İskandinav krallıkları Viking çağından itibaren ara sıra birleşmişler ancak bu kısa süreli olmuştur. XIV. yüzyıl sonlarına gelindiğinde Danimarka, İsveç ve Norveç feodal bir şekilde tekrar bir araya geldi. Fakat diğerlerinden farklı olarak bu kez bu birliklerini anayasal bir zemine oturttular. Kalmar Birliği denen bu yapının mimarı Kraliçe Margaret idi. Kraliçe hem içeride hem de dışarıda yürüttüğü akıllıca politikalar sayesinde birliği sağlam bir zemine oturtmuş ve ülkeyi bölgede ticari olarak söz sahibi bir pozisyona getirmişti. Ancak bu kazanımlar 1412’de Margaret’in ölmesiyle birlikte yok olmaya başladı. Bunda Kraliçe’nin aksine Kral Erik’in basiretsiz politikalarının büyük payı vardır. Sonuç olarak 1450’lerden itibaren İsveç birlikten çıkma arayışlarına girdi ve 1523’e gelindiğinde de tamamen ayrıldı. Danimarka ve Norveç ise 1814’e kadar birliği muhafaza ettiler.
Ever since the Viking Age the Scandinavian Kingdoms have been united, but these short-term has been. By the end of the fourteenth century, Denmark, Sweden and Norway reunited again in a feudal way. But unlike the others, this time they put their union on a constitutional ground. The architect of this structure, called The Kalmar Union, was Queen Margaret. The Queen placed the Union on a solid ground as a result of the smart policies she carried out both inside and outside. Thus, he brought the country to a position that has a commercial influence in the region. However, these achievement began to disappear with Margaret's death in 1412. Unlike the Queen, King Erik's inattentive policies play a big part in this. As a result, from the 1450s onwards, Sweden entered the search for exiting the Union, and by 1523 it left completely. Denmark and Norway maintained the Union until 1814.
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Bölüm | Araştırma Makalesi |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 1 Nisan 2020 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2020 Sayı: 22 |