BİR İLETİŞİM FORMU OLARAK DANSIN FİLM ANLATISINA ETKİSİ: “CHICAGO ÖRNEĞİ”

Yıl 2017, Cilt: 5 Sayı: 2, 1045 - 1072, 29.09.2017

Serdar Öztürk , Gamze Yılmaz Güntay

https://doi.org/10.19145/e-gifder.330850

Öz

Etkili bir söylem biçimi olan “sanat”,
türlerine özgün nitelikleriyle ortaya konulan eserin alımlayıcılarıyla kurduğu
iletişimde, duygulara dokunan bir yapıyla inşa edilmektedir. Dans, diğer pek
çok sanat türü gibi yüzyıllardır insan duygu ve düşüncelerini ortaya koyarken
kültürel kodlarla biçimlendirilmiş olsa da yerleşik fikirleri kırılmaya
uğratarak bireysel ve toplumsal bakışa yeni perspektifler açmıştır. Tıpkı
sinema filmlerinde izleyenin taşındığı yeni evrenlerin aşina olmadığımız anlatılarının,
biçimlendirilmiş görme ve algılama formlarımızı sekteye uğratarak kalıplaşmış
doğrularımızı sorgulamaya yönlendirdiği gibi. Dansın ortaya koyduğu anlamı farklı
sinematografik tercihlerle netleştiren ya da genişleten sinemada görünürleşen
bu özgün dil, güçlü bir iletişim aracı haline gelmektedir. Başka bir ifadeyle,
bu iki sanat formu bir arada kullanıldığında üst bir dil oluşturularak insan zihnine, duygularıyla dokunan çok daha etkili bir iletişim yolu
oluşmaktadır. Bu makalede sosyolojik çözümleme yöntemi kullanılarak “Chicago”
(2002) filmi üzerinden müzikal filmlerin dans sekanslarında ortaya konulan
söylem incelenmiş ve koreografi bütününde oluşturulan anlam üzerinde
durulmuştur. Bu sekanslardaki sinematografik yapının seyirciyle kurulan
iletişimde, ortak anlam inşa etme amacına yönelik kurgulanışı incelenmiştir. 

Anahtar Kelimeler

Dans, müzikal film, sinematografi, iletişim

THE EFFECT OF DANCE AS COMMUNICATION FROM ON FILM NARRATIVE: “EXAMPLE OF CHICAGO”

Öz

As an effective form of discourse which is “Art”, established with the
original qualities of the types of the work that has emerged with receptive of
communication, are constructed with a structure that touched emotions. Dance,
like many other art forms for many centuries, even it puts human feelings and
thoughts are formed by cultural codes built-in individual and social
perspective, has opened new perspectives on ideas and breaking. Just like in
movies that moved the audience unfamiliar with the new narratives of the
universe, interrupted our formatted form of vision and perception led to
question of us to validate cliché. The meaning of the dance with different
cinematographic choices become apparent or that extends in the movie the
distinctive language is becoming a powerful communication tool. In other words,
a combination of these two art forms by creating a parent language, when used
of the human mind, in touch with emotions is much more effective comprises a
communication path. In this article using the method of sociological analysis
“Chicago” (2002) on film the musical dance sequences of the film examined the
discourse that has emerged and throughout the choreography focuses on the
meaning that is created. In these sequences the cinematographic structure
formed with the audience of communication, common sense for the purpose of
constructing editing is examined. 

