SOSYAL SERMAYE VE SÜRDÜRÜLEBİLİR KALKINMA: AB ÜYESİ ÜLKELER İÇİN BİR ANALİZ

Yıl 2017, Cilt: 17 Sayı: 2, 19 - 36, 30.06.2017

Taner Güney

Öz

Toplumdaki kişiler ve kurumlar arasında karşılıklı güvene dayalı olarak gerçekleşen ilişkilerin ekonomik faaliyetlere yansıması biçiminde tanımlanabilen sosyal sermaye, bu anlamıyla sürdürülebilir kalkınma ile yakından ilgilidir. Sürdürülebilir kalkınma, bir toplumun bugünkü gereksinimlerini karşılarken, gelecek kuşakların gereksinimlerini karşılayabilmesi için gerekli kaynakları tüketmeden, kaynakları kullanması biçiminde tanımlanabilir. Bu tanımlamaya göre bugünkü ihtiyaçlarını karşılayan bugünkü toplum, gelecekteki toplumun kullanabileceği kaynak miktarı üzerinde etkili olmaktadır. Bu nedenle bu çalışmanın amacı, Türkiye de dâhil AB üyesi ülkelerde, sosyal sermayenin sürdürülebilir kalkınma üzerindeki etkisini analiz etmektir. 2009-2015 yıllarını kapsayan dönem için GEKK (Genelleştirilmiş En Küçük Kareler) yöntemiyle ede edilen tahmin sonuçlarına göre, Türkiye ve AB üyesi ülkelerde sosyal sermaye düzeyindeki artış sürdürülebilir kalkınma üzerinde pozitif yönlü bir etkiye sahiptir. Buna göre AB üyesi ülkelerde sosyal sermayenin artması sürdürülebilir kalkınma düzeyini arttırmaktadır. Sonuç olarak Türkiye ve AB üyesi ülkelerde sosyal sermaye düzeyini yükseltecek politikaların hayata geçirilmesinin yanı sıra, şehirleşme oranı ve ticari açıklık düzeyinin arttırılması sürdürülebilir kalkınma düzeyinin yükselmesine katkı yapacaktır.

Anahtar Kelimeler

Sosyal Sermaye, Sürdürülebilir Kalkınma, AB Üyesi Ülkeler, Panel Veri Analizi.

