilik gösteren ve kişide belirgin bir fonksiyon kaybına yol açan bir kas-iskelet sistemi patolojisi ortopedik özür olarak kabul edildi. Ortopedik özürler doğuştan, travmatik, serebral felç, poliomiyelit ve diğer nedenler olmak üzere beş gruba ayrıldı.
Sonuçlar: Toplam nüfusu 35,571 olan alanda ortopedik özürlü 189 kişi saptandı (53/10,000). Sakatlık görülme oranı erkeklerde kadınlara göre 1.8 kat fazla idi. Doğuştan hastalıklar en sık ortopedik özür nedeni olarak belirlendi (%25.9; 13.7/10,000); bunu travma (%23.8; 12.6/10,000), serebral felç (%21.7; 11.5/10,000), poliomiyelit (%10.1; 5.3/10,000) ve diğerleri (%18.5; 9.8/10,000) izlemekteydi. En düşük ortalama yaş (19±5) serebral felç grubunda bulundu; aynı zamanda, en fazla fonksiyon kaybına yol açan sakatlık nedeni idi. Poliomiyelitli grupta yaş ortalaması 29±7 bulundu. Özürlülerin %37'sinde dar ya da geniş kapsamlı bir cerrahi girişimle belirli bir iyileşme elde edilebileceği, %9'unda ise fizik tedavi ve protez-ortez gibi cihazlar ile fonksiyonlarda ve yaşam kalitelerinde belirgin iyileşme sağlanabileceği saptandı; buna karşın sadece %18’inin bir sağlık güvencesi vardı.
Çıkarımlar: Bulgularımız, ülkemizde ortopedik özür sıklığını ve sonuçlarını belirlemeye yönelik çalışmalara ışık tutabilir.
Öz
Objectives: Data were collected on disabilities from a sample population in order to estimate the prevalence of orthopedic disabilities in the general population.
Methods: A two-stage field study was conducted in Çay, a district of Afyon, Turkey. In the first stage, a list of all individuals with orthopedic disabilities was derived. Then, medical histories were elicited and examinations were made by a team of specialists of orthopedics and traumatology. Radiographic studies were made when necessary. Orthopedic disabilities were defined as any muscle or skeletal abnormality that was associated with a permanent functional loss and were classified as congenital, traumatic, cerebral palsy, poliomyelitis, and other causes.
Results: The overall population was 35,571, of whom 189 had orthopedic disabilities (53/10,000). The male-tofemale ratio was 1.8. The most common cause was congenital diseases (25.9%; 13.7/10,000), followed by trauma (23.8%; 12.6/10,000), cerebral palsy (21.7%; 11.5/10,000), poliomyelitis (10.1%; 5.3/10,000), and others (18.5%; 9.8/10,000). The lowest mean age (19±5 years) was found in those with cerebral palsy, which was associated with the highest degree of functional loss. The mean age in patients with poliomyelitis was 29±7 years. It was found that 37% of the disabled could benefit from either a limited or extensive surgical intervention, and 9% could have significant improvement both in functional ability and life quality through physical therapy or the use of a prosthesis/orthosis. Only 18% were under the coverage of a health insurance, though.
Conclusions: The data of this study may throw some new light on the prevalence and implications of orthopedic disabilities in Turkey.
Ayrıntılar
| Birincil Dil | İngilizce |
|---|---|
| Konular | Sağlık Kurumları Yönetimi |
| Bölüm | Orijinal Makale |
| Yazarlar | |
| Yayımlanma Tarihi | 11 Eylül 2006 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2004 Cilt: 38 Sayı: 5 |