Using Whatsapp Records as Evidence in Divorce Claims for the Crime of Violation of Confidentiality of Communication

Yıl 2024, Sayı: 5, 127 - 166, 30.06.2024

Fatma Dilan Topuz

https://doi.org/10.59399/cuhad.1359191

Öz

In the event of the breakdown of the marriage union, the possibility of separation and divorce of the spouses comes to the fore. It is possible for the parties to bring a lot of evidence to prove their claims in order to meet their demands, depending on various reasons for divorce in the divorce case process. In this process, it is often not easy to obtain the evidence brought to prove the reason for the divorce. In divorce cases filed by the spouse who thinks that he/she has been deceived or who believes that he/she has acted against his duty of loyalty, the plaintiff usually resorts to some unlawful methods in terms of obtaining evidence, and as a result, one of the spouses faces various criminal charges in terms of criminal law. Essentially, two aspects of this issue need to be resolved. The first of these is whether the spouse who secretly obtained data or message records can be held responsible for the crime of violating the confidentiality of communication, and the other dimension is whether the use of these evidences in the civil court that hears the divorce case is against the law. The subject of this article is both whether such evidence obtained in divorce cases is against the law and whether the use of such evidence will constitute a crime in terms of criminal law. The article will also focus on the question of whether the existing regulations and the solutions in practice conflict or not by discussing whether a legal regulation is required in such a situation. While we trying to find answers to these questions in our study, we will also evaluate the judicial jurisprudence on this issue.

Anahtar Kelimeler

Divorce Case, Unlawful Evidence, Crime of Violating the Confidentiality of Communication

Destekleyen Kurum

İnönü Üniversitesi BAP Koordinasyon Birimi

Proje Numarası

2469

Haberleşmenin Gizliliğini İhlal Suçu Bakımından Whatsapp Kayıtlarının Boşanma Davasında Delil Olarak Kullanılması

Öz

Evlilik birliğinin bozulması durumunda eşlerin birbirinden ayrılması ve boşanması ihtimali gündeme gelir. Boşanma davası sürecinde çeşitli boşanma sebeplerine bağlı olarak tarafların, kendi taleplerinin karşılanması amacıyla iddialarını ispatlamaya yönelik birçok delil getirmesi mümkündür. Bu süreçte, boşanma sebebini ispat amacıyla getirilen delillerin elde edilmesi çoğu zaman kolay olmamaktadır. Aldatıldığını düşünen ya da sadakat yükümlülüğüne aykırı davranıldığı kanaatinde olan eşin açtığı boşanma davalarında genellikle davacı taraf, delil elde etme yöntemleri açısından birtakım hukuka aykırı yöntemlere başvurmakta ve sonucunda ceza hukuku bakımından çeşitli suç isnatlarıyla karşı karşıya kalmaktadır. Esasen bu meselenin çözüme kavuşturulması gereken iki yönü vardır: Bunlardan ilki gizlice elde ettiği verileri veya mesaj kayıtlarını sunan eşin haberleşmenin gizliliğini ihlal suçundan sorumlu tutulup tutulamayacağı meselesidir. Diğer boyutu ise boşanma davasını gören hukuk mahkemesinde bu delillerin kullanılmasının hukuka aykırı olup olmadığı meselesidir. Bu makalenin konusu, boşanma davalarında elde edilen bu delillerin hem hukuka aykırı olup olmadığı hem de bu delillerin kullanılmasının ceza hukuku açısından suç oluşturup oluşturmadığıdır. Makalede ayrıca böyle bir durumda yasal bir düzenlemeye ihtiyaç olup olmadığı tartışılarak mevcut düzenlemeler ile pratikteki çözümlerin çelişip çelişmediği sorusu üzerinde durulacaktır. Çalışmamızda bu sorunlara çözüm üretilmeye çalışılmış ve konuya ilişkin yargı kararları değerlendirilmiştir.

Anahtar Kelimeler

Boşanma Davası, Hukuka Aykırı Delil, Haberleşmenin Gizliliğini İhlal Suçu.

