The Role Of Sufistic Way Of Thinking In The Construction Of Social Unity And Solidarity

Yıl 2023, , 294 - 302, 27.10.2023

Nihat Demirkol

https://doi.org/10.54600/igdirsosbilder.1312380

Öz

Sufism is a teaching within Islam and is a branch of Islamic mysticism. Sufi thought involves the search for a personal growth through worship and spiritual orientation in order to get closer to God and get to know Him better. The basic philosophy of Sufism is the exploration of one's inner world and self-transcendence in order to get closer to God. In the process, it develops an understanding that reduces the importance of the differences and differences between people. Sufism provides the tools for people to contribute to social revelation. Social savagery, on the other hand, is a concept in which people living together work together, are in solidarity and strive to help each other in order to achieve their common goals. Sufism can help people contribute to social well-being by strengthening their connection with themselves and with Allah. Because the Sufi teaching helps to reduce the barriers between people in order to strengthen their ties with each other and increase social solidarity. This, in turn, contributes to social well-being, enabling people to be more successful in living together and achieving common goals. In this article, we will try to discuss how Sufi thought has an impact on the construction of social savagery.

Anahtar Kelimeler

Qur, Society, Sufism, Wahdat

Toplumsal Vahdetin İnşasında Tasavvufi Düşüncenin Rolü

Öz

Tasavvuf, İslam’ın içinde yer alan bir öğretidir ve İslam mistisizminin bir dalıdır. Tasavvufi düşünce, Allah’a yakınlaşmak ve O’nu daha iyi tanımak için ibadet ve manevi yönelim yoluyla kişisel bir gelişim arayışını içerir. Tasavvufun temel felsefesi, insanın Allah’a yakınlaşması için iç dünyasının keşfedilmesi ve kendini aşmasıdır. Bu süreçte, insanlar arasındaki ayrılıkların ve farklılıkların önemini azaltan bir anlayış geliştirir. Tasavvuf, insanların toplumsal vahdete katkıda bulunmaları için gereken araçları sunar. Toplumsal vahdet ise, birlikte yaşayan insanların ortak amaçlarına ulaşmak için beraber çalıştıkları, dayanışma içinde oldukları ve birbirlerine yardım etmek için çaba gösterdikleri bir kavramdır. Tasavvuf, insanların kendileriyle ve Allah ile bağlantılarını güçlendirerek, toplumsal vahdete katkıda bulunmalarına yardımcı olabilir. Zira tasavvuf öğretisi, insanların birbirleriyle olan bağlarını güçlendirmeleri ve toplumsal dayanışmayı artırmaları için insanlar arasındaki engelleri azaltmaya yardımcı olur. Bu da, toplumsal vahdete katkıda bulunarak, insanların birlikte yaşama ve ortak amaçlara ulaşma konusunda daha başarılı olmalarını sağlar. Bu makalede tasavvuf düşüncesinin toplumsal vahdetin inşasında nasıl bir etki ettiğini ele almaya çalışacağız.

