DOĞA TARİHİ MÜZELERİNİN EĞİTİMDEKİ ROLÜ

Yıl 2014, Sayı: 40, 0 - 0, 20.06.2015

RUKİYE Dilli

Öz

Appreciation of the past requires a thorough knowledge and understanding of the history of life. People continuously search for evidence from the past which facilitates the studies related to natural history. During the 19th century and the beginning of the 20th century, especially economically developed countries pioneered the establishment of their natural history museums. Despite the unprecedented historical and cultural heritage, and rich flora and fauna Anatolia is well-known worldwide, the natural history museums inTurkey fell far behind those in developed countries in terms of both quantity and quality. Besides the educational effects natural history museums have on the societies, they also have a significant role in providing material and literature to the researchers. Among the prominent aims of the natural history museums are to do research and provide education in the field of natural history, to exhibit natural finds through real objects and contemporary examples, and instil affection towards nature in large masses of people and students of all grade levels. Natural history museums, in line with these aims, have an important role in carrying societies further by their educational, infusing, and civilizing powers

Anahtar Kelimeler

Museum, Natural History Museums, Education, Museum Education

DOĞA TARİHİ MÜZELERİNİN EĞİTİMDEKİ ROLÜ

Öz

Geçmişimizi kavrayabilmek için yaşam tarihimizi çok iyi bilmek ve değer vermek gerekmektedir. Doğa tarihi ile ilgili çalışmaların sürekli artması insanların geçmişlerine ait kanıtları araştırmasından kaynaklanmaktadır. 19. yüzyıl süresince ve 20. yüzyıl başlarında özellikle ekonomik olarak güçlü ülkeler doğa tarihi müzelerinin kuruluşunda öncülük etmişlerdir. Ancak, Anadolu tarihsel ve kültürel açıdan son derece zengin olmasına ve kendine özel fauna ve florasıyla dünyada bilinmesine karşın, Türkiye’de doğa tarihi müzeleri nitelik ve nicelikleri açısından gelişmiş ülkelerin gerisinde kaldığı görülmektedir. Ayrıca günümüzde (egemen ve uygar) ülkelerin bilimsel ve kültürel simgelerinden biri olan doğa tarihi müzelerinin toplum üzerindeki eğitici ve öğretici işlevleri yanında araştırıcılara materyal ve literatür sağlanması açısından da rolleri büyüktür. Doğa tarihi konularında araştırma ve eğitim yapmak, geniş halk kitlelerine ve her düzey öğretim kurumlarındaki öğrencilere doğayı gerçekleriyle ve doğa buluntularını güncel örneklerle sergileyip tanıtmak ve bu yolla doğa sevgisini aşılamak doğa tarihi müzelerinin belirgin amaçlarındandır. Bu amaçlar doğrultusunda doğa tarihi müzeleri, öğretici, benimsetici ve uygarlaştırıcı güçleri sayesinde toplumları daha ileriye taşıma konusunda önemli bir yere sahiptir