Destekleyen Kurum

İnönü Üniversitesi BAP Koordinasyon Birimi

Proje Numarası

2469

Kaynakça

• AKBULUT, B. (2023). Ceza Hukuku Genel Hükümler (10. b.). Ankara.
• AKINTÜRK, T. (2008). Türk Medeni Hukuku Aile Hukuku (11 b., II. Cilt). İstanbul.
• AKİL, C. (2012). “Yargıtay Kararları Işığında Medeni Yargılama Hukukunda Hukuka Aykırı Biçimde Elde Edilmiş Delillerin Değerlendirilip Değerlendirilemeyeceği Meselesi”. AÜHFD, 61(4), 1223-1270.
• AKTAŞ, B. (2017). Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi ve Yargıtay Kararları Açısından Özel Hayatın Gizliliğini İhlal Suçu. İstanbul.
• AKYÜREK, G. (2021). Özel Hayatın Gizliliğini İhlal Suçu (3. b.). Ankara.
• AKYÜREK, G. (2012). “Ceza Yargılamasında Hukuka Aykırı Delillerin Değerlendirilmesi Sorunu”. TBB Dergisi, (101), 61-82.
• ALAGONYA, Y., YILDIRIM, K., YILDIRIM, D. (2006). Medeni Usul Hukuku Esasları (6. b.). Ankara.
• ALDEMİR, H. (2022). Özel Hayata ve Hayatın Gizli Alanına Karşı Suçların Soruşturulması ve Kovuşturulmasında Dikkat Edilecek Hususlar. Ankara.
• ALTUNKAŞ, A. (2006). Hukuka Aykırı Delil Teorisi Işığında İfade Alma ve Sorgu. (Yüksek Lisans Tezi). İstanbul Bilgi Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
• ARAS, B. (2016), “Sadakat Yükümlülüğünün İhlal Edilmesi Halinde Eşin ve Üçüncü Kişinin Manevi Tazminat Sorumluluğu”. Terazi Hukuk Dergisi, 11(116), 14-23.
• ARTUK, M. E., GÖKCEN, A., ALŞAHİN, M. E., ÇAKIR, K. (2022). Ceza Hukuku Genel Hükümler (16. b.). Ankara.
• BADUR, E., TURAN BAŞARA, G. (2016). “Aile Hukukunda Sadakat Yükümlülüğü ve İhlalinden Kaynaklanan Manevi Tazminat İstemi”. AÜHFD, 65(1), 101-136.
• BAŞALP, N. (2014). “Aile İçi Şiddet ve Özel Hukuk Yaptırımları”. Marmara Üniversitesi Hukuk Fakültesi Hukuk Araştırmaları Dergisi, 20(3), 206-246.
• BİRTEK, F. (2012). Haberleşmenin Gizliliğini İhlal Suçları (TCK m. 132). Ankara.
• BOSTANCI BOZBAYINDIR, G. (2019), “Karşılaştırmalı Hukukta Delil Değerlendirme Yasakları”. Terazi Hukuk Dergisi, 14(157), 1746-1765.
• BOSTANCI BOZBAYINDIR, G. (2019). “Türk Ceza Muhakemesi Hukukunda Delil Değerlendirme Yasağı”. Terazi Hukuk Dergisi, 14(158), 1926-1937.
• BUDAK, A., VAROL K. (2019). Medeni Usul Hukuku (3. b.). Ankara.
• CENTEL, N., ZAFER H. (2020). Ceza Muhakemesi Hukuku (17. b.). İstanbul.
• ÇAKIR, H., TOPÇU H. (2005). “Bir İletişim Dili Olarak İnternet”. EÜSBED, 1(19), 71-96.
• DEMİRCİOĞLU, H. R. (2016). “Aldatılan Eş Tarafından Üçüncü Kişiye Yöneltilen Manevi Tazminat Taleplerinde Hukuka Aykırılık Unsuru”. AÜHFD, 65(3), 687-722.
• DÖNMEZER, S., ERMAN S. (1997). Nazari ve Tatbiki Ceza Hukuku (10. b., Cilt II). İstanbul.
