Reasons of Migration from Emirdağ District

Yıl 2021, , 852 - 870, 30.07.2021

Hüseyin Şahbaz

https://doi.org/10.17067/asm.815779

Cited By: 1

Öz

Since 1965, there was an intense migration from Emirdağ to western European countries especially Belgium and cities in Turkey where industry mainly developed, especially Eskişehir. The aim of this study is to reveal the main reasons that force Emirdağ people to migrate. Within the scope of the research, the literature was scanned and data on the subject were obtained. From these data reviewed by the text analysis method, the following conclusions were reached: It is possible to show the previous migrations to the area where this district is located as the most important reason underlying emigration from Emirdağ district. As a matter of fact, three major placement events occurred in the research area in the past. These are nomad Turkmen who came to Anatolia from Raqqa in 1730, some of the Turks exiled by the Russians from Karabakh to the Ottoman lands between 1830-1835 and some of those who had to migrate from the lands lost by the Ottoman Empire in the Balkans between 1878-1913. As a result of these events, while the population of the existing settlements increased on the one hand, many new settlements were established on the other hand. Furthermore, a pronatalist policy was implemented in Turkey in the early years of the republic. As a result, the physical environmental conditions in the area, where the semi-arid continental climate is effective and the economy is based on agriculture and animal husbandry, have reached the limits of meeting the livelihood of the growing population. At such a time, the widespread of mechanization in agriculture and the fragmentation of agricultural lands by inheritance on the other hand caused many adults to remain unemployed and emigrate from Emirdağ district around 1965.

Anahtar Kelimeler

Emirdağ County, Internal Migration, External Migration, Belgium, Eskişehir.

Emirdağ İlçesinde Yaşayanları Göçe Zorlayan Temel Sebepler

Öz

1965 yılından itibaren, gerek Belçika başta olmak üzere Batı Avrupa ülkelerine ve gerekse Eskişehir başta olmak üzere Türkiye’de sanayinin geliştiği şehirlere, Emirdağ ilçesinden yoğun bir göç yaşanmıştır. Bu çalışmanın amacı, Emirdağlıları göçe zorlayan temel sebepleri ortaya koymaktır. Araştırma kapsamında literatür taraması yapılarak konuyla ilgili veriler temin edilmiştir. Metin analizi yöntemiyle gözden geçirilen bu verilerden şu sonuçlara ulaşılmıştır: Emirdağ’ın fazla göç vermesinin altında yatan en önemli sebep olarak bu ilçenin bulunduğu sahaya geçmişte yapılan göçleri göstermek mümkündür. Nitekim 1730 yılında Rakka sancağından Anadolu’ya gelen göçebe Türkmenler, 1830-1835 yılları arasında Rusların Karabağ’dan Osmanlı topraklarına sürgün ettiği Türklerin bir kısmı ve 1878-1913 yılları arasında Osmanlı’nın Balkanlarda kaybettiği topraklardan göç etmek zorunda kalanların bir kısmı olmak üzere araştırma sahasında üç büyük iskân olayı yaşanmıştır. Bu olaylar sonrasında sahada bir yandan pek çok yeni yerleşme kurulurken öte yandan da var olanların nüfusuna yenileri eklenmiştir. Bundan başka cumhuriyetin ilk yıllarından itibaren Türkiye’de pronatalist bir politikanın uygulanması sonucunda, yarı kurak karasal iklimin etkili olduğu ve ekonominin de tarım ve hayvancılığa dayandığı, sahadaki fiziki çevre şartları artan nüfusun geçimini karşılamanın sınırlarına ulaşmıştır. Böyle bir zamanda bir yandan tarımda makineleşmenin yaygınlık kazanması ve öte yandan da miras yoluyla tarım arazilerinin parçalanması, 1965 yılı civarında pek çok yetişkinin işsiz kalarak Emirdağ ilçesinden göç etmesine sebep olmuştur.

