Aile ve Çocuk Suçluluğu İlişkisi

Yıl 2015, Uluslararası Katılımlı 3. Çocuk Gelişimi ve Eğitimi Kongre Kitabı, - , 24.06.2015

Gülşah Acar Aynur Demir Dicle Görmez İlkay Keser

Öz

Aile, toplumsallaşma sürecinde bireyi en çok ve en yakından etkileyen gruptur. Bireyin gelişim ve toplumsallaşma sürecinde, içinde doğup büyüdüğü ailenin yapısal özellikleri, aile içi işlevlerin gerçekleşip gerçekleşmemesi ve aile içi ilişkilerdeki çatışmalar gibi etkenler bireyin suça yönelmesinde etkili olabilmektedir. Çalışmalarda çocukların suça itilmesinde en büyük etkenin aile olduğu vurgulanmaktadır. Ailenin suçluluk üzerinde tek yönlü etkisi olduğu söylenemez. Ailenin içinde bulunduğu sosyo-ekonomik koşulların, yaşanılan çevrenin,  bireysel, kalıtımsal ve psikolojik etkenlerin,  suçluluk üzerinde dolaylı etkileri vardır. Bu çalışmada çocukları suça iten ailesel etkilere odaklanılmıştır. Yapılan çalışmalar incelendiğinde  suç  işlemiş çocukların ölüm, boşanma ve terk gibi nedenlerle dağılmış ve kardeş sayısı ortalama beş  olmakla birlikte çok çocuklu ailelerden geldiği görülmektedir. Suç işlemiş çocukların ailelerinde ya da yakın çevrelerinde suç işlemiş kişilerin olması dikkat çekici bulgulardan biridir. Suç işlemiş çocukların ölüm,  boşanma, terk gibi nedenlerden dolayı ailelerinden ayrı yaşadıkları, büyürken ailelerinden ayrı kaldıkları  ve  kendisini ebeveyninin değil başkasının büyüttüğü araştırmalarla ortaya konmuştur. Çocukların suça  sürüklenmesindeki en önemli sorunlardan biri de aile içi şiddet yaşama, ihmal ve istismar edilmedir.  Ebeveynlerin düşük eğitim düzeyinde olmasının da çocukların suça sürüklenmesinde etkili olduğu düşünülmektedir. Ebeveynlerin kendi arasındaki iletişim ile ebeveyn çocuk iletişiminin kötü olması da suça iten nedenler arasında yerini almıştır. Araştırmalardan elde edilen bulgularla ortaya konduğu üzere çocukların suça itilmesine engel olmak için, aileler ile profesyonel olarak çalışılması gerekmektedir. Ailelere  ve topluma yönelik olarak çocukların suça itilmesini önlemek amacıyla farkındalık kazandırma ve bilinçlendirme çalışmaları yapılmalıdır.

