OSMANLI’DAN GÜNÜMÜZE TÜRKİYE’DE SİYASAL DEĞİŞİM IŞIĞINDA EĞİTİM POLİTİKASININ DÖNÜŞÜMÜ: KAMU YÖNETİMİ EĞİTİMİ ÖRNEĞİ

Yıl 2020, Cilt: 5 Sayı: 2, 122 - 134, 05.11.2020

Abdullah Çelik , Ahmet Koçal

Öz

Tüm dünyada olduğu gibi Türkiye’de de bilim ve eğitim anlayışı ile uygulamaları, ekonomik, politik, sosyolojik nedenlere dayalı kültürel değişme süreçlerinden doğrudan etkilenmiş, dönemsel yapılara özgü dönüşümler göstermiştir. Bu kapsamda, eğitim düşüncesi, öğretim politikası ve uygulamaları da, dönemsel kültürel değişimlerin belirleyici etkileri tarafından biçimlendirilmişlerdir.
Bu çalışma, Osmanlı’dan günümüze ekonomi politik rejimdeki değişmelerin genel olarak eğitim anlayışı ve hayatı, ve özelde yüksek öğrenim politikası üstündeki belirleyici etkileri kapsamında, Türkiye’de Kamu Yönetimi bölümünün tarihsel süreçteki dönüşümünü ve değişim eğilimlerini, Politik Ekonomik analiz yönteminin kuramsal ışığı altında incelemek amacıyla hazırlanmıştır.

