Araştırma Makalesi
BibTex RIS Kaynak Göster

شروح ابن دقيق العيد الحدثية ومنهجه في هذه الشروح

Yıl 2018, Sayı: 1, 39 - 71, 31.12.2018

Öz

شروح ابن دقيق العيد الحدثية ومنهجه في هذه الشروح

اعتنى العلماء بمسألة فهم الأحاديث النبوية
فهمًا صحيحًاعلى مدى التاريخ الإسلامي، وعدّوا بذلَ الجهد في هذاالموضوع ضرورة
شرعية؛ لأن الإدراكالسليم للدِّين يكون من خلال فهم مصادره الأساسية بشكل صحيح.
وقد ظهرت كتب شروح الحديث نتيجةهذا الجهد، ولايزال شرح الأحاديثوبيان مضمونها
مهمًّا اليوم، كما كان على امتداد التاريخ.ومنأجل تقديم تفسيرات جديدة صحيحة اليوم
في هذا المجال لا بدّ مندراسةهذا التراث التاريخي، وتحليل محتواه
.

نسعى في هذه الدراسة إلى تقديم أعمال ابن دقيق
العيد، الذي قام بعمل مهمّلفهم وتفسيرأحاديث الأحكام التي تشكّل مصدرًاللأحكام
الشرعية، ونجتهد في دراسة منهجه وتحقيقه؛ لتحديد ما إذا كانت هناك طريقة تفسير
خاصة به. وفي هذه النقطة، عند تحديد الموضوع، فإن قول ابن دقيق العيد إنعلوم
الحديث ليست مسألة حفظ ونقل فقط؛ بل بحاجة إلى الاهتمام بسياق الأحاديث لأجل الفهم
الصحيح لها-شدّ انتباهنا، وكان مفيدًا لنا في اختيار الموضوع
.

لذلك، ناقشنا في دراستنا منهج ابن دقيق العيد
في شرحه أحاديث الأحكام؛بهدف تقديم معلومات كافية ومناسبة عن جهوده، وتحديد ما
تميّزَ بهمن الشرّاح الآخرين، إن وجد، والإجابةِعن هذا السؤال:هل لابن دقيق العيدمنهج
خاص به في شرح أحاديث الأحكام؟... ومن خلال التحقيق في خصوصيته سيظهر تأثيره
فيالشراح المتأخرين
.

استُخدِم تركيب (شرح الحديث) مصطلحًا حديثيًّا،
لبيان معاني الكلمات، وتوضيح المفاهيم المذكورة في الروايات، وتفسير الجمل
والتعبيراتالغامضة، وإعراب الجمل، واستخراج بعض الأحكام والحِكَم من الحديث.
إنّهذا النشاط الذي زُعِم أنّه بدأ مع النبيّ عليه السلام، واستمر مع الصحابة
اتَّخذمنهجيةفي القرن الرابع الهجري (العاشر الميلادي)،واستمر في القرون اللاحقة،
ووصل إلى ذروته في القرن الذي عاش فيه ابن دقيق العيد
.

لابن دقيق العيد ثلاثة شروح للحديث، هي:إحكام
الأحكام، وشرح الإلمام، والإلمام؛أمّا كتابه إحكام الأحكامفشرح لكتاب عبد الغني
المقدسي المسمّى:عمدةالأحكام،وأما كتابه شرح الإلمام فشرح لكتابه المسمّى: الإلمام
في أحاديث الأحكام، وأما كتابه الإلمام فهو جمعٌلطرق الأحاديث المتعلّقة بالأحكام
مع شرحها. وهناك تناسب بين شروح ابن دقيق العيد للأحاديث في هذه المصنّفات
.

