Öz
Yönetişim;
kamuyu ilgilendiren konularda karar alınırken yetkilerin nasıl kullanılacağı ve
hemşerilerin kendi görüş ve düşüncelerinin karar alma aşamasına nasıl dahil
edileceği sorununu ortadan kaldırmayı amaç edinen ve bu sorulara cevap arayan
bir güç mekanizması olarak tanımlanmaktadır. Yönetişim kavramı ilk kez 17. yüzyılda
Kuzey Avrupa’da kullanılmış ve ardından tüm dünyaya yayılmıştır. Türkiye’de 1990’lı
yıllardan sonra siyaset bilimi ve kamu yönetimi literatürüne giren yönetişim,
mevcut literatürde yer alan bilgilere göre Türkiye’de birçok belediyede karar
alma süreçlerine katılım ve sivil toplum kuruluşlarının yetersizliği nedeniyle
yeterince uygulanamamaktadır.
Bu
çalışmanın amacı Türkiye’nin önemli illerinden birisi olan Antalya iline bağlı
Serik ilçesinde belediye tarafından gerçekleştirilen yönetişim uygulamalarını
değerlendirmek ve elde edilen bulguları ülke genelindeki çalışmalar ile
karşılaştırarak ortaya çıkan benzerlik ya da farklılıkların nedenlerinin
araştırmaktır.
Çalışma
kapsamında nitel araştırma yöntemlerinden mülakat, odak gurup görüşmesi,
katılımcı gözlem ve anket uygulanmıştır. Araştırmalar sırasında belediyede
karar alma süreçlerinde yönetişim araçlarının hangilerinin kullanıldığı ve katılımcı
demokrasinin sağlanıp sağlanmadığı sorusuna cevap aramıştır.
Elde
edilen bulgular değerlendirildiğinde; Serik Belediye’sinin şeffaf bir yönetim
modeli sergilemeye çalıştığı, başta kırsal kesim olmak üzere tüm halkı karar
alma süreçlerinde paydaş olarak gördüğü, belediye meclisi toplantılarının halka
açık şekilde yapıldığı ve içeriğinin sosyal medyada dahi paylaşıldığı tespit
edilmiştir. Bu yönü ile Serik Belediyesi yönetişim yapısı bakımından başarılı
bir belediye olarak görülmektedir. Yapılan mülakatlarda
bu başarı belediye başkanının akademisyen kökenli olması (Prof. Dr.), kırsal kesime bu zamana kadar verilmeyen hizmetlerin
kısa sürede sağlanması, yerel yönetimin iktidar partisinden olması ve halkın
eğitim düzeyinin yüksek olmasına bağlandığı sonucuna ulaşılmıştır.
Anahtar Kelimeler
Kaynakça
- Akıncıoğlu, Y. G. (2011, 06 21). Yeni Bir Yönetim Anlayışı:Yönetişim. Türk Asya Stratejik Araştırmalar Merkezi Raporu, 3 - 5.Altan, Y., & Tülüceoğlu, S. (2016). Türk Kamu Yönetiminde İyi Yönetişim Algısı: Isparta Örneği. Mehmet Akif Ersoy Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, Sayı: 16, 303 - 322.Arslaner, H., & Karaca, Y. (2015). Türkiye Kamu Yönetiminde Yönetişim Algısı: Aydın İli Vergi Dairelerinde Bir Uygulama. Adnan Menderes University, Journal of Institute of Social Sciences, Sayı: 4, 128 - 151.Batal, S. (2010). Yeni Kamu Yönetiminde Yönetişim Kavramı ve Türkiye'de Yerel Yönetimler Alanındaki Uygulama Örnekleri. Mevzuat Dergisi, Sayı:145, 1 - 13.