Anahtar Kelimeler

-

Kaynakça

• Altunbaş ve Özdemir. (2012). “Çağdaş Müzecilik Anlayışı ve Ülkemizde Müzeler”. Ankara: Kültür ve Turizm Bakanlığı.
• Alpagut, B. (2007). “Türkiye’de Doğa Tarihi Araştırmalarının Örgütlenmesi”. 1.Ulusal Doğa Tarihi Kongresi, Ankara:
• TÜBİTAK ve Kırsal Çevre. Artut, K. (2009). Sanat Eğitimi Kuramları ve Yöntemleri. Ankara: Anı.
• Atagök, T. (1999). Çağdaş Müzeciliğin Anlamı, İstanbul: Lami Sanat.
• Buyurgan, S. ve Mercin, L. (2005). Görsel Sanatlar Eğitiminde Müze Eğitimi ve Uygulamaları. Ankara: Görsel Sanatlar Eğitimi Derneği.
• Buyurgan, S. ve Buyurgan, U. (2012). Sanat Eğitimi ve Öğretimi ( 3. Baskı). Ankara: Pegem.
• Çavuş, R., Topsakal, U.Ü. ve Kaplan Öztuna. A. (2013). “İnformal Öğrenme Ortamlarının Çevre Bilinci Kazandırmasına İlişkin
• Öğretmen Görüşleri: Kocaeli Bilgievleri Örneği”. Pegem Eğitim ve Öğretim Dergisi, 3 (1), 15-26. Çetin, Y. (2002). “Çağdaş Eğitimde Müze Eğitiminin Rolü ve Önemi”. Atatürk Üniversitesi Güzel Sanatlar Enstitüsü Dergisi, 58, 57
• Çolak, K. (2008). “Mısır’ın Fransızlar Tarafından İşgali ve Tahliyesi (1798-1801)”. SAÜ Fen Edebiyat Dergisi II, 141-183.
• Demirsoy, A. (1996). “Uygarlık Yolunda Önemli Bir Adım; Doğa Tarihi Müzeleri”. Bilim ve Teknik Dergisi, 346, 64-69.
• Etike, S. (2000). “Müze Eğitimi”. Öğretmen Dünyası Dergisi, 244, 31.
• Gartenhaus, A. R. (2000). Yaratıcı Düşünme ve Müzeler. (Çev. Ruhiser Mergenci ve Bekir Onur). Ankara: Ankara Üniversitesi
• Çocuk Kültürü Araştırma ve Uygulama Merkezi. Gerçek, F. (1999). Türk Müzeciliği. Ankara: T.C. Kültür Bakanlığı.
• Hooper-Greeenhill, E. (1999). Müze ve Galeri Eğitimi (Çev. Meltem Örge Evren-Emine Gül Kapçı), Ankara: Ankara
• Üniversitesi Çocuk Kültürü Araştırma ve Uygulama Merkezi. İnan, N. (2008). “Jeolojik Miras ve Doğa Tarihi Müzeleri”. Bilim ve Teknik Dergisi, 493, 80-84.
• İslamoğlu, Y. (2008). “Doğa Tarihi Müzeciliği Kavramının Avrupa’da ki Yeri, Tarihsel Gelişim Süreci ve Türkiye İçin Model
• Olabilecek Müze Örnekleri”. 2. Ulusal Doğa Tarihi Kongresi, Ankara: TÜBİTAK ve Kırsal Çevre, 169-182. İslamoğlu, Y. (2012). “Kemaliye Prof. Dr. Ali Demirsoy Doğa Tarihi Müzesi”. Popüler Bilim Dergisi, 36, 36-40.
• Kaptan, E. (1993). “MTA Tabiat Tarihi Müzesi ve Türkiye Madencilik Tarihi Seksiyonu”, 46. Türkiye Jeoloji Kurultayı 1993
• Bildiri Özleri, Ankara: MTA. Karataş, A. (2011). “Çevre Bilincinin Geliştirilmesinde Doğa Tarihi Müzelerinin Rolü”. Akademik Bakış Uluslararası Hakemli
• Sosyal Bilimler E-Dergisi. Kaya, T. (2007). “Doğa Tarihi Müzelerinin Türkiye’deki Konumu”. 1. Ulusal Doğa Tarihi Kongresi, Ankara: TÜBİTAK ve Kırsal Çevre.
• Keser, N. (2005). “Sanat Sözlüğü”. Ütopya.
• Mclean, F. (1996) Marketing the Museum. Part 1, London: Routledge.
• Mutlu, A. (2007). “Doğa Tarihinde Biyokültürel Evrimin Ekolojik Sonuçları ve Doğanın Geleceği İçin Biyokültürel Anlayış”. 1.
• Ulusal Doğa Tarihi Kongresi, Ankara: TÜBİTAK ve Kırsal Çevre. Oğuz, D., Çakcı, I. ve Kavas, S. (2011). “Yüksek Öğretimde Öğrencilerin Çevre Bilinci”. SDÜ Orman Fakültesi Dergisi. 12, 34- 39
• Onur, B. (1999). Müze Eğitimi ve Kültürel Kimlik- Sunuş Bölümü. Ankara: Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Müze
• Eğitimi Anabilim Dalı. Onur, B. (2002). “Müze Eğitimi: Temel İlkeler ve Politikalar. Müze Eğitimi Semineri I - Akdeniz Bölgesi Müzeleri”. Antalya:
• Suna İnan Kıraç Akdeniz Medeniyetleri Araştırma Enstitüsü. Oruç, S. ve Altın, B. N. (2008). “Müze Eğitimi ve Yaratıcı Drama”. Cumhuriyet Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi. 125-141.
• Özsoy, V. (2008). Görsel Sanatlar Eğitimi Makaleler. Kayseri: Erciyes Üniversitesi.
• Riviere, H. G. (1962). Müzelerin Eğitimdeki Rolü Hakkında UNESCO Bölge Semineri (Çev. Selma İnal). İstanbul: İstanbul Matbaası.
• San, İ. (1998). “Müze Eğitbilimi Nasıl Gelişti?”. Milliyet Sanat Dergisi. 15 Kasım, 444.
• San, İ. (2007). Eğitim ve Müze Semineri. Ankara: Kök.
• San, İ. (2012). Çocuk Müzeleri ve Yaratıcı Drama. Ankara: Naturel.
• Seidel, S. ve Hudson, K. (1999). Müze Eğitimi ve Kültürel Kimlik (Çev. Bahri Ata). Ankara: Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimle Enstitüsü.
• Sözen, M. ve Tanyeli, U. (1987). Sanat Kavram ve Terimleri Sözlüğü. İstanbul: Remzi.
• Süzen, H.N. (2005). İlköğretim Okullarında Görevli Yöneticilerin ve Resim-İş Öğretmenlerinin Müze ve Sanat Galerilerini
• Görsel Sanatlar (Resim-İş) Eğitimi Amaçlı Kullanılmasına İlişkin Görüşleri (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi), Ankara: Gazi Üniversitesi. Şahan, M. (2005). “Müze ve Eğitim”. Türk Eğitim Bilimleri Dergisi, 3, 4.
• Şengör, A.M.C. (2004). Yaşamın Evrimi Fikrinin Darwin Döneminin Sonuna Kadarki Kısa Tarihi. Bilim-Kültür Kitapları Dizisi, 1, 190, İstanbul: İTÜ
• Üçüncü Uluslararası Tarih Kongresi (2000). Tarih Yazımı ve Müzecilikte Yeni Yaklaşımlar: Küreselleşme ve Yerelleşme.
• İstanbul: Türkiye Ekonomik ve Toplumsal Tarih Vakfı. http://woostergeologists.scotblogs.wooster.edu (20.06.2013) http://saridefterler.blogspot.com/2007/08/fosil-tarihi-keşifler-ve-avcılar (20.06.2013) http://tr.wikipedia.org/wiki/Paleontoloji_tarihi (20.06.2013)