إلى جانب اهتمام ابن دقيق العيد بالدلالة
اللفظية، اهتمّبدلالة المفهوم والمعنى والتحليل،ووفقًا لمنهجه، فإنّ دلالة
المفهومإذا كانتقريبة من اليقين، أو كانت يقينية، فإنه يتركالدلالة اللفظية ويهتم
بالمعنى؛ لأنّ الأصل هو المعنى لا اللفظ.وقد استفاد ابن دقيق العيد في شرحه
للأحاديث من علم أصول الفقه،مع استفادته منأمورٍ أخرى،وفي مقدمتها السياق،وسبب
الورود، وجمع الطرق، ولاسيّما السياق، فإن له دورًا مهمًّا في الفهم الصحيح
للأحاديث
.

إنّ ابن دقيق العيد يستخدم السياق قاعدة وطريقة
في الفهم الصحيح للأحاديث، وقد أفاد أن دلالة السياق على المعنى ليس له أيُّ شبهة,
لكنه لم يضع تعريفًا محدّدًا، رغم أنه استعمله كثيرًا في مصنّفاته مثل العلماء
قبله. يقول ابن دقيق العيد إن السياق قاعدة أصولية مهمة، وله ثلاث وظائف، هي:
تحديد غرض المتكلم، وشرح الكلمات المجملة، وتحديد المعنى الذي تُستخدَم له الكلمات
التي لها أكثر من معنى
.

ويستعمل ابن دقيق العيد بدل (سبب الورود)هذا
التركيب(أسباب الحديث)،وكان قد صرح أن (السبب) هو المحدِّد للقصد من الحديث،
وعدَّه من القرائن،ونبَّه على ذلك فقال: "يجب أن يُتنبَّهَ للفرق بين دلالة
السياق، والقرائن الدالة على تخصيص العام، وعلى مراد المتكلم, وبين مجرد ورود
العام على سبب، ولا يجريهما مجرًى واحدًا, فإن مجرد ورود العام على سبب لا يخصصه،
وأما السياق والقرائن فإنها الدالة على المراد، وهي المرشدة إلى بيان المجملات
وتعيين المحتملات"،وقال: "فاضبط هذه القاعدة فإنها مفيدة في مواضع لا
تحصي
".

















وأخيرًا يمكن أن نقول: إن ابن دقيق العيد
استفاد ممّن قبله من شراح الحديث، وكان له تأثير كبير فيمن جاء بعده من العلماء
.