• GERAY, H. (2002). İletişim ve Teknoloji. Ankara.
• GÖKCEN, A., BALCI, M., ALŞAHİN, M. E., ÇAKIR, K., (2022). Ceza Muhakemesi Hukuku (6. b.). Ankara.
• GÖKPINAR, M. (2011). Disiplin Hukukunda Yasak Hukuka Aykırı Deliller (1. b.). İstanbul.
• GÜNEY, Z. (2006). Etkileşimli Reklam Planlama ve Yaratım Süreci. (Yüksek Lisans Tezi). Marmara Üniversitesi SBE. İstanbul.
• HAFIZOĞULLARI, Z., ÖZEN M. (2016). Türk Ceza Hukuku Özel Hükümler-Kişilere Karşı Suçlar (5. b). Ankara.
• KALINOĞLU, D. (2022). “Haberleşmenin Gizliliğini İhlal Suçları”. Suç ve Ceza Dergisi, 15(1), 135-193.
• KARAGÜLMEZ, A. (2014). Bilişim Suçları ve Soruşturma - Kovuşturma Evreleri (5. b.). Ankara.
• KIZILARSLAN, D. (2019). Haberleşmenin Gizliliğini İhlal Suçları. (Yüksek Lisans Tezi). İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
• KOCA, M., ÜZÜLMEZ İ. (2022). Türk Ceza Hukuku Özel Hükümler (8. b.). Ankara.
• KOCA, M. (2010). “Haberleşmenin, Konuşmanın ve Özel Hayatın Gizliliğini İhlal Suçu”. Ceza Hukukunun Güncel Sorunları Kolokyumu. Erzurum.
• KOCA, M. (2000). “Ceza Muhakemesinde Hukuka Aykırı Delilleri Değerlendirme Yasağı”. AÜEHFD, IV(1-2), 105-146.
• KOCA, M. (2006). “Ceza Muhakemesi Hukukunda Deliller”. Ceza Hukuku Dergisi, 1 (2), 207-225.
• KÖPRÜLÜ̈, B., KANETİ S. (1989). Aile Hukuku. İstanbul: İstanbul Bilgi Üniversitesi Hukuk Fakültesi Yayınları.
• KURU, B., ARSLAN R., EJDER Y. (2011). Medeni Usul Hukuku (22. b.). Ankara.
• OKAY, S. (1954). “Haberleşme Hürriyetine Karşı İşlenen Suçlar”. Adalet Dergisi (7), 849-862.
• ÖZBEK, V. Ö., DOĞAN K., BACAKSIZ P. (2022). Türk Ceza Hukuku Özel Hükümler (Ceza Özel). (17. b.). Ankara.
• ÖZGENÇ, İ. (2022). Ceza Hukuku Genel Hükümler. (18. b.). Ankara.
• ÖZKUL, F. (2017), “Ceza Yargılamasında Hukuka Aykırı Şekilde Elde Edilen Delillerin Değerlendirilmesi Sorunu”. Uyuşmazlık Mahkemesi Dergisi, (9), 397-425.
• PEKCANITEZ, H., ÖZEKES M, AKKAN M, TAŞ KORKMAZ, H. (2017). Medeni Usul Hukuku (15. b., Cilt 2). İstanbul.
• SARI FİDAN, Ö. (2022). “Yargıtay Kararları Işığında Boşanma Davası Açıldıktan Sonra Eşlerin Sadakat Yükümlülüğünün Değerlendirilmesi”. ASBÜHFD, 4 (2), 1275-1311.
• SEROZAN, R. (1977). “Kişilik Hakkının Korunması ile İlgili Bazı Düşünceler”. İstanbul Üniversitesi Mukayeseli Hukuk Araştırmaları Dergisi, 11 (14), 93-112.
• SOYASLAN, D. (2003). “Hukuka Aykırı Deliller”. AÜEHFD, VII (3-4), 9-26.
• SOYER GÜLEÇ, S. (2008). “Türk Ceza Kanununda Haksızlık Yanılgısı”. DEÜHFD, 10 (1), 59-91.
• ŞAHİN, C., GÖKTÜRK N. (2023). Ceza Muhakemesi Hukuku (14. b.). Ankara.
• ŞEN, E. (2005). “5237 Sayılı Türk Ceza Kanunu’nda Özel Hayata Karşı Suçlar”. İBD, 79(3), 707-720.