Anahtar Kelimeler

Emirdağ İlçesi, İç Göç, Dış Göç, Belçika, Eskişehir

Kaynakça

• Afyon Kocatepe Üniversitesi. Tarihçe. Erişim Tarihi: 04.01.2020, https://aku.edu.tr/hakkimizda/universitemizgenel-bilgiler/tarihce/.
• Ahmad, F. (2008). Bir Kimlik Peşinde Türkiye. İstanbul: İstanbul Bilgi Üniversitesi Yay.
• Alagöz, C. A. (1993). Türkiye’de Yaylacılık Araştırmaları. Ankara Üniversitesi Türkiye Coğrafyası Araştırma ve Uygulama Merkezi Dergisi, 2: 1-51.
• Aliağaoğlu, A. ve Uzun, A. (2011). Şehirsel Toponimi (Hodonimi): Türkiye İçin Bir Tipoloji Denemesi. Coğrafi Bilimler Dergisi, 9 (2): 123-133.
• Anna Komnena. (1996). Alexiad: Malazgirt’in Sonrası, B. Umar (Çev.), İstanbul: İnkılap Kitabevi.
• Armaoğlu, F. (1999). 20. Yüzyıl Siyasi Tarihi (Cilt 1-2: 1914-1995). İstanbul: Alkım Yay.
• Ayönü, Y. (2009). Bizans Ordusunda Ücretli Türk Askerler (XI-XII. Yüzyıllar). Selçuk Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Dergisi, 25: 53-69.
• Canlı, H. (2007). Emirdağ Havzası ve Çevresinde Doğal Ortam ile İnsan Arasındaki İlişkiler (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Afyon Kocatepe Üniversitesi, Afyonkarahisar.
• Castles, S. ve Miller, M. J. (2008). Göçler Çağı; Modern Dünya’da Uluslararası Göç Hareketleri. İstanbul: Bilgi Üniversitesi Yay.
• Çavdaroğlu, B. E. (2018). Selçuklu Harp Sanatının İncelenmesi; 1116 Bolvadin Muharebesi Örneği. Bolvadin Araştırmaları 1. Konya: Eğitim Yay. 329-356.
• Demirel, M. (2008). Türkiye’de Bosna Göçmenleri. Atatürk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 12 (2): 285-306.
• Devlet Arşivleri Başkanlığı Cumhuriyet Arşivi. Afyonkarahisar iline bağlı Aziziye kazasının isminin Emirdağ olarak değiştirilmesi, Belge Tarihi: 01.07.1931, Yer Bilgisi: 21-47-9, Dosya Ek: 78-32.
• Devlet Arşivleri Başkanlığı Osmanlı Arşivi. Bosna'dan hicretle Aziziye'de iskân ettirildikleri halde yöre ahalisi ile kavga eden Bosna muhacirlerinin münasip yerlerde iskânlarının sağlanması, yapılan tahkik neticesinde bölgede bulunan iskân memurlarının çıkan olaylarda suçlularının olmadığı, Belge Tarihi: H-14-06-1311, Yer Bilgisi: 78-4.
• Devlet Arşivleri Genel Müdürlüğü. Osmanlı Arşivi Daire Başkanlığı (1993). 438 Numaralı Muhasebe-i Vilayet-i Anadolu Defteri (937/1530) I, Yay. No: 13, Defter-i Hâkânî Dizisi: 1, Ankara.
• DİA. (1991). Ammûriye. İslâm Ansiklopedisi. C. 3. Ankara: TDV Yay. 79.
• Doğan, M. (2006). Türkiye Ziraatında Makineleşme: Traktör ve Biçerdöverin Etkileri. İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Coğrafya Bölümü Dergisi, 14: 66-75.
• Doğanay, H. (1997). Türkiye Beşeri Coğrafyası (İstanbul: MEB Yay. No: 2982, Bilim ve Kültür Eserleri Dizisi: 877, Eğitim Dizisi: 10.
• Emecen, F. (1998). Hudâvendigâr. İslâm Ansiklopedisi. C. 18. Ankara: TDV Yay. 285-286.
