VIOLENCE AND DIGITAL GAMES (EXPERIENCE OF VIOLENCE ON DIGITAL GAMES)

Yıl 2021, Cilt: 9 Sayı: 1, 399 - 424, 31.03.2021

Saniye Vatandaş

https://doi.org/10.19145/e-gifder.820571

Cited By: 4

Öz

Man has always complained and continues to complain of violence. However, what is very significant is that both the perpetrators of violence and those complaining of the existence of violence are human beings. The perpetrator of violence is man and the victim of it is generally man too. Both the one who tries to eliminate violence and the one who adds new dimensions to it every day is also man. Why does it happen like that? Why does man not give up violence, from which he suffers and of which he complains? That is a question whose answer has been sought by the people who are concerned with the issue and by experts because it has an aspect that will justify all answers, but no answer, on its own, manages to express the truth in all dimensi-ons. In the meantime, violence continues by diversifying and intensifying. As a matter of fact, violence has increasingly become a current issue on the agenda of almost everyone, especially children, through digital games and the Internet, especially in the last 20-30 years. Children boast that they ‘killed’, ‘destroyed’, ‘exploded’ so many people and things as the subject of the virtual environment equipped with violence any moment. The change and transformation processes of violence based on the development of internet techno-logy will be examined in this study. In this context, the place of virtual violence, which represents the stage that digital games have reached on the internet technology, in the agenda of everybody, especially children, and the risks brought about by it will be discussed. Because among those who are passionately interested in digital games, acts of physical harm to someone else or oneself and even ending their life have become often heard.

Anahtar Kelimeler

Violence, Digital Game

ŞİDDET VE DİJİTAL OYUNLAR (ŞİDDETİN DİJİTAL OYUNLAR ÜZERİNDEN DENEYİMLENMESİ)

Öz

İnsan hep şiddetten yakındı ve yakınmaya devam ediyor. Fakat son derece manidar olan şey; şiddeti gerçek-leştirenin de şiddetin varlığından yakınanın da insan olması. Şiddetin öznesi de insan, çoğunlukla nesnesi de. Şiddeti yok etmeye çalışan da insan, şiddete her yeni günde yeni boyutlar kazandıran da. Bu niçin böyle oluyor? İnsan acısını yaşadığı ve şikâyetçi olduğu şiddetten neden vaz geçemiyor? Bu, konunun ilgilileri ve uzmanlarınca cevabı aranmış ve aranmaya devam eden bir sorudur. Çünkü her cevabı haklı çıkaracak bir yan var; ancak hiçbir cevap tek başına gerçeği bütün boyutlarıyla ifade etme başarısına sahip değil. Fakat bu arada şiddet çeşitlenerek ve yoğunlaşarak devam ediyor. Hal böyleyken şiddet, özellikle son 20-30 yıldır, gittikçe artan bir yoğunlukla dijital oyunlar ve internet aracılığıyla başta çocuklar olmak üzere, hemen herke-sin daha da yoğun bir şekilde gündeminde yer almaya başladı. Çocuklar her anı şiddet ile donatılmış sanal ortamın öznesi olarak ‘öldürdüklerinin’, ‘imha ettiklerinin’, ‘patlattıklarının’… skoruyla övünür oldular. Bu çalışmada internet teknolojilerinin gelişimine bağlı olarak şiddetin değişim ve dönüşüm süreçleri incelenecek. Bu bağlamda özellikle de dijital oyunların internet teknolojisi üzerinde ulaştıkları aşamayı temsil eden sanal şiddetin her bireyin ve özellikle çocukların gündemindeki yeri ve yol açtığı riskler konu edinilecek. Zira dijital oyunlara tutku düzeyinde ilgili olanlar arasında başkasına veya kendine fiziksel zarar verme ve hatta yaşamını sonlandırma eylemleri sıklıkla işitilir hale gelmiştir.