• ŞENOL, C. (2015). Teori ve Uygulamada Ceza Muhakemesinde Hukuka Aykırı Delillerin Kullanılması ve Değerlendirilmesi Yasağı, Türk Hukuku-İngiliz-Amerikan-Alman Hukuku-Avrupa İnsan Hakları Mahkemesinin Yaklaşımı, Yargı Uygulamaları. https://www.lexpera.com.tr/literatur/kitaplar/teori-ve-uygulamada-ceza-muhakemesinde-hukuka-aykiri-delillerin-kullanilmasi-ve-degerlendirilmesi-8/1, ISBN: 9786051523040.
• TANER, F. G., ÖNTAN, Y. (2016). “CMK’nın 119/4 Maddesi Uyarınca Adli Aramada Bulundurulması Gereken Tanıklar Konusunda İçtihatta Dönüşüm”. AÜHFD, 65(4), 2445-2469.
• TAŞKIN, Ş. C. (2010). “Haberleşmenin Gizliliğini İhlal Suçu”. TBB Dergisi, (90), 213-247.
• TEKİNAY, S, S. (1990). Türk Aile Hukuku. İstanbul.
• TEZCAN, D. (2013). “Özel Hayatın Gizliliğini İhlal ve Kişisel Verilerin Kaydedilmesi Suçu ile İlgili Bazı Gözlemler”. İÜHFM, LXXI (1), 1159 – 1164.
• TEZCAN, D., ERDEM M. R., ÖNOK, R. M. (2023). Teorik ve Pratik Ceza Özel Hukuku (21. b.). Ankara.
• ÜNVER, Y., HAKERİ, H. (2022). Ceza Muhakemesi Hukuku (19. b.). Ankara.
• ÜZELTÜRK, S. T. (2008). “Özel Hayatın Korunmasına İlişkin Başlıca Sorunlar”. GSÜHFD, 7 (1), 95-130.
• YAPRAKLI, T. Ş., ŞAFAK, A. (2017). “Mobil Anlık Mesajlaşma Servislerinin Kullanimi Üzerinde Etkili Faktörlerin İncelenmesi: Ardahan Üniversitesi Öğrencileri Üzerinde Bir Saha Araştirmasi”. Marmara Üniversitesi Öneri Dergisi, 12 (48), 199-216.
• YAŞAR, O., GÖKCAN H. T., ARTUÇ, M. (2014). Yorumlu-Uygulamalı Türk Ceza Hukuku (2. b., Cilt III). Ankara.
• YAYLAK, C. (2018). İdari Yargılama Usulünde Hukuka Aykırı Delillerin Değerlendirilmesi (1. b.). İstanbul.
• YAZICI, T. (2015). “Kişilerarası İletişimde Anlık Mesajlaşma Uygulamalarının Yeri: WhatsApp Uygulaması ile İlgili Üniversite Öğrencileri Üzerine Bir İnceleme”. International Journal of Sciences and Education Research, 1 (4), 1102-1119.
• YENİSEY, F., NUHOĞLU, A. (2023), Ceza Muhakemesi Hukuku (11. b.). Ankara.
• YILMAZ, H. (2002). “Haberleşme Hürriyetinin Engellenmesi ve Ceza Hukuku”. Yargıtay Dergisi, 28(3), 303-322.
• YOKUŞ SEVÜK, H. (2008). “Haberleşmenin Gizliliğini İhlal Suçu”. DÜHFD, 12-13(16-17-18-19), 159-195.
• YOKUŞ SEVÜK, H. (2008). “Haberleşme Hakkının Kullanımının Türk Ceza Kanunu Hükümleri ile Korunması”. DÜHFD, 12-13(16-17-18-19), 197-227.
• YURTCAN, E. (2016). Yargıtay Kararları Işığında Özel Hayata ve Hayatın Gizli Alanına Karşı Suçlar. Ankara.
• ZAFER, H. (2010). Özel Hayatın ve Hayatın Gizli Alanının Ceza Hukukuyla Korunması. İstanbul: Beta Yayınevi.
• ZEVKLİLER, A., ACABEY M. B., GÖKYAYLA, K. E. (2000). Medeni Hukuk (6. b.). Ankara: Seçkin Yayıncılık.