Bu makale, Hegel’in Aufhebung kavramını dijital sanat bağlamında ele alarak, yadsıma, koruma ve aşma hareketinin çağdaş üretimlerde nasıl görünür hale geldiğini üç örnek üzerinden çözümler. Nitel bir çoklu vaka deseninde; yakın okuma ile görsel-işitsel analiz yöntemleriyle Refik Anadol’un Machine Hallucinations serisi, Bager Akbay’ın yapay zekâ destekli şiir projesi olan Deniz Yılmaz’ı ve Rafael Lozano-Hemmer’in etkileşimli yerleştirmesi Pulse Room incelenmiştir. Bulgular, veri, algoritma ve sensör temelli süreçlerin bir yandan arşiv/hafıza ve biyometrik girdileri estetik ortamlara aktarıldığını diğer yandan izleyiciyi eş-üretici konumuna taşıyarak sanat eserlerini süreç ve ilişkisellik üzerinden yeniden tanımladığını göstermektedir.Machine Hallucinations, kentsel görsel belleği istatistiksel izler halinde koruyup mimari ölçekli bir akışa yükseltir; Deniz Yılmaz, şiirde niyet ve müelliflik kavrayışlarını algoritmik üretim bağlamında yeniden tartışmaya açar; Pulse Room ise tekil kalp ritimlerini kolektif bir ışık mimarisine dönüştürerek tekillik-evrensellik geçişini deneyimsel kılar. Çalışma, dijital sanatın neomaddesellik, katılımcılık ve arşiv-estetik eksenlerinde Hegelci Aufhebung’u hem duyusal hem kavramsal düzeylerde görünür kıldığını ortaya koyar; küratoryal sunum ve koruma stratejilerine ilişkin uygulanabilir çıkarımlar üretir.
This article examines Hegel’s concept of Aufhebung in the context of digital art and analyzes how its three moments (negation, preservation, and elevation) manifest in contemporary practice. Using a qualitative multi-case design that combines close reading with visual-auditory analysis, the study investigates Refik Anadol’s Machine Hallucinations series, Bager Akbay’s AI-assisted poetry project Deniz Yılmaz, and Rafael Lozano-Hemmer’s interactive installation Pulse Room. The findings indicate that data-, algorithm-, and sensor-based processes translate archives and biometric inputs into aesthetic environments while repositioning the spectator as a co-producer, thereby redefining the artwork through process and relationality. Machine Hallucinations preserves statistical traces of urban visual memory and elevates them into an architectural-scale flow; Deniz Yılmaz reopens debates on intention and authorship in poetry within algorithmic production; Pulse Room transforms singular heartbeats into a collective light architecture, making the passage between singularity and universality experiential. Overall, the study shows that digital art renders Hegelian Aufhebung perceptible at sensuous and conceptual levels and offers practical implications for curatorial presentation and preservation strategies.
aufhebung digital art artificial intelligence neomateriality
| Birincil Dil | Türkçe |
|---|---|
| Konular | Alan Eğitimleri (Diğer) |
| Bölüm | Araştırma Makalesi |
| Yazarlar | |
| Gönderilme Tarihi | 4 Eylül 2025 |
| Kabul Tarihi | 13 Ekim 2025 |
| Yayımlanma Tarihi | 23 Aralık 2025 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2025 Cilt: 1 Sayı: 3 |