Anahtar Kelimeler

Şiddet, Dijital Oyun, İnternet

Kaynakça

• ALDRICH, A. (2006). Video Games and Kids: How Video Games Affect Kids and Tips To Help Parents Set Limits. Action Alliance For Children. Http://Www.4children.Org/Files/Articles/92/106hoe.Pdf (03.011.2019).
• ARDIÇ, Ebru (2019). Çevrim İçi Oyun Tehditlerine Karşı Çözüm Önerileri: Mavi Balina Oyunu. Uluslararası Sosyal Bilgilerde Yeni Yaklaşımlar Dergisi. 3(1), s.57-75.
• AYAN, Sezer (2007). Aile İçinde Çocuğa Yönelik Şiddet, (Doktora Tezi). Cumhuriyet Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Sivas.
• BANDURA, Albert; ROSS, Dorothea; ROSS, Sheila (1963). Imitation Of Film-Mediated Agressive Models. Journal Of Abnormal And Social Psychology. (66).
• BARUAH, J. (2017). Blue Whale Challenge And Other 'Games' Of Death. The Economic Times. Https://Economictimes.İndiatimes.Com/Magazines/Panache/Blue-Whale-Challenge-And-Other-Games-Ofdeath/Articleshow/60135835.Cms.(03. 11.2019).
• BERKOWITZ, Leonard (1962). Aggression: A Social Psychological Analysis, Newyork: Mcgraw Hill.
• BOZKURT, Hasan; ŞAHİN, Serkan; ZOROĞLU, Salih. (2016). İnternet Bağımlılığı: Güncel Bir Gözden Geçirme. Journal Of Contemporary Medicine, 6(2), s.1-13.
• CALVERT, Sandra; SIU-LAN, Tan (1994). Impact Of Virtual Reality On Young Adults. Physiological Arousal And Aggressive Thoughts: Interaction Versus Observation. Journal Of Applied Developmental Psychology. 15 (1), p.25-139.
• CARNAGEY, N. L.; ANDERSON, C. A.; BUSHMAN, B. J. (2007). The Effect Of Video Game Violence On Physiological Desensitization To Real-Life Violence. Journal Of Experimental Social Psychology, 43(3), p.489-496.
• COOPER, Joel; DİANE, Mackie (1986). Video Games And Aggression in Children, Journal Of Applied Social Psychology, (16), p.726–744.
• ÇAPLI, Bülent (2002). Medya ve Etik. Ankara: İmge Kitabevi.
• DOMENACH, Jean-Marie (1978). L’ubiquité De La Violence. Revue Internationale Des Sciences Sociales. Paris, 30(4), p.759-767.
• DUBOW, E. F.; MILLER, L. S. (1996). Television Violence Viewing and Aggressive Behavior. (in) T. M. MacBeth (Ed.), Tuning in to Young Viewers: Social Science Perspectives on Television, Sage Publications, p. 117–147.
• ELIAS, Norbert (2002). Uygarlık Süreci. (Çev: E. Ateşman; E. Özbek). İstanbul: İletişim Yayınları.
• ERON, Lefkowitz; HUESMANN, Walter (1980). Adolescent Aggression and Television. Annals of the New York Academy of Sciences, (347).
• FROMM, Erich (1982). Çağımızın Özgürlük Sorunları. (Çev: Bozkurt Güvenç). Ankara: Bayraktar Yayınevi.
• FROMM, Erich (1984). İnsandaki Yıkıcılığın Kökenleri. (Çev. Ş. Alpagut). İstanbul: Payel Yayınları.
• GENTILE, D. A.; Walsh, D. A.; Ellison, P. R.; Fox, M.; Cameron, J. (2004). Media Violence As A Risk Factor For Children: A Longitudinal Study. In American Psychological Society 16th Annual Convention. p.1-20.
• GÖKBERK, Macit (1996). Felsefe Tarihi. İstanbul: Remzi Kitabevi.
• GÜNDÜZ, Ali (2015). İnternet Güvenliği Üzerine 2000-2014 Yılları Arasındaki Çalışmaların Bir İçerik Analizi: Riskler, Risklere Etki Eden Faktörler ve Metodolojik Yönelimler. (Yüksek Lisans Tezi). Atatürk Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Erzurum.
• HANINGER, Kevin; THOMPSON, Kimberly (2004). Content and Ratings of Teen-Rated Video Games. JAMA: Journal of the American Medical Association, 291(7), p. 856–865.
• HEISE, Lori; PITANGUY, Jacqueline; GERMAIN, Adrienne (1994). Wiolence Against Women: The Hidden Health Burden. World Bank Discussion Papers-225. Washington D.C, p.18-23.
• HEPBURN, Mary (1998). The Power of the Electronic Media in The Socialization Of Young Americans: İmplications For Social Studies Education. Social Studies. Mar/Apr 1998, 89(2). Http://Trial.Global.Epnet.Com/ (18.08.2019).
• Hobbes, Thomas (1992). Leviathan, (Çev: S. Lim), İstanbul: Yapı Kredi Yayınları