Kaynakça

  • Aydınlı, Abdullah, “İmlâ”, DİA, Ankara, 2000, XXII.
  • Brockelman, Carl, Târîhü’l-edebi’l-‘Arabî (trc. Abdürrahim en-Neccâr), Dâru’l-Meârif, Kahire, 1959.
  • Canlı, Mustafa, Hicri İlk Dört Asırda Hadis Şerhçiliği (Yayınlanmamış Doktora Tezi), Erciyes Ünv. SBE, 1998.
  • Ebû Dâvûd, Süleymân b. Eş’as es-Sicistânî (ö. 275/888), Sünen Ebî Dâvûd, Dâr İbn Hazm, Beyrut 1997, I-V.
  • Efendioğlu, Mehmet, “Şerh”, DİA, Ankara, 2010, XXXVIII.
  • en-Nedvî, Seyyid Süleyman, “Tahkîku ma’ne’s-sünne ve beyânu’l-hâceti ileyhâ” (trc. Mahmut Kavaklıoğlu), Çorum İlahiyat Fakültesi Dergisi, 2002/2.
  • Görmez, Mehmet, Sünnet ve Hadisin Anlaşılması ve Yorumlanmasında Metodoloji Sorunu, TDV, Ankara, 2011.
  • Hatîb el-Bağdâdî, el-Kifâye fî ma’rifeti usûli ilmi’r-rivâye, Dâru’l-hüdâ, Meytgamr, 2003, I-II.
  • İbn Dakîki’l-Îd, Ebü’l-Feth Takiyüddin Ali b. Muhammed (ö. 702/1302), el-İmâm fî Ma'rifeti ehâdîsi'l-ahkâm (thk. Sa’d b. Abdullah Âlü Hümeyyid), Dâru’l-mühakkik, 2000, I-IV.
  • İbn Dakîki’l-Îd, İhkâmu’l-ahkâm şerh Umdeti’l-ahkâm, Dâru İbn Hazm, Beyrut, 2009.
  • İbn Dakîki’l-Îd, Şerhu’l-İlmâm bi-ehâdîsi’l-ahkâm, Dâru Atlas, Riyad, 1997, I-II.
  • İbn Ferhûn, İbrahim b. Ali Burhanüddin el-Ya’murî (ö. 799/1397), ed-Dibâcü’l-müzheb fî ma’rifet ayân ulemâi’l-mezheb, Dâru’t-türâs, Kahire, I-II.
  • İbn Hişâm, Abdullah b. Yusuf, Avdahu’l-mesâlik ilâ Elfiyyeti İbn Mâlik, Dâru’l-fikr, Beyrut, 1993.
  • İbn Mâce, Ebû Abdullah Muhammed b. Yezîd el-Kazvînî (ö. 273/886), Sünen (thk. Nâsirüddin el-Elbânî), Mektebetü’l-meârif, Riyad, 1996.
  • Karacabey, Sâlih, Hattâbî’nin Hadis İlmindeki Yeri, Sır Yayıncılık, Bursa, 2001.
  • Koçyiğit, Talat, Hadis Terimleri Sözlüğü, Rehber Yayıncılık, Ankara, 1992.
  • Nesâî, Ebû Abdurrahmân Ahmed b. Şuayb (ö. 303/), es-Sünenü’l-kübrâ, Müessesetü’r-risâle, Beyrut, 2001, I-XII.
  • Özafşar, Mehmet Emin, Hadisi Yeniden Düşünmek, Ankara Okulu Yayınları, Ankara, 2000.
  • Râzî, Zeynuddîn Muhammed b. Ebî Bekr Ebû Abdullah, Muhtâru’s-sıhâh, el-Mektebetu’l-asriyye, Beyrut, 1999.
  • Sancaklı, Saffet, Begavî ve Şerhü’s-Sünne’deki Şerh Metodu (Yayınlanmamış Doktora Tezi), Uludağ Ünv. SBE, Bursa, 1996.
  • Sancaklı, “Günümüzde Zayıf ve Mevzû Hadislerin Sahîh Hadislerle Karıştırılma Problemi”, DİB İlmî Dergi, Cilt: 7, Sayı: 1, 2001.
  • Semânî, Ebû Sa’d Abdülkerîm b. Muhammed el-Mervezî (ö. 562/1166), Edebü’l-imlâ ve’l-istimlâ, Dâru’l-kütübi’l-ilmiyye, Beyrut, 1981.
  • Şahyar, Ayşe Esra Ağırakça, Zayıf Hadis Rivâyeti, Akdem Yayınları, İstanbul, 2011.
  • Tirmizî, Ebû İsâ Muhammed b. İsâ (ö. 279/892), es-Sünen, Dâru’l-garb el-İslâmî, Beyrut, 1996, I-VI.
  • Türcan, Zişan, Hadis Şerh Geleneği, TDV Yayınları, Ankara, 2011.
  • Uğur, Mücteba, Ansiklopedik Hadis Terimleri Sözlüğü, TDV, Ankara, 1992.
  • Üdfüvî, Ebü’l-Fadl Kemalüddin Cafer b. Saleb eş-Şâfiî (ö. 748/1347) et-Tâliü’s-saîd, el-câmi’ esmâi nücebâi’s-Saîd, Dâru’l-Mısriyye, Kahire, 1966.
  • Ürkmez, Ahmed, Ahlak ekseninde Hadis, TDV, Ankara, 2010.
  • Yıldırım, Selahattin, Ahkâm Hadislerini Yorum Metodu, İbn Dakîki’l-Îd Örneği, Çıra Akademi, İstanbul, 2018.
  • Yıldırım,“İbn Dakîki'l-Îd’e Göre Hadislerin Doğru Anlaşılmasında Siyâkın Rolü”, İnönün Ü. İlahiyat Fültesi Dergisi, Cilt, 7, Sayı, 2, 2016.

