Eskişehir İli Tarım İşletmelerinin Sermaye Yapısının İncelenmesi

Yıl 2017, Cilt: 34 Sayı: 1, 57 - 63, 02.05.2017

Mehmet Ünlüer

https://doi.org/10.13002/jafag1057

Cited By: 2

Öz

Üretim faktörlerinden biri olan ve günümüzde önemini giderek artıran sermaye, halk arasında servet ve çoğunlukla para anlamında kullanılırken, ekonomistler doğada serbest biçimde bulunmayan fakat insan tarafından üretilmiş üretim araçları olarak tanımlamaktadır. Tarım işletmelerinde herhangi bir sermayenin yetersizliği ya da fazlalığı, işletmelerin başarılı çalışmalarını olumsuz yönde etkilemektedir. İşletmelerin şekline ve üretimin ağırlık noktasına göre farklılık gösterseler de, genel olarak rasyonel çalışan işletmelerde aktif sermayenin yarısını çiftlik sermayesinin, diğer yarısını işletme sermayesinin oluşturması arzu edilmektedir. Eskişehir’de tarım işletmelerinin sermaye yapılarını belirlemek amacıyla yapılan bu çalışmada 117 işletme incelenmiş aktif sermayenin işletmeler ortalamasında % 68,81’ini çiftlik sermayesinin, % 31,19’unu işletme sermayesinin oluşturduğu belirlenmiştir. Aktif sermayenin % 48,55’i toprak sermayesi, % 16,80’i bina sermayesi, % 15,21’i alet ve makine sermayesi ve
% 10,81’i hayvan sermayesinden oluşmaktadır. İşletmeler genelinde sermayenin % 88,27’si öz sermayeden,
% 11,73’ü ise yabancı sermayeden meydana gelmektedir.

Anahtar Kelimeler

Sermaye, tarım, tarım işletmeleri, Eskişehir

Kaynakça

• Açıl AF, Demirci R (1984). Tarım ekonomisi dersleri, Ankara Üniversitesi Ziraat Fakültesi Yayınları, Ankara.
• Aksoyak Ş (2004). Konya ili Sarayönü ilçesi tarım işletmelerinin ekonomik analizi ve planlanması, Doktora Tezi, A.Ü. Fen Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
• Artukoğlu MM (1993). Tarımsal kredinin tarım sektörünün gelişmesindeki önemi ve Manisa Merkez ilçe tarım işletmelerinde tarımsal kredi kullanımının analizi. Ege Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü Tarım Ekonomisi ABD, İzmir
• Bülbül M (1973). Adana Ovası tarım işletmelerinin ekonomik yapısı finansman ve kredi sorunları, Gıda Tarım ve Hayvancılık Bakanlığı Yayınları, Ankara.
• Bülbül M (1979). Bafra ilçesi tütün işletmelerinin ekonomik yapısı yatırım ve cari harcamaların dağılımı ve bunların gelir üzerine etkisi, A.Ü.Z.F Yayın No: 710, Ankara.
• Bülbül M (2006). Tarımsal işletmelerin finansmanı, A.Ü. Basımevi, Ankara.
• Ceyhan V (1994). Samsun ili Çarşamba ilçesinde pazara yönelik sebzeciliğe yer veren tarım işletmelerinin ekonomik analizi, A.Ü Fen Bilimleri Enstitüsü, Ankara Coşkun S (2004).
• Çiçek A (1994). Tokat ilinde seçilmiş bir yöredeki tarım işletmelerinin sermaye bileşimi ve kredi kullanımı üzerine bir araştırma, GOP Ziraat Fakültesi Dergisi, Sayı 11, s 17-29.
• Engiz MA (2007). Türkiye’de patates tohumluğu üretiminin ekonomik yönden değerlendirilmesi Nevşehir örneği. Ankara Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü Tarım Ekonomisi Bölümü, Ankara.
• Erkuş A (1979). Ankara ili Yenimahalle ilçesinde kontrollü kredi uygulaması yapılan tarım işletmelerinin planlanması üzerine bir araştırma, A.Ü.Z.F Yayınları No:709, Ankara.
• Erkuş A, Bülbül M, Kıral T, Açıl F, Demirci R (1995). Tarım ekonomisi, A.Ü.Z.F Yayınları No: 417, Ders Kitabı:1435, Ankara.
• Güneş E (1999). Bursa ilinde sanayiye yönelik sözleşmeli sebze üreten tarım işletmelerinin ve sebze işleme sanayinin ekonomik analizi. Ankara Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü Tarım Ekonomisi Bölümü, Ankara.
• Güneş E (2004). Tarım işletmelerinde kredi taleplerinin doğrusal programlama yöntemiyle belirlenmesi Kırşehir ili Merkez ilçesi tarım işletmeleri araştırması. Tarımsal Ekonomi Araştırma Enstitüsü Yayınları, Ankara.
• İnan İH (1994). Tarım ekonomisi, Hasat Yayıncılık, III. Baskı, Tekirdağ.
• İnan İH (1998). Tarım ekonomisi ve işletmeciliği, Genişletilmiş 4. Baskı, Avcı Ofset, Tekirdağ.
• Rehber E, Erkuş A (1984). Nevşehir’de patates üreten tarım işletmelerin ekonomik analizi. Ankara Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü Yayın No: TE-1 s.1-18, Ankara.
• Yamane T (1967). Statistics: an introductory analysis. 2nd Edition, Newark OH, USA.