• HUESMANN, Rowell; MOISE-TITUS, Jessica; PODOLSKI, Cheryl-Lynn; LEONARD D. Eron (2003). Longitudinal Relations Between Children’s Exposure to Tv Violence and Their Aggressive and Violent Behavior in Young Adulthood: 1977–1992. Developmental Psychology. 39(2), p.201–221.
• HUESMANN, Rowell (1982). Television Violence and Aggressive Behavior. US Government Printing Office.
• HUESMANN, Rowell; ERON, Leonard (1984). Intervening Variables in The Tv Violence-Aggression Relation: Evidence From Two Countries. Developmental Psychology, (20). p.17-26.
• KARS, Banu (2010). Şiddet İçerikli Dijital Oyunların Çocuklarda Saldırganlığına Etkisi, (Yüksek Lisans Tezi). Ankara Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
• KELEŞ, Rüstem; ÜNSAL, Artun (1996). Kent ve Siyasal Şiddet: Şiddet. Cogito. Sayı:6-7. Kış-Bahar, İstanbul.
• KIRSH, Steven (1998). Seeing The World Through Mortal Kombat-Colored Glasses: Violent Video Games And Hostile Attribution Bias. Childhood. 5 (2), p.177-184.
• KUNCZIK, Michael (1994). Gewalt Und Medien, Köln: Böhlau.
• KÜÇÜKKURT, Mehmet (1991). Televizyon ve Çocuk. Aile Yazıları. Ankara: T.C. Başbakanlık Aile Araştırma Kurumu Yayınları, (399-404).
• MARX, Karl; ENGELS, Frederich (2000). Felsefe Metinleri, (Çev: K. Somer Vd), Ankara: Sol Yayınları.
• MICHAUD, Yves (1991). Şiddet, (Çev. Cem Muhtaroğlu), İstanbul: İletişim Yayınları.
• MIHAJLOV, Martin; VEJMELKA, Lucija (2017). Internet Addiction: A Review of The First Twenty Years. Psychiatria Danubina. 29(3), p.260-272.
• MULAN, Bob (1999). Consuming Television, Television an its Audence. Oxford: Blackwell Publishers.
• NAIR, P. (2017). The Game Of Death: Blue Whale Challenge İn India. Mainstream Weekly, 55 (37), p.1-5.
• OUTHWAITE, William (2008). Modern Toplumsal Düşünce Sözlüğü. (Çev: M. Pekdemir). İstanbul: İletişim Yayınları.
• PEGI (2017). Http://Www.Pegi.İnfo/En/İndex [Erişim Tarihi: 10.11.2019]
• RICHES, David (1989). Şiddet. (Çev: D. Hattatoğlu), İstanbul: Ayrıntı Yayınevi.
• ROUSSEAU, Jean Jacques (1982). İnsanlar Arasındaki Eşitsizliğin Kaynağı. (Çev: R. N. İleri), İstanbul: Say Yayınları.
• SANDERS, Barry (2017). Öküzün A’sı: Elektronik Çağda Yazılı Kültürün Çöküşü ve Şiddetin Yükselişi. (Çev: Ş. Tahir), İstanbul: Ayrıntı.
• SIGNORIELLI, Nancy (2004), Aging on Television: Messages Relating to Gender, Race, and Occupation in Prime Time, Journal of Broadcasting & Electronic Media 48(2), p.79-301.
• SINGER, Jerome L.; SINGER, Dorothy (1983). Psychologists look at television: Cognitive, developmental, personality, and social policy implications. American Psychologist, 38(7), p.826–834.
• ŞERİTOĞLU, Hasan (2017). Nedir Bu PEGI (Pan European Game Information)?, Teknolugat. Https://Www.Teknolugat.Com/Nedir-Bu-Pegi-Pan-European-Gameinformation, (14.10.2019).
• THOMPSON, KIMBERLY; Haninger, Kevin (2001). Violence in E-rated Video Games. JAMA: Journal of the American Medical Association, 286(5), p.591–598.
• TOKDEMİR, Mehmet; KÜÇÜKER, Hüdaverdi (2000). Çocuk Suçluluğu Ve Medya. Adli Tıp Bülteni. (5)3.
• TUİK (Türkiye İstatistik Kurumu). (2009). Türkiye İstatistik Yıllığı, Ankara: Türkiye İstatistik Kurumu Matbaası.
• ÜNSAL, Artun (1996). Genişletilmiş Bir Şiddet Tipolojisi: Şiddet. Cogito. Sayı:6-7, Kış-Bahar, İstanbul: Yapı Kredi Yayınları, s.29-36.
• VATANDAŞ, Celalettin (2002). Aile ve Şiddet. Afyonkarahisar: Afyon Kocatepe Üniversitesi Yayınları.
• WIEGMAN, O.; KUTTSCHREUTER, M.; BAARDA, B. (1986). Television Viewing Related to Aggressive and Prosocial Behaviour. Netherlands: University Of Twente.
• YILDIZ, Filiz (2018). Ölümcül ‘Mavi Balina’ Oyununun Basında Temsiline Dair Eleştirel Bir Değerlendirme. Erciyes İletişim Dergisi. Temmuz 2018. (5)4, s.557-570.
• ZUCKERMAN, Dina; Singer, Dorothy G.; Singer, Jerome L. (1980). Children's Television Viewing, Racial And Sex‐Role Attitudes 1. Journal Of Applied Social Psychology. 10(4), p.281-294.