Ibn Daqiq Al-Id’s Hadith Commentaries and His Method in These Commentaries

Yıl 2018, Sayı: 1, 39 - 71, 31.12.2018

Öz

Throughout the
history of Islam, scholars emphasized the proper understanding and
interpretation of the hadiths, and at this point they have considered it a
religious duty to make efforts and to engage in the mind process. Hadith commentaries
emerged as the product of such an effort. The purpose of this study is to
introduce the hadith commentaries of Ibn Daqîq al-Îd while examining his
approach and ascertaining whether he had his own method of commentary and
interpretation or not since Ibn Daqîq al-Îd was an important figure in the
history of understanding and interpratating hadith, one of the fundemantal
sources of İslamic law, in proper way. 
In the introduction section, the importance of hadith is discussed and
the historical progress of this effort is given briefly. In the first chapter,
the concept of hadiths related to İslamic ruling was discussed and the place of
the hadiths about İslamic law (ahkâm) in the other narrations was tried to be
determined and definitions of term“Ahadith al-Ahkam”(hadiths which islamic law
derived from) are given. In the second chapter, commentaries of the books
writen by Ibn Daqîq al-Îd were examined in detail. In the third chapter, some
methods he had recourse to, such as siyaq, jamu’t-turuq and sabab-i wurud were
discussed. 