Anahtar Kelimeler: çocuk, suç, aile, çocuk suçluluğu

Anahtar Kelimeler

-

Kaynakça

• Akbaba, T. (2011). Kartal-Kadıköy bölgesi çocuk suçluluğu profili. Doktora tezi. Marmara Üniversitesi.
• Sağlık Bilimleri Enstitüsü. İstanbul.
• Arslan, M.M. (2011). Suça sürüklenen çocuklar için aile merkezli çözüm. İçinde Hançerli, S., Sevinç, B., Gürer C., ve Öner M.C. (Ed), Suça Sürüklenen ve Mağdur Çocuklar. (s.420-425). Ankara: SABEV.
• Avcı, M. (2011). Yazgının yokluğunda suçun varlığı meselesi ya da ailenin parçalanmasının suçla ilişkisi.
• Atatürk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 15 (1), 121-140.
• Bal, H. (2004). Çocuk Suçluluğu.(1.Baskı). Isparta: Fakülte Kitabevi.
• Balcı H. (2011). Çocuk suçluluğu ve toplumsal nedenleri. Doktora tezi. Dumlupınar Üniversitesi. Sosyal
• Bilimler Enstitüsü, Kütahya.
• Bayındır N. (2010). Aile İçinde Yaşanan Şiddete Karşı Çocuğun Gösterdiği Tepkiler. Mehmet Akif Ersoy
• Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 2(2), 1-9.
• Bayındır, N., Özel, A., ve Köksal, E. (2007). Çocuk Suçluluğu Demografisi: Kütahya Şehri Örneği. Polis
• Bilimleri Dergisi /TurkishJournal of PoliceStudies, 9(1-4), 95-108.
• Bilgin R. (2009). Diyarbakır’da sokakta çalışan çocuklar üzerine sosyolojik bir araştırma. Elektronik
• Sosyal Bilimler Dergisi, 8(27), 232-244.
• Dönmezer, S. (1999). Kriminoloji. İstanbul: Filiz Kitabevi.
• Erdoğdu, M.Y. (2005). Suça yönlendirilen ve yönlendirilmeyen çocukların aile ilişkileri ile saldırganlık davranışlarının karşılaştırılması. Çocuk ve Gençlik Ruh Sağlığı Dergisi, 12 (3), 106-114.
• Erkan, R., Bağlı, M., Sümer, F., ve Ünver, M. (2002). Sosyal çevrenin sokak çocukluğuna ve çocuk suçluluğuna etkisi: Diyarbakır örneği. 1. Ulusal Çocuk ve Suç: Nedenler ve Önleme Çalışmaları Sempozyumu, Ankara.
• Göç, L. (2006), Çocuk Suçluluğu ve Polisin Yaklaşımı, Kahramanmaraş Üniversitesi Sosyal Bilimler
• Enstitüsü, Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Kahramanmaraş.
• Gürler A. (2005).Çocuğun suça yönelmesinde aile faktörünün ve akran gruplarının rollerinin incelenmesi.
• Doktora tezi. Süleyman Demirel Üniversitesi. Sosyal Bilimler Enstitüsü, Isparta.
• Ilci, Ş. (2002). Çocuk suçluluğu ve çocuk yargılamasının adli bilimler açısından değerlendirilmesi, Yüksek Lisans Tezi, I.Ü. Adli Tip Enstitüsü, İstanbul.
• Karakuş Ö., Tekin H.H. (2012). Çocuk Koruma Kanunu Uyarınca Haklarında Danışmanlık Tedbiri
• Uygulanan Çocukların Özellikleri Sosyal Politika Çalışmaları, 7(29), 29-44.
• Kulaksızoğlu, A. (2000). Ergenlik Psikolojisi. (3.Basım) İstanbul: Remzi Kitabevi.
• Miller P.( 2008). Gelişim Psikolojisi Kuramları. Çev: Zeynep Gültekin. (1.Baskı) Ankara: İmge Kitabevi. (Özgün çalışma 2002)
• Öter A. (2005). Çocuk suçluluğunun toplumsal nedenleri (Antalya Örneği). Doktora tezi. Süleyman
• Demirel Üniversitesi. Sosyal Bilimler Enstitüsü, Isparta.
• Topçuoğlu, T. (2014). Çocuk Suçluluğu ve Gelişimsel (Risk-odaklı) Suç Önleme. KMÜ Sosyal ve
• Ekonomik Araştırmalar Dergisi, 16(Özel Sayı I), 217-226.
• Tütüncüler, A., Karagöz, Y.M., Demirçin, S., ve Atılgan, M. (2008). Matruşka: Göç, istismar, eğitim eksikliği, negatif ailesel faktörler ve çocuk suçluluğu. Adli Tıp Bülteni, 13(3), 97-105.
• Yavuzer, H. (1998). Çocuk ve Suç. (9.Basım) İstanbul: Remzi Kitabevi.
• Yörükoğlu, A. (2000). Değişen Toplumda Aile ve Çocuk. İstanbul: Özgür Yayınları.