• Emirdağ Ticaret ve Sanayi Odası. Organize Sanayimiz Şahlanıyor. Erişim Tarihi: 30.01.2020, http://www.emirdagtso.org.tr/index.php/haber-arsivi/haberler-2/item/378-organi-ze-sanayi-mi-z-sahlaniyor.
• Exter, J. (1993). Türkiye’nin Etnik Yapısı Araştırmalarında Yeni Adımlar, Tarih ve Toplum, 112: 253-256.
• Fıçıcı, F. (2013). Coğrafi ve Beşeri Emirdağ Algısı, Emirdağ, 16 (25): 44-45.
• Gürsoy, B. (1968). Bedri Gürsoy'un Konuşması. Türkiye Tarımının Mekanizasyon Problemleri ve Çözüm Yolları (Açık Oturum), TMMOB Ziraat Mühendisleri Odası Yay. Ankara 30: 16-26.
• Halaçoğlu, Y. (1997). XVIII. Yüzyılda Osmanlı İmparatorluğu’nun İskân Siyaseti ve Aşiretlerin Yerleştirilmesi, Ankara: TTK Yay.
• Helling, G. ve Helling, B. (1956). Sosyolojik ve İstatistiki Bakımdan Türkiye’de Köy, Çeviren: Ahmet E. Uysal, Ankara: Başvekâlet İstatistik Umum Müdürlüğü.
• Heper, M. (2011). Türkiye’nin Siyasal Hayatı. İstanbul: Doğan Kitap.
• İnal, K. (1999). Paternalist Politikanın İdeal Türk Çocuğu. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Dergisi, 32 (1): 195-212.
• İpek, N. (1994). Rumeli’den Anadolu’ya Türk Göçleri (1877-1890), Ankara.
• İpek, N. (1999). 93 Muhacereti. Osmanlı. C. IV. Ankara: Yeni Türkiye Yay. 661-668.
• Jandarma ve Sahil Güvenlik Akademisi. Subay Okulu. Erişim Tarihi: 04.01.2020, http://www.jsga.edu.tr/tarihce.
• Kara, A. (2005). 1828-29 Osmanlı-Rus Savaşı ve Anadolu’da Alınan Tedbirler. Balıkesir Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 8 (14): 115-131
• Karazeybek, M. (2017). Osmanlılar Zamanında Emirdağı Bölgesinde Konar Göçer Yörük Cemaatlerinin İskânı. Uluslararası Emirdağ Sempozyumu Özet Kitapçığı, (Afyonkarahisar). 1.
• Kargıoğlu, M. (2001). Afyonkarahisar Çevresi Flora ve Vejetasyonu. Afyonkarahisar Kütüğü. C. 1. Afyon Kocatepe Üniversitesi Yay. 49-60.
• Karpat, K. H. (2003). Osmanlı Nüfusu (1830-1914), İstanbul: Tarih Vakfı Yurt Yay.
• Kesik, M. (2003). Türkiye Selçuklu Devleti Tarihi-Sultan I. Mesud Dönemi, Ankara: TTK.
• Kılıç, G. (2019). Emirdağ Organize Sanayi Bölgesi Revizyon İmar Planı Plan Açıklama Raporu, Sanayi ve Teknoloji Bakanlığı Sanayi Bölgeleri Genel Müdürlüğü.
• Köksal, O. ve Acet, B. (2017). Sultan II. Mahmud Dönemi Sayımlarına Göre Barçınlı (Emirdağ) Civarında Meskûn Aşiretler Üzerine Bazı Değerlendirmeler. Uluslararası Emirdağ Sempozyumu Özet Kitapçığı, (Afyonkarahisar). 3.
• Köktepe, M. (2008). Emirdağ İlçesinden Belçika’ya Olan Göçler(Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Afyon Kocatepe Üniversitesi, Afyonkarahisar.
• Kurt, H. (2006). Göç Eğilimleri ve Olası Etkileri. Yönetim Bilimleri Dergisi, 4 (1): 135-160.
• Küçük, C. (1988). Abdülaziz. İslâm Ansiklopedisi. C. 1. Ankara: TDV İSAM. 179-185.
• Lightfoot, C. S. ve Mergen, Y. (1999). Anadolu’da Önemli Bir Ortaçağ Kenti: Amorium. Arkeoloji ve Sanat, 21 (89): 22-31.