Kaynakça

  • Aydınlı, Abdullah, “İmlâ”, DİA, Ankara, 2000, XXII.
  • Brockelman, Carl, Târîhü’l-edebi’l-‘Arabî (trc. Abdürrahim en-Neccâr), Dâru’l-Meârif, Kahire, 1959.
  • Canlı, Mustafa, Hicri İlk Dört Asırda Hadis Şerhçiliği (Yayınlanmamış Doktora Tezi), Erciyes Ünv. SBE, 1998.
  • Ebû Dâvûd, Süleymân b. Eş’as es-Sicistânî (ö. 275/888), Sünen Ebî Dâvûd, Dâr İbn Hazm, Beyrut 1997, I-V.
  • Efendioğlu, Mehmet, “Şerh”, DİA, Ankara, 2010, XXXVIII.
  • en-Nedvî, Seyyid Süleyman, “Tahkîku ma’ne’s-sünne ve beyânu’l-hâceti ileyhâ” (trc. Mahmut Kavaklıoğlu), Çorum İlahiyat Fakültesi Dergisi, 2002/2.
  • Görmez, Mehmet, Sünnet ve Hadisin Anlaşılması ve Yorumlanmasında Metodoloji Sorunu, TDV, Ankara, 2011.
  • Hatîb el-Bağdâdî, el-Kifâye fî ma’rifeti usûli ilmi’r-rivâye, Dâru’l-hüdâ, Meytgamr, 2003, I-II.
  • İbn Dakîki’l-Îd, Ebü’l-Feth Takiyüddin Ali b. Muhammed (ö. 702/1302), el-İmâm fî Ma'rifeti ehâdîsi'l-ahkâm (thk. Sa’d b. Abdullah Âlü Hümeyyid), Dâru’l-mühakkik, 2000, I-IV.
  • İbn Dakîki’l-Îd, İhkâmu’l-ahkâm şerh Umdeti’l-ahkâm, Dâru İbn Hazm, Beyrut, 2009.
  • İbn Dakîki’l-Îd, Şerhu’l-İlmâm bi-ehâdîsi’l-ahkâm, Dâru Atlas, Riyad, 1997, I-II.
  • İbn Ferhûn, İbrahim b. Ali Burhanüddin el-Ya’murî (ö. 799/1397), ed-Dibâcü’l-müzheb fî ma’rifet ayân ulemâi’l-mezheb, Dâru’t-türâs, Kahire, I-II.
  • İbn Hişâm, Abdullah b. Yusuf, Avdahu’l-mesâlik ilâ Elfiyyeti İbn Mâlik, Dâru’l-fikr, Beyrut, 1993.
  • İbn Mâce, Ebû Abdullah Muhammed b. Yezîd el-Kazvînî (ö. 273/886), Sünen (thk. Nâsirüddin el-Elbânî), Mektebetü’l-meârif, Riyad, 1996.
  • Karacabey, Sâlih, Hattâbî’nin Hadis İlmindeki Yeri, Sır Yayıncılık, Bursa, 2001.
  • Koçyiğit, Talat, Hadis Terimleri Sözlüğü, Rehber Yayıncılık, Ankara, 1992.
  • Nesâî, Ebû Abdurrahmân Ahmed b. Şuayb (ö. 303/), es-Sünenü’l-kübrâ, Müessesetü’r-risâle, Beyrut, 2001, I-XII.
  • Özafşar, Mehmet Emin, Hadisi Yeniden Düşünmek, Ankara Okulu Yayınları, Ankara, 2000.
  • Râzî, Zeynuddîn Muhammed b. Ebî Bekr Ebû Abdullah, Muhtâru’s-sıhâh, el-Mektebetu’l-asriyye, Beyrut, 1999.
  • Sancaklı, Saffet, Begavî ve Şerhü’s-Sünne’deki Şerh Metodu (Yayınlanmamış Doktora Tezi), Uludağ Ünv. SBE, Bursa, 1996.
  • Sancaklı, “Günümüzde Zayıf ve Mevzû Hadislerin Sahîh Hadislerle Karıştırılma Problemi”, DİB İlmî Dergi, Cilt: 7, Sayı: 1, 2001.
  • Semânî, Ebû Sa’d Abdülkerîm b. Muhammed el-Mervezî (ö. 562/1166), Edebü’l-imlâ ve’l-istimlâ, Dâru’l-kütübi’l-ilmiyye, Beyrut, 1981.
  • Şahyar, Ayşe Esra Ağırakça, Zayıf Hadis Rivâyeti, Akdem Yayınları, İstanbul, 2011.
  • Tirmizî, Ebû İsâ Muhammed b. İsâ (ö. 279/892), es-Sünen, Dâru’l-garb el-İslâmî, Beyrut, 1996, I-VI.
  • Türcan, Zişan, Hadis Şerh Geleneği, TDV Yayınları, Ankara, 2011.
  • Uğur, Mücteba, Ansiklopedik Hadis Terimleri Sözlüğü, TDV, Ankara, 1992.
  • Üdfüvî, Ebü’l-Fadl Kemalüddin Cafer b. Saleb eş-Şâfiî (ö. 748/1347) et-Tâliü’s-saîd, el-câmi’ esmâi nücebâi’s-Saîd, Dâru’l-Mısriyye, Kahire, 1966.
  • Ürkmez, Ahmed, Ahlak ekseninde Hadis, TDV, Ankara, 2010.
  • Yıldırım, Selahattin, Ahkâm Hadislerini Yorum Metodu, İbn Dakîki’l-Îd Örneği, Çıra Akademi, İstanbul, 2018.
  • Yıldırım,“İbn Dakîki'l-Îd’e Göre Hadislerin Doğru Anlaşılmasında Siyâkın Rolü”, İnönün Ü. İlahiyat Fültesi Dergisi, Cilt, 7, Sayı, 2, 2016.