Anahtar Kelimeler

Dance, Musical film, Cinematography, communication

Kaynakça

• ARNHEIM, Rudolf (2002). Sanat Olarak Sinema. (R. Ünal, Çev.) Ankara: Öteki Yayınevi. AYKAL, Duygu. (2002). Dans Sanatı, Koreografi ve Dans Eğitimi İlişkileri. M. Evci içinde, Dans Daima... Dans Üzerine Yazılar (s. 51-63). Ankara : Favori Yayınları. BADIOU, Alain (2010). Başka Bir Estetik, Sanatlar İçin Küçük Bir Klavuz. (A. U. Kılıç, Çev.) İstanbul: Metis Yayınları. BATI, Uğur (2004). Meta Estetiği: Kapitalist Toplumlarda Reklamcılık Teorisine Eleştirel Bir Bakış. Kocaeli Üniversitesi İletişim Fakültesi Araştırma Dergisi, 65-81. BLOCH, Ernst (2007). Umut İlkesi Cilt 1. (T. Bora, Çev.) İstanbul: İletişim Yayıncılık. BUTLER, Andrew M. (2011). Film Çalışmaları. (A. Toprak, Çev.) İstanbul: Kalkedon Yayıncılık. BÜKER, Seçil (2010). Sinemada Anlam Yaratmak. İstanbul: Hayalperest. ÇATAY, Zeynep (2008). Beden ve Ben Arasında Dokunan Ağ: Dans/Hareket Terapisi. İstanbul Bilgi Üniversitesi 15. Ulusal Psikoloji Kongresi. İstanbul. ÇIKIGİL, Necla (2002) Modern Dans Hep Vardı. M. Evci içinde, Dans Daima... Dans Üzerine Yazılar (s. 25-49). Ankara : Favori Yayınları. ERDOĞAN, İrfan ve ALEMDAR, Korkmaz (2010). Öteki Kuram, Kitle İletişim Kuram ve Araştırmalarının Tarihsel ve Eleştirel Bir Değerlendirmesi. Ankara: Pozitif Matbaacılık. ERSÜMER, Ayşen Oluk (2013). Klasik Anlatı Sineması. İstanbul: Hayalperest Yayınevi. FOUCAULT, Michel (2012). İktidarın Gözü. İstanbul: Ayrıntı Yayınları. HAYDAROĞLU, Mine (2002). Harekete Geçmek. Sanat Dünyamız Dergisi, Sayı:85, Sayfa: 3. KIRIK, Ali Murat (2012). Sinemada Renk Öğesinin Kullanımı: Renk ve Anlatım İlişkisi. Eğitim Bilimleri ve Sosyal Araştırmalar Dergisi, 71-83. KOLLEKTİF (2014). Bilgi Küpü 21. Yüzyıla Ayak Uydurmak İçin Bilmeniz Gereken Her Şey. İstanbul: NTV Yayınları. LLOYD, Genevieve (1996). Erkek Akıl, Batı Felsefesinde Erkek ve Kadın. (M. Omın, Çev.) İstanbul: Ayrıntı Yayınları. MCMILLEN Geyvan. (2002). Koreografi Üzerine Düşünceler. Sanat Dünyamız Dergisi, 97-99. ÖZEVİN, Banu (2006). Oyun, Dans ve Müzik Dersine İlişkin Motivasyon Ölçeği . Denizli: Pamukkale Üniversitesi Eğitim Fakültesi, Ulusal Müzik Eğitimi Sempozyumu Bildirisi. ÖZTÜRK, Serdar (2012). Mekan ve İktidar, Filmlerle İletişim Mekanlarının Altpolitikası. Ankara: Phoenix Yayınevi. PHILIPS, Dara L. (2006, 12 10). Dansing Through Film Musicals: Narratives in Motion. Presented to the Faculty Liberty University. Lynchburg, VA. STEIMLE, Julia (2010). Stage-Worlds and World-Stages in Hollywood Musicals. Kieler Beiträge zur Filmmusikforschung, 51-65. SUTTON, Damian ve MARTIN David (2013). Yeni Bir Bakışla Deleuze. (Y. B. Murat Özbank, Çev.) Kollektif Kitap. TOPALOĞLU, Hande (2010). Gölgedeki Bedenin İnşa Sürecinde Toplumsalın Etkileri. Alternatif Politika , 251-276. TOTH Zsófia Anna (2007). On the Verge of Reality: Roxie’s Daydreaming as Passage Between Two Realms of Existence in Chicago. University of Szeged , 147-152. VALERY, Paul (2002). Dans Felsefesi. Sanat Dünyamız Dergisi, Sayı: 85. Sayfa: 87-95.