Öz
Amaç: Aksesuar kemikler sık olarak yanlışlıkla avulsiyon kırıkları olarak değerlendirilmektedir. Bu çalışmada ayak iskeletindeki aksesuar kemiklerin sıklığı araştırıldı.
Çalışma planı: Yaşları 20-46 arasında değişen tümü erkek 464 olguya ait ön-arka ve yan ayak radyografileri aksesuar kemikler açısında incelendi ve aksesuar kemiklerin görülme sıklıkları ve dağılımları araştırıldı. Aksesuar kemiklerin tanımlanmasında Kohler sınıflaması kullanıldı.
Sonuçlar: İncelenen 464 grafinin 85’inde (%18.3) aksesuar kemik saptandı. Aksesuar kemik görülen tüm olgular semptomsuzdu. En sık görülen aksesuar kemik os peroneumdu (%31.8), bunu os navikülare (%28.2) ve os trigonum (%23.5) izlemekteydi. Os vesalianum %5.9, os supranavikülare ve os infranavikülare %3.5, os supratalare %2.4 ve os intermetatarseum ise %1.2 oranlarında görüldü.
Çıkarımlar: Ayak şikayetleri nedeniyle sağlık kurumlarına başvuran hastaların ilk muayenelerinde aksesuar kemiklerden kaynaklanan yanlış tanıların ve gereksiz ortopedi konsültasyonlarının azaltılması için ayaktaki aksesuar kemikler ve klinik önemleri iyi bilinmelidir.
The incidence of accessory bones of the foot and their clinical significanceThe incidence of accessory bones of the foot and their clinical significance
Öz
Objectives: Accessory bones of the foot are often confused with avulsion fractures. This study was designed to investigate the incidence of accessory bones of the foot.
Methods: Anteroposterior and lateral foot radiographs of 464 male patients with an age range of 20 to 46 years were examined with regard to the presence, incidence, and distribution of accessory bones. Identification of the accessory bones were made according to the Kohler classification.
Results: Of 464 radiographs, accessory bones were identified in 85 feet (18.3%), all of which were symptomless. The most common accessory bones in descending order were os peroneum (31.8%), os naviculare (28.2%), os trigonum (23.5%), os vesalianum (5.9%), os supranaviculare (3.5%), os infranaviculare (3.5%), os supratalare (2.4%), and os intermetatarseum (1.2%).
Conclusion: Accessory bones of the foot should be well recognized and their clinical significance should be appreciated in order to decrease the rate of incorrect diagnoses and unnecessary orthopedic consultations on initial presentations of patients with foot complaints.
Ayrıntılar
| Birincil Dil | İngilizce |
|---|---|
| Konular | Sağlık Kurumları Yönetimi |
| Bölüm | Orijinal Makale |
| Yazarlar | |
| Yayımlanma Tarihi | 11 Eylül 2006 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2005 Cilt: 39 Sayı: 3 |