İbn Dakîki'l-Îd’in Hadis Şerhleri ve Bu Şerhlerdeki Metodu

Yıl 2018, Sayı: 1, 39 - 71, 31.12.2018

Öz

İslam tarihi boyunca
âlimler, hadislerin doğru anlaşılması ve yorumlaması üzerinde önemle durmuşlar,
bu noktada çaba sarf etmeyi ve zihin ameliyesinde bulunmayı dinî bir vazife
olarak görmüşlerdir. Hadis şerhleri böyle bir çabanın ürünü olarak ortaya
çıkmıştır. Bu çalışmada dinî hükümlerin kaynağını teşkil eden ahkâm hadislerini
doğru anlama ve yorumlama noktasında önemli çalışmalara imza atan İbn
Dakîki'l-Îd gibi bir şahsiyetin hadis şerhlerini tanıtmak, bu noktadaki
yaklaşımlarını araştırmak, kendisine has bir hadis şerh ve yorum yönteminin
olup olmadığını tespit etmektir. Bu çerçevede giriş bölümünde hadis
şerhçiliğinin önemi üzerinde durulmuş ve bu çabanın tarihi seyri ile ilgili
kısaca bilgi verilmiştir. Birinci bölümde ahkâm hadisleri kavramı konu edinmiş,
ahkâmla ilgili hadislerin diğer rivâyetler arasındaki yeri tespit edilmeye
çalışılmış ve “ahkâm hadisleri” kavramı ile ilgili olarak yapılan tanımlar
ortaya konulmuştur. 
İkinci bölümde ise
İbn Dakîki'l-Îd’in yazmış olduğu şerhler ayrıntılı olarak incelenmiştir. Üçüncü
bölümde ise hadis şerhinde siyâk, cem’ut’turûk ve sebeb-i vurûd gibi başvurduğu
bazı yöntemler konu edinmiştir.