Anahtar Kelimeler

Türkiye, Ekonomik Değişme, Siyasal Değişme, Kamu Yönetimi

Kaynakça

• Akpınar, A. (2017). Türkiye’de Siyaset Bilimi ve Kamu Yönetimi Eğitimi: Eğitim-İstihdam İlişkisine İlişkin Bir İnceleme. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi. İstanbul Medeniyet Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
• Akçakaya, M. (2017). Geleneksel Kamu Yönetiminden Yeni Kamu Yönetimine Kamu Yönetimi disiplininin gelişimi. Van Yüzüncü Yıl Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 34.
• Al, H. (2002). Kamu Yönetiminde Paradigma Değişimi, Yayınlanmamış Doktora Tezi, Sakarya Üniversitesi, Sakarya.
• Altunok, M. (2011). Türkiye’de Kamu Yönetimi disiplininin temelleri üzerine. Süleyman Demirel Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 16(3), 231-252.
• Ardıç, R. K. (2019). İlim geleneğinde usta-çırak ilişkisi: Fuat Sezgin örneği. I. Ulusal Genç Akademisyenler Sempozyumu Bildiri Kitabı. Kahramanmaraş Sütçü İmam Üniversitesi, SAMER Yayınları, 22.04.2019. Kahramanmaraş. ss.69-84.
• Aykaç, B. (1995). Türkiye’de Kamu Yönetimi eğitiminin gelişimi. Kamu Yönetimi Disiplini Sempozyumu. 2. Cilt. TODAİE. Aralık 1994. Ankara. ss.271-279.
• Aykaç, B. (2003). Türkiye’de Kamu Yönetimi eğitiminin gelişimi. Türkiye’de Kamu Yönetimi, Burhan Aykaç, Şenol Durgun, Hüseyin Yayman (Der.) içinde (s. 47-55). Ankara: Yargı Yayınevi.
• Bakır, M. A. (1991). Ahilik ve mesleki eğitim. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi. İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
• Balcı, D. (2019). Bir kurum ve eğitimi örneği olarak Ahilik teşkilatında eğitim. Erciyes Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 46(1), 363-384.
• Baskıcı, M. (2009). “Mekteb-i Mülkiye'den Siyasal Bilgiler Fakültesi'ne 150 Yılın Kronolojisi”, Mülkiye, 33(265), 249-276.
• Biesta, G. (2011). Disciplines and theory in the academic study of education: A comparative analysis of the anglo-american and continental construction of the field. Pedagogy, Culture & Society, 19(2), 175-192.
• Cem, Cemil (1973). “Kamu Yönetiminde Lisans Eğitimi”, Amme İdaresi Dergisi, 6(1), 74-87.
• Cronin, B. (2001). Knowledge management, organizational culture and anglo-american higher education. Journal of Information Science, 27(3), 129-137.
• Çankaya, A. M. (1954). Mülkiye tarihi ve mülkiyeliler. Ankara: Siyasal Bilgiler Fakültesi.
• Dündar, M. (2016). İslam medeniyetinde bir üniversite teşekkülü olarak Nizâmiye medreseleri. Necmettin Tozlu, Vefa Taşdelen, Mehmet Önal (Edt.), Dünyada ve Türkiye’de Üniversite içinde (s. 47-80). Ankara: Bayburt Üniversitesi Yayınları.
• Ekinci, E., Anasız, B. T., Püsküllüoğlu, E. I. (2018). Yükseköğretim modelleri ve Türkiye yükseköğretim modelinin değerlendirilmesi. Uluslararası Bilimsel Araştırmalar Dergisi, 3(2), 778-791.
• Ergün, M. (1985). Karşılaştırmalı eğitim. Malatya: İnönü Üniversitesi Eğitim Fakültesi.
• Hessen, B. (2010). Newton’un Principia’sının Toplumsal ve Ekonomik Kökenleri,” (Çev. Eren Buğlalılar), Bekir Balkız ve Vefa Saygın Öğütle (Edt.). Bilim Sosyolojisi İncelemeleri içinde (s. 65-148). Ankara: Doğu Batı Yayınları.
• Hızlı, M. (2008). Osmanlı medreselerinde okutulan dersler ve eserler. Uludağ Üniversitesi İlâhiyat Fakültesi Dergisi, 17(1), 26-27.
• İhsanoğlu, E. (2002). Osmanlı medrese geleneğinin doğuşu. Belleten, 66, 849-905.
• Johansson, I. (1982). Anglosakson bilim felsefesi. (Çev. Şahin Alpay). Selahattin Hilav (Edt.), Yazko Felsefe Yazıları 4. Kitap içinde (s.5-35). İstanbul: Yazko Yayınları.
• Güler, B. A. (2008). 1950’li yıllarda kamu yönetimi disiplini: disiplinin kuruluşu nasıl gerçekleştirilmiştir?. Memleket Siyaset Yönetim, 3(7), 6-28.
• Günay, F. Ö. (2004). Üst Düzey Kamu Yöneticilerinin yetiştirilmesi. Yayınlanmış Doktora Tezi. Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
• Karasu, K. (2004). Kamu Yönetimi disiplininin kökenine ilişkin bir not. II. Kamu Yönetimi Forumu Bildirileri, Hacettepe Üniversitesi Yayınları, Ankara. ss.225-242.
• Kaya, Y. K. (1995). Türkiye’de Kamu Yönetimi öğretimi, Kamu Yönetimi Disiplini Sempozyumu Bildirileri 2. Cilt, TODAİE. Ankara. ss. 249-269.
• Keskin, N. E. (2006). Türkiye’de Kamu Yönetimi disiplininin ‘köken’ sorunu. Amme İdaresi Dergisi, 2, 1-22.