Anahtar Kelimeler

Kur'an, Toplum, Tasavvuf, Vahdet

Kaynakça

• Altıntaş, H. (1980). Tasavvuf Tarihi, Ankara Üniv. İlahiyat Fak. Ankara.
• Attar, F. (1984). Tezkiretu’l-Evliya, Çev.: Süleyman Uludağ, İlim ve Kültür Yayınları, Bursa.
• Bardakçı, M. N. (2021). “İlk Dönem Sûfîlerin Tevhid Tecrübesi Üzerine Bir Değerlendirme”. Sufiyye, 11.
• Burekhardt, T. (1982). İslam Tasavvuf Doktirinine Giriş, Çev.: Fahreddin Arslan, Ribat Yayınları, İstanbul.
• Demirel, V. (1992). “Tasavvuf ve Türk Kültürü”, Türk Kültürü ve Felsefe Panelleri, Erciyes Üniversite Yayınları, Kayseri.
• Demirkol, N. (2022), Kur’an’a Göre Vahdet Olgusu, Sonçağ Yayınları, Ankara.
• Demirli, E. (2012). “Vahdet-i Vucud”, Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi, (C. 42, ss. 430-432). Türkiye Diyanet Vakfı Yayınları.
• Derin, S. (2010) “Şamlı Bir Sufi: Şeyh Arslan Dımeşkî ve Tevhid Risalesi”, Tasavvuf İlmi ve Akademik Araştırma Dergisi, (26), 11.
• Durusoy, A. (2012). Vahdet. Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi, (C. 42, ss. 430-432). Türkiye Diyanet Vakfı Yayınları.
• Farabî, U. el-Medinetu’l-Fazila, y.y. Beyrut.
• Fenari, M. (Fenari) “Vahdet-i Vucuda Dair On Kaide- Şeyh-i Ekber Muhyiddin İbnu’l-Arabî Ait Bir Ruabinin Şerhi”, Çev.: Semih Ceyhan, Tasavvuf-İlmi ve Akademik Araştırma Dergisi, 27.
• Garaudy, R. (2018), İslam Dünyasının Yükseliş ve Çöküşleri, Timaş Yayınları, İstanbul.
• Güzel, A. (2001). “Kelam ve Tasavvuf Açısından Tevhid”, Erciyes Üniv. Sosyal Bilimler Dergisi, Kayseri.
• İbiş, F. (2015) “Kelami Ontoloji Açısından Vahdet-i Vucutçu Tevhid Anlayışına Bazı Eleştiriler”, Cumhuriyet Üniv. İlahiyat Fak. Dergisi, Samsun, 19, 1.
• İbn Rüşd, E. (2004). Metafizik Şerhi, (M. Macit, Çev.) y.y.
• İbn Sinâ, A. (1985). en-Necat, y.y. Tahran.
• İbnu’l-Arabî, M. (1911). el-Futuhatu’l- Mekkiyye, Daru’l-Kutubi’l-İlmiyyeti’l-Kübra, Mısır.
• İbnu’l-Arabî, M. (2013) Fususu’l-Hikem, (Ahmet Avni K. Çev.) Marmara Üniv. İlahiyat Vakfı Yay., İstanbul. İsfehanî, E. N. (1974). Hilyetu’l-evliya, y.y. Kahire.
• Kaşanî, A. (2004). Letaifu’l-A’lam fi İşaratı Ehli’l-İlham- Tasavvuf Sözlüğü, (Ekrem D. Çev.) İz Yayıncılık.
• Kayserî, D. (2012). Vahdet-i Vucud Felsefesi, (Mehmet B. Çev.), İFAV Yayınları, İstanbul.
• Keklik, N. (1990). Muhyiddin İbnu’l-Arabi, Kültür Bakanlığı Yayınları, Ankara.
• Kılıç, H, (2015). Zikir ve Tevhid Eğitimi, İnsan Yayınları, İstanbul.
• Kindî, Y. (1950). Resâ’ilü’l-Kindi el-felsefiyye, y.y. Kahire.
• Kuşeyrî, A. (1995). er-Risâletü’l-Kuşeyriyye fi ‘ilmi’t-tasavvuf, Dâru’l-Hayr, Beyrut-Dimaşk.
• Kuşeyrî, A. (ts.). Letâifu’l-İşârât, Heyetu’l-Mısriyye, Mısır.
• Nıcholson, R. (1978). İslam Sufileri, (M. Dağ vd.,) Kültür Bakanlığı Yayınevi.
• Ögke, A. (2014). “Varlık Meselesi” Tasavvuf, Grafiker Yayınları, Ankara.
• Öngöre, R. (2011). Tasavvuf. Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi, (C. 40, ss. 119-126). Türkiye Diyanet Vakfı Yayınları.
• Özköse, (2016). “Toplumsal Birliğin Sağlanmasında Sûfî Söylemin Etkisi”, Toplumsal Birliğin Güçlendirilmesinde Dini Söylemin Önemi, Ensar Neşriyat, İstanbul.
• Özköse, K. (2014). “Sufilerin İnanç ve İbadetlere Deruni Yaklaşımları” Tasavvuf, Grafiker Yayınları, Ankara.
• Razî, F. (1999). Mefâtihu’l-Gayb, (et-Tefsiru’l-Kebîr) Dâru İhyai’t-Turasi’l-Arabi, Beyrut.
• Serrâc, N. (1960), el-Luma, y.y. Kahire.
• Sunar, C. (1975). Tasavvuf Tarihi, Ankara Üniv. İlahiyat Fak. Yayınları, Ankara.
• Sühreverdî, Ş. (1989). Avarifu’l-Maarif, Çev.: Hasan Kamil Yılmaz- İrfan Gündüz, Erkam Yayınları, İstanbul.
• Sülemî, A. (2001). Hâkaiku’t-Tefsir, Daru’l-Kutubi’l-İlmiyye, Beyrut.
• Türer, O. (1995). Ana Hatlarıyla Tasavvuf Tarihi, Ataç Yayınları, İstanbul.
• Uludağ, S. (2001). Tasavvuf Terimleri Sözlüğü, Kabalcı Yayınları, İstanbul.
• Uzun, Ş. (2013). 16. Yüzyıl Klasik Türk Edebiyatında Tevhid, Türkiye Diyanet Vakfı Yay., Ankara. Yüksel, E. (1990). Amidi’de Bilgi Teorisi, İstanbul.