Kaynakça

  • Aydınlı, Abdullah, “İmlâ”, DİA, Ankara, 2000, XXII.
  • Brockelman, Carl, Târîhü’l-edebi’l-‘Arabî (trc. Abdürrahim en-Neccâr), Dâru’l-Meârif, Kahire, 1959.
  • Canlı, Mustafa, Hicri İlk Dört Asırda Hadis Şerhçiliği (Yayınlanmamış Doktora Tezi), Erciyes Ünv. SBE, 1998.
  • Ebû Dâvûd, Süleymân b. Eş’as es-Sicistânî (ö. 275/888), Sünen Ebî Dâvûd, Dâr İbn Hazm, Beyrut 1997, I-V.
  • Efendioğlu, Mehmet, “Şerh”, DİA, Ankara, 2010, XXXVIII.
  • en-Nedvî, Seyyid Süleyman, “Tahkîku ma’ne’s-sünne ve beyânu’l-hâceti ileyhâ” (trc. Mahmut Kavaklıoğlu), Çorum İlahiyat Fakültesi Dergisi, 2002/2.
  • Görmez, Mehmet, Sünnet ve Hadisin Anlaşılması ve Yorumlanmasında Metodoloji Sorunu, TDV, Ankara, 2011.
  • Hatîb el-Bağdâdî, el-Kifâye fî ma’rifeti usûli ilmi’r-rivâye, Dâru’l-hüdâ, Meytgamr, 2003, I-II.
  • İbn Dakîki’l-Îd, Ebü’l-Feth Takiyüddin Ali b. Muhammed (ö. 702/1302), el-İmâm fî Ma'rifeti ehâdîsi'l-ahkâm (thk. Sa’d b. Abdullah Âlü Hümeyyid), Dâru’l-mühakkik, 2000, I-IV.
  • İbn Dakîki’l-Îd, İhkâmu’l-ahkâm şerh Umdeti’l-ahkâm, Dâru İbn Hazm, Beyrut, 2009.
  • İbn Dakîki’l-Îd, Şerhu’l-İlmâm bi-ehâdîsi’l-ahkâm, Dâru Atlas, Riyad, 1997, I-II.
  • İbn Ferhûn, İbrahim b. Ali Burhanüddin el-Ya’murî (ö. 799/1397), ed-Dibâcü’l-müzheb fî ma’rifet ayân ulemâi’l-mezheb, Dâru’t-türâs, Kahire, I-II.
  • İbn Hişâm, Abdullah b. Yusuf, Avdahu’l-mesâlik ilâ Elfiyyeti İbn Mâlik, Dâru’l-fikr, Beyrut, 1993.
  • İbn Mâce, Ebû Abdullah Muhammed b. Yezîd el-Kazvînî (ö. 273/886), Sünen (thk. Nâsirüddin el-Elbânî), Mektebetü’l-meârif, Riyad, 1996.
  • Karacabey, Sâlih, Hattâbî’nin Hadis İlmindeki Yeri, Sır Yayıncılık, Bursa, 2001.
  • Koçyiğit, Talat, Hadis Terimleri Sözlüğü, Rehber Yayıncılık, Ankara, 1992.
  • Nesâî, Ebû Abdurrahmân Ahmed b. Şuayb (ö. 303/), es-Sünenü’l-kübrâ, Müessesetü’r-risâle, Beyrut, 2001, I-XII.
  • Özafşar, Mehmet Emin, Hadisi Yeniden Düşünmek, Ankara Okulu Yayınları, Ankara, 2000.
  • Râzî, Zeynuddîn Muhammed b. Ebî Bekr Ebû Abdullah, Muhtâru’s-sıhâh, el-Mektebetu’l-asriyye, Beyrut, 1999.
  • Sancaklı, Saffet, Begavî ve Şerhü’s-Sünne’deki Şerh Metodu (Yayınlanmamış Doktora Tezi), Uludağ Ünv. SBE, Bursa, 1996.
  • Sancaklı, “Günümüzde Zayıf ve Mevzû Hadislerin Sahîh Hadislerle Karıştırılma Problemi”, DİB İlmî Dergi, Cilt: 7, Sayı: 1, 2001.
  • Semânî, Ebû Sa’d Abdülkerîm b. Muhammed el-Mervezî (ö. 562/1166), Edebü’l-imlâ ve’l-istimlâ, Dâru’l-kütübi’l-ilmiyye, Beyrut, 1981.
  • Şahyar, Ayşe Esra Ağırakça, Zayıf Hadis Rivâyeti, Akdem Yayınları, İstanbul, 2011.
  • Tirmizî, Ebû İsâ Muhammed b. İsâ (ö. 279/892), es-Sünen, Dâru’l-garb el-İslâmî, Beyrut, 1996, I-VI.
  • Türcan, Zişan, Hadis Şerh Geleneği, TDV Yayınları, Ankara, 2011.
  • Uğur, Mücteba, Ansiklopedik Hadis Terimleri Sözlüğü, TDV, Ankara, 1992.
  • Üdfüvî, Ebü’l-Fadl Kemalüddin Cafer b. Saleb eş-Şâfiî (ö. 748/1347) et-Tâliü’s-saîd, el-câmi’ esmâi nücebâi’s-Saîd, Dâru’l-Mısriyye, Kahire, 1966.
  • Ürkmez, Ahmed, Ahlak ekseninde Hadis, TDV, Ankara, 2010.
  • Yıldırım, Selahattin, Ahkâm Hadislerini Yorum Metodu, İbn Dakîki’l-Îd Örneği, Çıra Akademi, İstanbul, 2018.
  • Yıldırım,“İbn Dakîki'l-Îd’e Göre Hadislerin Doğru Anlaşılmasında Siyâkın Rolü”, İnönün Ü. İlahiyat Fültesi Dergisi, Cilt, 7, Sayı, 2, 2016.
Toplam 30 adet kaynakça vardır.

Ayrıntılar

Birincil Dil Türkçe
Konular Din Araştırmaları
Bölüm Makaleler
Yazarlar

Selahattin Yıldırım 0000-0003-3104-0251

Yayımlanma Tarihi 31 Aralık 2018
Gönderilme Tarihi 29 Kasım 2018
Yayımlandığı Sayı Yıl 2018 Sayı: 1

Kaynak Göster

ISNAD Yıldırım, Selahattin. “İbn Dakîki’l-Îd’in Hadis Şerhleri Ve Bu Şerhlerdeki Metodu”. HADITH 1 (Aralık 2018), 39-71.