Camilerin bir ibadet mahalli başka bir ifade ile bir iş yeri ve bu camilerde yapılan ibadetlerin ise bir çalışma, bir vazife, bir mesai durumu arz ettiklerine dikkat edilecek olursa camilerde yavaş yavaş yürümenin ve gerektiği zaman alçak sesle ancak lüzumu kadar konuşmanın; buna karşılık namazda yani vazife başında ise her türlü konuşmanın, gülmenin, lüzumsuz hareketlerin başka bir ifade ile her türlü lâübaliliğin, her türlü hafifliğin katiyetle yasaklanması ve camilere gelen kimselerin farz namazlarını cami içinde dağınık olarak istedikleri yerlerde durarak değil de bilâkis en ufak, bir küçük boşluğun dahi mevzu bahis olmadığı her türlü eğri büğrülükden azade, muntazam saflar halinde kılınması ancak bizlerde vazife şuurunun uyanması, sağlam bir iş, vazife ahlâkının teessüsü ve bunun gelenekleşmesi her türlü hafiflik ve lâübalillkden ve dağınıklıktan kaçan ciddî ve metodlu çalışmanın ilk şartı olan intizamlı birer insan olmamamızı temin etmek içindir.
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Konular | Ekonomi, Sağlık Politikası, Din Araştırmaları |
Bölüm | Makaleler |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 10 Kasım 1969 |
Gönderilme Tarihi | 10 Kasım 1969 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 1969 Cilt: 2 Sayı: 24 |
İslam Medeniyeti Dergisi Creative Commons Atıf-GayriTicari 4.0 Uluslararası Lisansı ile lisanslanmıştır.
Dergimiz EBSCO tarafından (Uluslararası Alan Endeksi) taranmaktadır.