• Orhan, S. (2008). Balkan Savaşları’nda Türklere Yapılan Bulgar Mezalimi(Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Mustafa Kemal Üniversitesi, Hatay.
• Orhonlu, C. (1987). Osmanlı imparatorluğunda Aşiretlerin İskânı, İstanbul: Eren Yay.
• Örenç, A. F. (2012). Balkan Harbi’nde Edirne Kuşatmasına Dair İngiliz Belgeleri. Trakya Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Dergisi, 2 (4): 17-79.
• Öztan, B. (1995). Medeni Kanun’un Kabulünün 70’ncı Yılında Aile Hukuku. Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, 1-4 (44): 79-126.
• Semiz, Y. (2010). 1923–1950 Döneminde Türkiye’de Nüfusu Arttırma Gayretleri ve Mecburi Evlendirme Kanunu (Bekârlık Vergisi). Selçuk Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Dergisi, 27: 423-469.
• Suğur, N. (1998). Türkiye’de Sosyal ve Ekonomik Değişmeler. Dünya’nın ve Türkiye’nin Yakın Tarihi. Eskişehir: Anadolu Üniversitesi. 157-164.
• Şahbaz, H. (2016). Odunpazarı ve Tepebaşı İlçelerinin (Eskişehir) Beşeri ve Ekonomik Coğrafyası (Yayımlanmamış Doktora Tezi). Uşak Üniversitesi, Uşak.
• Şahin, H. (2016). Türkiye Ekonomisi. Bursa: Ezgi Kitabevi.
• Taşkıran, C. (1997) . Karabağ’da Son Durum. Yeni Türkiye Dergisi, 3 (16): 1192-1198.
• TC Hükümeti-UNICEF (1991). Türkiye’de Anne ve Çocukların Durum Analizi. Ankara: TC Hükümeti-UNICEF İşbirliği Programı, Ülke Programı: 1991-95.
• Tunçdilek, N. (1957). Eskişehir ve Şehrin Tekâmülü. İstanbul Üniversitesi Coğrafya Enstitüsü Dergisi, 4 (8): 35-47.
• Turan, O. (1971). Selçuklular Zamanında Türkiye. İstanbul: Turan Neşriyat Yurdu, Umumi Seri No: 10.
• Turan, Ş. (1994). Edirne Antlaşması. İslâm Ansiklopedisi. C. 10. İstanbul: TDV Yay. 442-443.
• TÜİK. ADNKS (Adrese Dayalı Nüfus Kayıt Sistemi) Sonuçları. Erişim Tarihi: 14.02.2020, https://biruni.tuik.gov.tr/medas/?kn=95&locale=tr.
• Türkay, C. (1979). Osmanlı İmparatorluğu’nda Oymak, Aşiret ve Cemaatlar. İstanbul: Tercüman Yay.
• Türkmen, A. M. (2014). Muscalı Aşiretinin Emirdağ’a Yerleştirilmesi. Emirdağ, 17 (28): 42-43
• Türkmen, A. M. (2015). Karabağlıların Emirdağ Bölgesine İskânı ve Bölgenin İmarı. Emirdağ, 29: 24-25.
• Ünlüer, Ş. (2010). Yurt Dışından İşçi Geri Dönüş Göçlerinin İşleyişi Paterni ve Etkileri: Kırşehir Örneği (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Ankara Üniversitesi, Ankara.
• Yalçın, E. ve Kara, Ö. (2016). Kırsal Göç ve Tarımsal Üretime Etkileri. Harran Tarım ve Gıda Bilimleri Dergisi, 20 (2): 154-158.
• Yılmaz, Ö. (2001). Afyonkarahisar İli Genel Coğrafya Özellikleri. Afyonkarahisar Kütüğü. C. 1. Afyon Kocatepe Üniversitesi Yay. 1-26.
• Yılmaz, S. ve Kalkan, D. K. (2017). Enerji Güvenliği Kavramı: 1973 Petrol Krizi Işığında Bir Tartışma. ANKASAM-Uluslararası Kriz ve Siyaset Araştırmaları Dergisi, 1 (3): 169-199.