Çukurçayır, M. A. (2003). Çok Boyutlu Bir Kavram Olarak Yönetişim. M. Acar, & H. Özgür içinde, Çağdaş Kamu Yönetimi. Ankara: Nobel Yayını, 259-275.Emrealp, S. (2004). Yerel Gündem 21 Uygulamalarına Yönelik Kolaylaştırıcı Bilgiler El Kitabı. İstanbul: UNDP- IULA EMME Yayını.Göymen, K. (2003). Yerel ve Bölgesel Yönetişim. E. Demircan , & H. Palabıyık. içinde Çanakkale: Çanakkale On Sekiz Mart Üniversitesi Biga İİBF Yayını.Guadin, J. P. (1998). Modern Governance, Yesterday and Today: Some Clarifications to be Gained from French Goverment Policies. İnternational Social Science Journal, Sayı: 155, 47-55.Gündoğan E. (2013). Yönetişim: Kavram, Kuram ve Boyutlar, M. A. Çukurçayır, & H. T. Eroğlu içinde, Yönetişim, Konya: Çizgi Kitabevi, 15-55.Güzelsarı, S. (2003). Neo - Liberal Politikalar ve Yönetişim Modeli. Amme İdaresi Dergisi Sayı: 2, 17 - 34.Haktankaçmaz, İ. (2004). Türk Kamu Yönetiminde Yönetişimin Uygulanabilirliği. Amme İdaresi Dergisi, Sayı:37, 52-54.İnan, A. (1998). Mahalli İdareler Kanun Taslağına Göre Demokratik Kitle Örgütlerinin Yerel Yönetimlere Demokratik Katılımı. Çağdaş Yerel Yönetimler Dergisi, Sayı: 2, 128 - 132.Keleş, R. (1993). Kent ve Siyaset Üzerine Yazılar. İstanbul: IULA-EMME Yayınları.Kocaoğlu, M. (2015). Yönetsel Katılma ve Yerel Yönetimler. M. Kocaoğlu içinde, Yerel Yönetimlerde Katılım ve Kültür, Konya: Çizgi Kitabevi.Kocaoğlu, M. (2016). Yönetişim. A. Tuncer , F. B. Alodalı, & S. Usta içinde, Yönetim Bilimi. İstanbul: Sakarya Yayıncılık, 307-329.Köymen, A. (2013). “Yerel Yönetimler ve Demokrasi". İyi Yönetişimin Temel Unsurları. içinde Ankara: Maliye Bakanlığı Avrupa Birliği ve Dış İlişkiler Dairesi Başkanlığı Yayını.Kuzgun, Ş. (2013). Yönetişim ve Sivil Toplum. Ankara: Özel İhtisas Komisyonu Raporu.Öner, Ş. (2001). Belediyelerde Yönetime Katılmada Halkla İlişkilerin Rolü ve Önemi. Dokuz Eylül Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, Sayı:2, 100-113.Özel İhtisas Komisyonu Raporu. (2007-2013). AB'ye Uyum Süreci. Ankara: T.C.Başbakanlık Devlet Planlama Teşkilatı.Sobacı, M. Z. (2007). Yönetişim Kavramı ve Türkiye'de Uygulanabilirliği Üzerinde Değerlendirmeler. Yönetim Bilimleri Dergisi, Sayı: 5, 220-235.Şinik, B. (2012). Avrupadan Karşılaştırmalı Yerel Yönetim. İstanbul: Türkmen Yayınevi.Tekeli , M. (1999). Modernite Aşılırken Siyaset. Ankara: İmge Kitapevi.Yıldırım, A. (2014). Türkiye'de Yerel Yönetişimin Uygunalabilirliği ve Yerel Gündem 21 Örneği Üzerinden Bir İnceleme. Muş Alparslan Üni̇versi̇tesi̇ Sosyal Bilimler Dergisi, Sayı:1, 75-96.Yüksel, M. (2000). Yönetişim Kavramı Üzerine. Ankara Barosu Dergisi, Sayı: 3, 145-159.
Ayrıntılar
| Birincil Dil | Türkçe |
|---|---|
| Bölüm | Makaleler |
| Yazarlar | |
| Yayımlanma Tarihi | 15 Ekim 2018 |
| Gönderilme Tarihi | 3 Temmuz 2018 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2018 Sayı: AGP Sempozyum Özel Sayısı1 - AGP Sempozyum Özel Sayısı |