Kaynakça

• Banfield E. G. (1958) The Moral Basis of A Backward Society, New York: Free Press.
• Bhandari, H. ve K., Yasunobu (2009), “What is social capital: a comprehensive review of the concept”, Asian Journal of Social Science, 37 (2009): 480-510.
• Bourdieu, P. (1986). “The Form Of Capital”. Handbook Of Theory And Research For The Sociology Of Education. New York: Greenwood Press. 241–58.
• Bourdieu, P. (2010). “Sermaye Biçimleri”. Sosyal Sermaye. İstanbul: Değişim Yayınları. 45-77.
• Callois, J. ve Aubert, F. (2007). “Towards indicators of social capital for regional development issues”, Regional Studies, 41(6), 809–821.
• Chopra K. (2001). Social Capital And Sustainable Development: The Role Of Formal And Informal Institutions In A Developing Country. Delhi: Institute Of Economic Growth University Enclave.
• Cohen, D. ve Prusak, L. (2001). In Good Company: How Social Capital Makes Organizations Work, Massachusetts: Harvard Business School Press.
• Coleman, J.S. (1988). “Social capital in the creation of human capital”. American Journal of Sociology, 94, 95–120.
• Dale, A. ve Newman, L. (2008). “Social capital: a necessary and sufficient condition for sustainable community development?”, Community Development Journal, 45(1), 5–21.
• Dreze, J. ve Sen A. (1997). Indian Development: Selected Regional Perspectives, Delhi: World Institute For Development Economics Research Of The United Nations University (UNU/WIDER).
• Eşkinat, R. (2015). “Sosyal sermayenin sürdürülebilir kalkınmaya etkisi”, Anadolu Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 15(4), 75-90.
• Field, J. (2008). Sosyal Sermaye, 2. Baskı, İstanbul: İstanbul Üniversitesi Yayınları.
• Fukuyama, F. (1995). Trust: The Social Virtues And The Creation of Prosperity. New York: United Free Press.
• Fukuyama, F. (1999). The Great Disruption: Human Nature And Reconstitution Of Social Order, New York: Free Press.
• Fukuyama, F. (2001) “Social capital, civil society and development”, Third World Quarterly, 22(1), 7-20.
• Grooteart, C. (1998). Social Capital: The Missing Link, Washington DC: World Bank Social Development Family Environmentally And Socially Sustainable Development Network.
• Güney, T. (2014). “Corruption, prosperity and sustainable development: some new evidence”, Eskişehir Osmangazi Üniversitesi İİBF Dergisi, 9(3), 181-206.
• Hanifan, L. J. (1916). “The rural school community centre”. Annals of the American Academy of Political and Social Sciences, 67, 130–138.
• Hsiao, C. (2003). Analysis of Panel Data, İkinci Baskı, Cambridge: Cambridge University Press.
• Homans, G. (1961). Social Behaviour: Its Elementary Forms. New York: Harcourt, Brace and World.
• Jacobs, J. (1961). The Death And Life Of Great American Cities. New York: Random House.
• Karagül, M. ve Masca, M. (2005). “Sosyal sermaye üzerine bir inceleme”, Ekonomik ve Sosyal Araştırmalar Dergisi, 1, 37-52.
• Knack, S. ve Keefer, P. (1997). “Does social capital have an economic pay off?”, Quarterly Journal of Economics, 112(4), 1251-1288.
• Koç, A. ve Ata Y. A. (2012). “Sosyal sermaye ve ekonomik büyüme ilişkisi: AB ülkeleri ve Türkiye üzerine ampirik bir inceleme”, SDÜ İİBF Dergisi, 17(1), 199-218.
• Krishna, A. (2002). Active Social Capital: Tracing the Roots of Development and Democracy, New York: Columbia University Press.
• Legatum Institute (2015), The Legatum Prosperity Index, Londra: Legatum Institute.
• Morris M. (2002). Social Capital And Poverty In India (Rapor No. 61), London: Institute For Development Studies (Ids) Working Paper, Uk Department For International Development.
• Narayan D. (1999). Bonds And Bridges: Social Capital And Poverty, Washington, DC: Poverty Group, The World Bank.
• Olson, M. (1965). The Logic Of Collective Action, Cambridge: Harvard University Press.
• Ostrom, E. (1990). Governing The Commons: The Evolution Of İnstitutions For Collective Action, Cambridge: Cambridge University Press.
• Putnam, R. (1993a). Making Democracy Work: Civic Traditions in Modern Italy, Princeton: Princeton University Press.
• Putnam, R. D. (1993b). “The prosperous community: social capital and public life”, The American Prospect, 13, 35-42.
• Putnam, R. D. (1995). “Bowling alone: America’s declining social capital”, Journal of Democracy, 6(1), 65-75.
• Rydin, Y. ve Pennington, M. (2000). “Public participation and local environmental planning: the collective action problem and the potential of social capital”, Local Environment, 5(2), 153–169.
• Rydin, Y. ve Holman, N. (2004). “Re‐evaluating the contribution of social capital in achieving sustainable development”, Local Environment: The International Journal of Justice and Sustainability, 9(2), 117-133.
• Sabatini F. (2005). “Social Capital And Economic Development. Investigating The Causal Relationship Through Structural Equations Models”, (file:///C:/Users/ Kmu/Downloads/SSRN-id901361%20(1).pdf, 09 Eylül 2016’te erişildi).
• Tatoğlu, F. Y. (2012a). Panel Veri Ekonometrisi: Stata Uygulamalı, İstanbul: Beta Basım Yayın.
• Tatoğlu, F. Y. (2012b), İleri Panel Veri Ekonometrisi: Stata Uygulamalı, İstanbul: Beta Basım Yayın.
• Temple, J. (2001). Growth Effect Of Education On Social Capital In The OECD Countries (Rapor No.2875), London: CEPR Working Paper.
• Temple, J. ve Jonson, P.A. (1998). “Social capability and economic growth”, Quarterly Journal of Economics, 113(3), 983-998.
• UNESCO (2002). Social Capital And Poverty Reduction. Which Roles For The Society Organizations And The State? Paris: United Nations Educational, Scientific And Cultural Organization (UNESCO).
• WCED (1987). Our Common Future. The World Commission on Environment and Development, Oxford: Oxford University Press.
• Weiner, M. (1999), “The Regionalization of Indian Politics and Its Implication for Economic Reform”. India In The Era of Economic Reforms,Oxford: Oxford University Press. 261-295.
• Woodhouse, A. (2006). “Social capital and economic development in regional Australia: a case study”, Journal of Rural Studies, 22, 83–94.
• Woolcock M. (1998). “Social capital and economic development: toward a theoretical synthesis and policy framework”, Theory and Society, 27, 151-208.
• Yıldız, Z. ve Topuz, H. (2011). “Sosyal sermaye ve ekonomik kalkınma ilişkisi açısından Türkiye üzerine bir değerlendirme”, Sosyal Siyaset Konferansları, 61(2), 201–226.
• Zak P. J. ve Knack, S. (2001). “Trust and growth”, The Economic Journal, 111, 295-321.