Investigation of Pre-service Teachers’ Communication Skills

Yıl 2015, Cilt: 6 Sayı: 3, 34 - 42, 27.10.2015

Fatih Kana

Öz

The purpose of this study is to determine the levels of Turkish language pre-service teachers’ communication skills. Descriptive survey model was used in this study. 218 pre-service Turkish language teachers, who are studying at Department of Turkish Language Teaching at a university in the west of Turkey, participated in the study. Criterion sampling method, which is one of the purposeful sampling methods, was used in the choice of the participants of this study. As an instrument for data collection, this study used “Inventory of Communication Skills” finalized by Ersan and Balcı (1998) on some pre-service Turkish Language teachers. As the collected data exhibited normal distribution, t-test and one-way variance analysis were used in the study. Pre-service teachers of Turkish Language find themselves adequate in the followings in order; behavioral communication skills, cognitive communication skills and emotional communication skills. The findings of the study suggest that there has been a significant difference between pre-service teachers’ communication skills, their gender and their class levels. It was also found in this study that there is no significant difference between communication skills of pre-service teachers and their grade-point averages and the high school that they graduated from.

Anahtar Kelimeler

Communication skills, Turkish language pre-service teachers, Turkish education

Türkçe Öğretmeni Adaylarının İletişim Becerilerinin İncelenmesi

Öz

Bu araştırmanın amacı Türkçe öğretmeni adaylarının iletişim beceri düzeylerini belirlemektir. Araştırmada betimsel tarama modeli kullanılmıştır. Araştırmaya Türkiye’nin batısında yer alan üniversitede Türkçe Eğitimi Anabilim Dalında öğrenim gören 218 Türkçe öğretmeni adayı katılmıştır. Araştırmanın katılımcıları amaçsal örnekleme yöntemlerinden ölçüt örnekleme yöntemiyle seçilmiştir. Araştırmada veri toplama aracı olarak Ersan ve Balcı (1998) tarafından son hali verilen “İletişim Becerisi Envanteri” Türkçe öğretmeni adaylarına uygulanmıştır. Veriler, normal dağılım gösterdiği için araştırmada t-testi ve tek yönlü varyans analizi kullanılmıştır. Türkçe öğretmeni adayları, kendilerini sırasıyla davranışsal iletişim becerileri, zihinsel iletişim becerileri ve son olarak duygusal iletişim becerilerinde yeterli görmektedirler. Araştırmanın bulgularından elde edilen sonuca göre Türkçe öğretmeni adaylarının iletişim becerileriyle cinsiyetleri ve sınıf düzeyleri arasında anlamlı bir fark olduğu görülmektedir. Türkçe öğretmeni adaylarının iletişim becerileriyle not ortalamaları ve mezuniyetleri arasında anlamlı bir farklılığın olmadığı görülmektedir

Anahtar Kelimeler

İletişim becerileri, Türkçe öğretmeni adayları, Türkçe Eğitimi

Kaynakça

• Acar, V. (2009). Öğretmen adaylarının iletişim becerileri. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Mehmet Akif Ersoy Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Eğitim Bilimleri Anabilim Dalı.
• Akarsu, B. (1998). Dil-kültür bağlantısı. İstanbul: İnkılâp Yayınları.
• Akvardar, Y., Ünal, B., Günay, T., Kıran, S., Bozabalı, Ö. ve Demiral, Y. (2002). Empati öğrenilebilir mi? Tıp Fakültesi Dönem I Öğrencilerinde iletişim becerileri kursunun empatik yanıt verme becerisi üzerine etkisi. DEÜ Tıp Fakültesi Dergisi. 16(3, s. 167-172.
• Aspegren, K. (1999). Teaching and learning communication skills in medicine: A review with quality grading of articles. Medical Teacher, (21), p. 563-570.
• Büyüköztürk Ş., Kılıç Çakmak, E,. Akgün, Ö.E., Karadeniz, Ş. ve Demirel, F., (2012). Bilimsel araştırma yöntemleri (11.Baskı). Ankara: PegemA Yayınları.
• Ceylan, G. (2007). Öğretmen-öğrenci etkileşimin sınıf atmosferine etkisi. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Konya.
• Elgünler, T. Ç. ve Fener, T. Ç. (2011). İletişimin kalitesini etkileyen engeller ve bu engellerin giderilmesi. The Turkish Online Journal of Design, Art and Communication. 1(1), s. 35-39.
• Ersanlı, K. ve Balcı, S. (1998). İletişim becerileri envanterinin geliştirilmesi: Geçerlik ve güvenirlik çalışması. Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi, 10(2), s. 7-12.
• Güneş, F. (2007). Türkçe öğretimi ve zihinsel yapılandırma. Ankara: Nobel Yayıncılık.
• MEB. (2006). İlköğretim Türkçe dersi (6, 7, 8. sınıflar) öğretim programı. Ankara: Talim ve Terbiye Kurulu Başkanlığı.
• Nacar, F. S. (2010). Sınıf öğretmenlerinin iletişim ve kişilerarası problem çözme becerilerinin incelenmesi. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Çukurova Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Sınıf Öğretmenliği Anabilim Dalı.
• Sabuncuoğlu, Z. ve Gümüş, M. (2008). Örgütlerde iletişim. İstanbul: Arıkan Yayıncılık.
• Sever, S. (1998). Dil ve iletişim (Etkili yazılı ve sözlü anlatım). Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Dergisi. 31(1), s. 51-66. DOI: 10.1501/Egifak_0000000244.
• Tutar, H. (2003). Örgütsel iletişim. Ankara: Seçkin Yayıncılık.
• Tutar, H ve Yılmaz, M. K. (2010). Genel iletişim kavram ve modeller (7.Baskı). Ankara: Seçkin Yayıncılık.
• Türkmen, İ. (2000). Yöneticiler için etken iletişim modeli (3.Baskı). Ankara: Millî Prodüktivite Merkezi.
• Yalçın, S. K. ve Şengül, M. (2007). Dilin iletişim süreci içerisindeki rolü ve işlevleri. Turkish Studies, 2(2), s. 749-769.
• Yüksel, H. (2014). İletişimin tanımı ve temel bileşenleri. Ed. U. Demiray. Etkili İletişim içerisinde (s. 2-45). Ankara: PegemA Yayıncılık.