Öz
The Turkish possessive suffix has been a subject for much research in terms of structure. By taking the two main periods in the history of the language into account, namely Old Turkic (Orkhon Turkic, Uighur) and Middle Turkic (Qarakhanid Turkish, Harezm Turkish, Kıpçak Turkish, Old Anatolian Turkish), current study examines the expression of possession in the historical Turkish dialects. The article explains the characteristics, the development and the usage of the possessive case with examples in every sub period of these two main periods.
Anahtar Kelimeler
Kaynakça
- Dr. Ülker ŞEN
Öz
Türkçe, iyelik kelimesi, bir şeye sahip olma anlamına
gelmektedir. İyelik ekleri (ing.Possessive
suffix) isimlerin ve isim soylu kelimelerin
sonuna gelerek onların sahiplerini, ait oldukları kişileri belirten eklerdir.
Topaloğlu (1989:94), iyelik eklerini “isim soylu
kelimeleri şahıs kavramına bağlayan ek” şeklinde tanımlar. Ergin (1972:562)
iyelik eklerini “ bir nesnenin başka bir nesnenin parçası olduğunu, bir
nesnenin başka bir nesneye ait olduğunu, bir nesnenin başka bir nesne ile
tamamlandığını” şeklinde belirtir. Yani iyelik ekleri getirildiği ismin dışında
bir nesneyi ifade eder. Fakat iyelik ekleri getirildikleri isimlerin dışındaki
bu nesneyi sadece şahıslar ile ifade eder.Bunlar da, dilde, konuşan
ve adı geçen şahıslar olarak yer alır. Türkçede üçü teklik, üçü de çokluk olmak
üzere altı çeşit iyelik eki vardır. Bu çalışmada Tarihi Türk Lehçelerinde iyelik ekinin
şekil özellikleri, gelişimi ve değişimi örneklerle incelenmiştir.
Anahtar Kelimeler
Kaynakça
- Dr. Ülker ŞEN
Ayrıntılar
| Birincil Dil | Türkçe |
|---|---|
| Konular | Dilbilim |
| Bölüm | Araştırma Makalesi |
| Yazarlar | |
| Yayımlanma Tarihi | 30 Eylül 2017 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2017 Cilt: 2 Sayı: 2 |
All site content, except where otherwise noted, is licensed under a Creative Common Attribution Licence. (CC-BY-NC 4.0)
