Geleneksel Kültür, Medya Müzeciliği ve YouTube

Yıl 2019, Cilt: 25 Sayı: 99, 491 - 500, 01.08.2019

Erol Gülüm

https://doi.org/10.22559/folklor.895

Öz

Siberuzamın maddi kültürel unsurların temsili ve sunumu hususunda da yeni fırsatlar

sunduğunu fark eden araştırmacılar bir kültürel pratik olarak müzeciliği,

bir kültürel kurum olarak müzeyi ve bir kültürel etkinlik biçimi olarak müzesel

iletişimi, ‘medya müzeciliği’ kavramı ekseninde yeniden teorize etmiştir. Bahsi

geçen teori özelinde yürütülen çalışmalarda ise genelde fiziksel mekânın imgelemsel

eşleniği olarak algılanan siberuzamın müzelik içeriklere ilişkin kültürel bilgiyi

tanılayıcı, koruyucu ve sergileyici bir yapıya sahip olup olmadığı ve bu kapsamda

müzesel iletişimi mümkün kılabilecek bağlamlar sunup sunmadığı tartışılmıştır.

Günümüzde de sürmekte olan bu türden tartışmalara medya müzeciliğinin geleneksel

kültürlerin temsili ve sunumuna imkân tanıyan çeşitli sosyal medya platformlarının

müzesel bir alan olarak deneyimlenmesini de açımlayabilecek kadar

geniş bir kavramsal kaplama sahip olduğu iddiasıyla müdâhil olunabilir. İşte bu

makalede her an ve her noktadan erişim, hız, çeşitlilik, bilgi odaklılık, etkileşimsellik

ve katılımcılık vadeden yeni medya teknolojileri ve kültürünün başat sembollerinden

biri olan YouTube’un genellikle sözlü ve bedensel folklorik dışavurumlarda

somutlaşan geleneksel kültürlerin arşivlenmesi, temsili ve sunumuna olanak

tanıyan bir müzesel alan olarak nasıl deneyimlendiği disiplinlerarası bir perspektif

özelinde ve sosyolojik, kültürel ve teknolojik boyutlarıyla tartışılmaktadır.

Anahtar Kelimeler

dijital kültür, folklor, Web 2.0

Kaynakça

• Alivizatou, M. (2006). Museums and intangible heritage: The dynamics of an unconventional relationship, Archaeology, 17, s. 47-57.
• Bakardjieva, M. (2005). The internet society: The internet in everyday life. London: Sage.
• Bird, S.E. (2010). From fan practice to mediated moments: The value of practice theory in the undestanding of media audiences. Theorising media and practice. Ed. B. Bräuchler and J. Postil. USA: Berghahn. s. 85- 104.
• Castells, M. (1996). The rise of the network society. Oxford: Blackwell.
• Couldry, N. (2003). Media rituals: A critical approach. New York: Routledge.
• Drucker P. (1992). The age of discontinuity. New Jersey: Transaction.
• Ellul, J. (2012). Sözün düşüşü (çev. H. Arslan ). İstanbul: Paradigma.
• Fine, E. (1984). The folklore text. Bloomington: Indiana University.
• Floridi, L. (2014). The fourth revolution: How infoshere is reshaping human reality. UK: Oxford University.
• Floridi, L. (2015). Introduction. The onlife manifesto: Being human in a hyperconnected era. Ed. Luciano Floridi. UK: Springer, s. 1-7.
• Garde-Hansen, J. (2011). Media and memory. Edinburgh: Edinburgh University.
• Howard, R. G. (2012). How counterculture helped put the ‘vernacular’ in vernacular webs. Folk culture in the digital age: The emergent dynamics of human interaction. Ed. T. J. Blank. Utah: Utah State University, s. 25-46.
• Johnson, S. (1999). Interface culture: How new technology transforms the way we create & communicate. New York: The Basic Books.
• Jones, S. (1998). CyberSociety 2.0: Revisiting computer-mediated communication and community. London: Sage.
• Kansteiner W. (2002). Finding meaning in memory: A methodological critique of collective memory studies. History and Theory, 41(2), s. 179-197.
• Levy, P. (2001). Cyberculture. Minnepolis: University of Minnesota.
• Manovich, L. (2013). Software takes command. New York: Bloomsbury Academic.
• Navarrete, T. O. - Mackenzie, J. (2016). The museum as information space: Metadata and documentation. Cultural heritage in a changing world. Ed. K. J. Borowiecki, N. Forbes, A. Fresa. Springer Open, s. 111-123.
• Oğuz, M. Ö. (2009) Somut olmayan kültürel miras nedir? Ankara: Geleneksel.
• Ong, W. J. (2012). Sözlü ve yazılı kültür: Sözün teknolojileşmesi (çev. S. Postancıoğlu Banon). İstanbul: Metis.
• Ong, W. J. (1977). Interfaces of word. London: Cornell University.
• Pietrobruno, S. (2013). YouTube and the social archiving of intangible heritage. New Media & Society, 15(8), s. 1259–1276.
• Pietrobruno, S. (2014). Between narratives and lists: Performing digital intangible heritage through global media. International Journal of Heritage Studies, 20(7-8), s. 742-759.
• Russo, A. (2012). The rise of the ‘media museum’: Creating interactive cultural experiences through social media. Hertiage and social media: Understanding heritage in a participatory culture. Ed. E. Giaccardi. London: Routledge, s. 145-157.
• Strangelove, M. (2010). Watching YouTube: Extraordinary videos by ordinary people. Toronto: University of Toronto.
• UNESCO (2003). Charter on the preservation of digital heritage. Erişim: 12.06.2018. http://portal. unesco.org/en/ev.phpurl_id=17721&url_do=do_topic&url_section=201.html
• UNESCO (2017). Guidance note for inventorying intangible cultural heritage. Erişim: 15.08.2018,https://ich.unesco.org/doc/src/Guidance_note_on_inventorying_EN.pdf