Öz
Trials were conducted to investigate the effects of some agronomic practices on chickpea yield and yield components at Tokat, Sivas and Ankara provinces during 1991 and 1992. ‘Split-split plot design” was used; sowing treatments (drilling, broadcasting), seeding times v- (early, late) and fertilizer application (with and without fertilizer) treatments were performed. Experimental material consisted of one Ascochyta blight sensitive local chickpea population, one tolerant cultivar (Eser 87), and one resistant candidate cultivar (ILC 195/2). Extensive Ascochyta blight infestation was observed at all locations in 1991 and only at Sivas location in 1992. Drilling treatment significantly increased seed yield, plants/m2, and number of seeds/plant in some trials. Significant differences in 100 seed weight were not observed between sowing treatments. Early seeding significantly increased seed yield and number of seeds/plant except second year at Sivas location. Number of plants/m2 was higher in late seeding times of all trials. 100 seed weight increased with late seeding time at the locations and years with disease infestation and with early seeding time at the locations and years with no disease infestation. Although there was a variation in seed yield and seed/plant by years and locations, Ascochyta resistant and tolerant varieties, were still the highest group. 100 seed weight of the varieties ranked in the order of Eser-87, ILC-195/2, population where disease occurred and population, Eser-87, ILC-195/2 where no disease prevailed. There were no differences among plant/m2among of varieties under no disease, but differences under disease. Increase via fertilization in seed yield and seed/plant at all trials, was not statistically significant. Fertilization had effect on 100 seed weight.
Öz
Araştırma, bazı yetiştirme tekniği uygulamalarının nohutta verim ve verim unsurlarına etkisini belirlemek amacıyla, 1991 ve 1992 yıllarında Tokat, Sivas ve Ankara'da yürütülmüştür. “Bölünen-Bölünmüş Parseller” deneme deseninde ekim yöntemleri (mibzer-serpme), ekim zamanlan (erken-geç) ve gübreleme (gübreli-gübresiz) uygulamaları ele alınmış, deneme materyali olarak antraknoza hassas yerel çeşit (populasyon), toleranslı Eser 87 çeşidi ve dayanıklı ILC 195/2 çeşit adayı kullanılmıştır. 1991’de tüm lokasyonlarda, 1992’de Sivas’da yoğun antraknoz epidemisi görülmüştür. Mibzerle ekim; tane verimini, m2’deki bitki ve bitkideki tane sayısını bazı denemelerde önemli düzeyde artınrken, 100 tane ağırlığı bakımından ekim yöntemleri arasmda fark bulunmamıştır. Sivas’taki denemenin ikinci yılı hariç, diğer denemelerde tane verimi ve bitkideki tane sayısı erken ekimlerde; m2’deki bitki sayısı tüm denemelerde geç ekimlerde artmıştır. 100 tane ağırlığı antraknozun etkili olduğu yıl ve yerlerde geç, hastalığın görülmediği denemelerde erken ekimlerde artış göstermiştir. Tane verimi ve bitkideki tane sayısı bakımından lokasyon ve yıla bağlı olarak değişmekle birlikte genelde dayanıklı ve toleranslı çeşitler ilk sırada yer almıştır. 100 tane ağırlığı açısından çeşitler, antraknozun etkili olduğu denemelerde Eser 87, ILC 195/2 ve populasyon; hastalığın görülmediği denemelerde ise populasyon, Eser 87 ve ILC 195/2 şeklinde sıralanmıştır, m2’deki bitki sayısı normal koşullarda çeşitlere göre değişmezken, antraknoz etkisine bağlı olarak önemli farklılık oluşturmuştur. Gübreleme; tüm denemelerde tane verimini ve bitkideki tane sayısını artırmakla birlikte, bu artış bazı denemelerde istatistiki önemli bulunmamıştır. 100 tane ağırlığı ve m2’deki bitki sayısına gübrelemenin etkisi olmamıştır.
Ayrıntılar
| Birincil Dil | Türkçe |
|---|---|
| Bölüm | Araştırma Makaleleri |
| Yazarlar | |
| Yayımlanma Tarihi | 1 Haziran 1995 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 1995 Cilt: 1995 Sayı: 1 |