• Kılınç, M. (2012). Türkiye’de mesleki teknik eğitimi şekillendiren eğitim kurumlarından ahilik, gedik, lonca, Enderun mektebi’nin tarihi gelişimleri. e-Journal of New World Sciences Academy, 7(4), 63-73.
• Kocaman, K. (2016). Osmanlı medrese sistemini etkileyen faktörler. İslâm Medeniyeti Araştırmaları Dergisi, 2(3), 400-427.
• Koçal, A. V. (2012). Bir hegemonya aracı olarak sekülerleş(tir)me: tarihsel bir perspektiften Türkiye’de laikliğin politik ekonomisi. Akademik İncelemeler Dergisi, 7(2), 107-139.
• Koçal, A. V. (2019). Türkiye’de Bir Sosyal Bilim Sorunsalı Olarak Self-Oryantalizm: Siyaset Bilimi ve Siyaset Felsefesi Müfredatında Avrupa Merkezlilik ve Pozitivist Belirlenme Örneği”, İbrahim Özcoşar, Ali Karakaş, (Edt.). Keşf-i kadîmden vaz’-ı cedîde İslâm bilim tarihi ve felsefesi içinde (s. 477-493). İstanbul: Ensar Neşriyat.
• Korkmaz, C. B. (2019). Ahilik ve eğitim. Ali Fuat Arıcı ve Mustafa Başaran (Edt.). içinde (s. 25-30). “Milli” eğitim üzerine yazılar, İstanbul: Efe Akademi Yayınları.
• Leblebici, D. N. (2004). Kamu Yönetimi: Dünyada ve Türkiye’deki gelişimi. M. Kemal Öktem ve Uğur Ömürgönülşen (Edt.), Kamu Yönetimi, gelişimi ve güncel sorunları içinde (s. 7-25). Ankara: İmaj Yayınevi.
• Mıhçıoğlu, C. (1988). Türkiye’de çağdaş Kamu Yönetimi öğretiminin başlangıç yılları. Ankara: Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi Yayını.
• Ömürgönülşen, U. (2004a). Dünyada kamu yönetimindeki dönüşümün Türkiye’deki lisans düzeyi Kamu Yönetimi öğretimine yansımaları. M. Kemal Öktem ve Uğur Ömürgönülşen (Edt.). II. Kamu Yönetimi Forumu (KAYFOR II), Dünyada Kamu Yönetimindeki Dönüşüm ve Türkiye’de Kamu Yönetimi Öğretimine Yansımaları içinde (s. 120-165). Ankara: Hacettepe Üniversitesi.
• Ömürgönülşen, U. (2004b). Türkiye’de lisans düzeyinde Kamu Yönetimi öğretiminin kurumsal gelişimi ve sorunları. M. Kemal Öktem ve Uğur Ömürgönülşen (Edt.). Kamu Yönetimi, Gelişimi ve Güncel Sorunları içinde (s. 27-83). Ankara: İmaj Yayınevi.
• Ömürgönülşen, U. (2010). Türkiye’de lisans düzeyi Kamu Yönetimi öğretiminde yakın dönemde yaşanan gelişmeler: Mevcut durum, sorun alanları ve gelişme eğilimleri. Ankara Üniversitesi SBF Dergisi, 65(3), 123-161.
• Özer, M. A. (2012). Kamu Yönetimi disiplininin geleceği üzerine tartışmalar. Uluslararası İktisadi ve İdari İncelemeler Dergisi.5(9), 1-25.
• Özgüldür, Y. (1993). Yüzbaşı Helmut Von Moltke'den Müşir Liman Von Sanders'e Osmanlı ordusunda Alman askerî heyetleri. Ankara Üniversitesi Osmanlı Tarihi Araştırma ve Uygulama Merkezi Dergisi, 4, 297-307.
• Özköse, K. (2011). Ahilikte ahlâk ve meslek eğitimi. C.Ü. İlahiyat Fakültesi Dergisi, 15(2), 5-19
• Özyılmaz, Ö. (2002). Osmanlı medreselerinin eğitim programları. Ankara: Kültür Bakanlığı Yayınları.
• Schick, İ. C. (2017). İslâmî kitap san’atlarında standartlaşma: Usta-çırak ilişkisi ve icazet geleneği. Osmanlı Araştırmaları, 49, 287-322.
• Saran, U. (2001). Küresel değişim dinamiklerinin Kamu Yönetimi alanındaki etkileri. Türk İdare Dergisi, 73(433), 41-49.
• Sencer, M. (1982). Kamu görevlilerinin eğitimi ve kamu yönetimi akademisi. Amme İdaresi Dergisi, 15(2), 3-5.
• Şanal, M. (2003). Osmanlı Devleti’nde medreselere ders programları, öğretim metodu, ölçme ve değerlendirme, öğretimde ihtisaslaşma bakımından genel bir bakış. Erciyes Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 1(14), 149-168.
• Şenses, F. (2007). Uluslararası Gelişmeler Işığında Türkiye’de Yükseköğretim Sistemi: Temel Eğilimler, Sorunlar, Çelişkiler ve Öneriler. ERC Working Papers in Ecoomics 07/05.
• Temel, H. (2007). Ahilik Teşkilatının Halkın Eğitim ve Öğretimindeki Rolü, Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Konya.
• Turan, İ. (2009). Türkiye’de siyasal bilimin gelişimi: Tarihçe ve kurumsal gelişmeler. İ.Ü. Siyasal Bilgiler Fakültesi Dergisi, 40, 13-29.
• Uğurlu, H. S. (2010). Tanzimat’ın din eğitimi anlayışına getirdiği yenilikler. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
• Uzunçarşılı, İ. H. (2014). Osmanlı Devleti’nin ilmiye teşkilatı, Ankara: Türk Tarih Kurumu.
• Weissmann, G. (1985). Nullius in Verba: lupus at the Royal Society. Hospital Practice, 20(11), 176-190.
• Yayman, H. (2012). Türkiye’de Kamu Yönetimi Disiplininin Gelişimi. Burhan Aykaç, Şenol Durgun ve Hüseyin Yayman (Edt.). Türkiye’de Kamu Yönetimi içinde (s. 1-6). 2. Baskı, Ankara: Nobel Yayınevi.